Tα μανιτάρια των Γρεβενών

οργανώθηκε γευστική εκδήλωση στο ξενοδοχείο Ochre & Brown χθές και βέβαια πήγαμε. Είχαμε μείνει νηστικοί όλη μέρα και δεν απογοητευτήκαμε. Το γεύμα ετοιμάσθηκε απο τα χεράκια του Ν.Μ. chef του εν λόγω ξενοδοχείου.
Δοκιμάσαμε ποικιλίες μανιταριών που όχι μόνο δεν τις είχαμε ποτέ ως τώρα φάει αλλά αγνοούσαμε ότι καλλιεργούνται και στην Ελλάδα . Συνοδεύονταν απο οικολογικά κρασιά, γουρουνόπουλο βιολογικής εκτροφής και μονοποικιλιακό τσίπουρο.
Το πρώτο πιάτο ήταν σνίτσελ μανιταριών ποικιλίας "Μακρολεπιότα η ψηλή" (φωτό απο κάτω) . Τα παρουσίασαν σε μπωλάκι συνοδευόμενα με τσίπουρο. Τα ποτηράκια του τσίπουρου ιδιαίτερα, ήταν οβάλ αν μπορεί κανείς να διανοηθεί τέτοιο σχήμα σε ποτήρι, εν τούτοις εντυπωσιάστικα. (Θέλω να αγοράσω τέτοια ποτηράκια και εγώ)

Ακολούθησε μία βελουδένια στην γεύση κρέμα μανιταριών ποικιλίας Βωλίτη

Μετά ήρθε μία μανιταρόπιτα ποικιλίας "Βασιλικό" με χειροποίητο φύλλο ζύμης και ντομάτα. Απίθανη γεύση. Το κομμάτι αυτό της άγριας πέστροφας απο τον ποταμό Αώο ήταν ξαπλωμένη πάνω σε ξυνό τραχανά που μέσα του είχε κομμάτια μανιταριών, μικρά οβάλ κρεμμυδάκια και στρογγυλά καροτάκια
Μέχρι εδώ μας γέμιζαν τα ποτήρια με ένα λευκό κρασί Απο το Κτήμα Ζέρβα, στα Γρεβενά.

Επίσης υπήρχε δίσκος ψωμιού, σε μπριοσάκια το καθένα διαφορετικού σχήματος και γεύσης. Προσπάθησα να συγκρατηθώ και να μη φάω όλο το δίσκο γιατί σκέφτηκα ότι άμα χορτάσω με ψωμί θα είναι κρίμα για τα υπόλοιπα.

Μετά το ψάρι ήρθε ένα απαλό σορμπέ τσίπουρου. Θα ήθελα έξω να έκανε κρύο αντί για την ανοιξιάτικη βραδυά. Ετσι το τσίπουρο θα μας προσέφερε μία αγαπημένη ζέστη..Δεν πειράζει, ίσως μία άλλη φορά που θα εδεήσει ο καιρός να μας λυπηθεί.
Αλλο κλίμα. Αλλαξαν τα ποτήρια για να υποδεχθούν το κόκκινο, Κτήμα Χασπερίδη, Νησί Γρεβενών. Ηρθε η πριμαντόνα της βραδυάς , γουρουνόπουλο με Αμανίτη του Καίσαρα, κουφέτο κυδωνιού και αμύγδαλα. Σιωπηλά έκανα τον σταυρό μου, οι Αμανίτες είναι και δηλητηριώδη μανιτάρια...ευτυχώς για να είμαι σήμερα εδώ και να γράφω αποδεικνύει κάτι... Η γεύση του γουρουνιού έντονη. Κάποιοι απο την παρέα είπαν μήπως έχει συκώτι μέσα, θα έπαιρνα όρκο ότι καπου ήταν κρυμμένο το συκώτι...δεν ήταν όμως συκώτι, ο κύριος αμανίτης με το ιδιαίτερο άρωμά του ήταν. Εδώ ή που το λατρεύεις το πιάτο ή που δεν το τρώς. Η του ύψους ή του βάθους.
Μετά απο την επέλαση του αμανίτη, αισθάνθηκα ότι δεν θα μπορέσω να φαω τπτ άλλο, είχα αρχίσει να σκάω. Αλλά πού! Ηρθε το πιάτο των τυριών, δεν το έβγαλα φωτογραφία ούτε που πρόλαβα. Μανούρι, φετα κομμένη σε κυβάκια και απο πάνω τριμμένα μανιτάρια.. Φέρανε κι άλλο ψωμί. Δεν με λυπάται κανένας θεέ μου. Τρελλαίνομαι για ψωμί ζυμωτό. Ακολούθησε ένα κομμάτι καρυδόπιτα, ένα ραβανί και στο μπωλάκι παγωτό μανιτάρι!!!! Το είπε παρφέ πούδρας μανιταριών ποικιλίας βωλίτη και βασιλικό. Μου θύμισε σπιτικό παγωτό σοκολάτα, κάτι που έφτιαχνε παλιά η μαμά μου, τόσο απαλό σαν χάδι.
Στο τέλος φέρανε καφέ, εμείς πήραμε εσπρέσσο μαζί με αυτό το πιάτο, που είχε στα ποτήρια γλυκό κουταλιού μανιτάρι ποικιλίας Κανθαρίσκος ο φαγώσιμος. Τα ταρτάκια είχαν άσπρη κρέμα μανιταριού, σχεδόν ρευστή ποικιλίας βασιλικό και τα σουδάκια γέμιση απο την ίδια ποικιλία.

Φάγαμε ΥΠΕΡΟΧΑ.

Ηταν η παρέα εξαίσια, συμβαίνει καμμιά φορά σε εκδηλώσεις να καθόμαστε δίπλα σε αγνώστους και μέσα σε λίγη ώρα να αισθανόμαστε ότι δειπνήσαμε μαζί με φίλους που τους ξέραμε χρόνια. Ετσι γίνονται οι φιλίες, θαρρώ.

Ευχαριστούμε πάρα πολύ για όλα.