Βιολογική τομάτα

Χθές, κατά τη διάρκεια ενός γεύματος, ήρθε η συζήτηση για τη γεύση και τη ποιότητα της ελληνικής τομάτας. Η οποία τα τελευταία 20 χρόνια υποφέρει μάλλον στα χέρια των καλλιεργητών που ενδιαφέρονται μόνο για το σχήμα της και καθόλου για τη γεύση. Πάνε οι εποχές που αγοράζαμε τομάτες διαφόρων σχημάτων, άλλες χοντρές, άλλες στριμμένες, άλλες για σάλτσα, άλλες για γέμισμα, άλλες για σαλάτα, τομάτες ώριμες με κουκούτσια, που όταν τις έκοβες καίγανε τα χέρια. Αυτές που μας σερβίρουν τα τελευταία χρόνια έχουν σχήμα σαν απο καλούπι, έχουν άρωμα τομάτας (που μπορεί να είναι τεχνητό), έχουν ωραίο κόκκινο χρώμα, πλήν γεύση κολοκυθιού, αγγουριού και ζαρζαβατικού άλλου απο τη παλιά γνωστή τοματίλα που μας συντρόφευε κάθε καλοκαίρι απο τη δεκαετία του 1980 και πίσω.

Φέτος δοκίμασα τη βιολογική τομάτα. Ξεκίνησα με τις μικρές κρητικές πομοντόρι για να καταλήξω στις μεγάλες ώριμες τομάτες. Μου κάψανε τη γλώσσα και τα χέρια, μου στοίχειωσαν το νού. Κάθε εβδομάδα αγοράζω τουλάχιστον 3 κιλά και τις τρώμε ψητές, ωμές, γεμιστές ακόμη και τηγανιτές. Η τομάτα των παιδικών μου χρόνων ξαναγύρισε. 

Χθές όμως έγινε μία συζήτηση για τη βιολογική τομάτα. Ο ειδήμων, σε θέματα πιστοποίησης, έθεσε το θέμα σε νέα βάση βάζοντας το καταναλωτή στη θέση του κριτή.   Εχουμε απο τη μία τα μεγάλα σουπερμάρκετ, π.χ. τα ΑΒ Βασιλόπουλος που διατηρούν δικά τους μποστάνια ή εγκεκριμμένους προμηθευτές που κρατούν το επίπεδο των τροφίμων στις προδιαγραφές ΑΒ, προδιαγραφές που βασίζονται στον συνεχή και σοβαρό έλεγχο ώστε το προϊόν που θα καταλήξει στα ράφια να είναι πιστοποιημένο και "καθαρό" απο μολύνσεις κλπ αλλά γευστικά αδιάφορο και απο την άλλη το προϊόν βιολογικής καλλιέργειας που ποτίζεται με κάποιο νερό και φυτεύεται σε κάποιο χώμα, αλλά που απο γεύση  κερδίζει τον καταναλωτή. Οι βιολογικοί καλλιεργητές επενδύουν στο σπόρο που θα τους δώσει το μέγιστο καλό αποτέλεσμα. Μερικοί φροντίζουν για τη καθαρότητα του νερού και του χώματος, αλλοι ίσως όχι. 

Ετσι το μπαλλάκι πέφτει στον καταναλωτή, που καλείται να επιλέξει. Απο τη μιά το πιστοποιημένο, ελεγμένο καθαρό αν θέλετε προϊόν απο την άλλη η γεύση του φρεσκοκομμένου παντζαριού που βράζει και γίνεται ζάχαρη σε 3 λεπτά, τα φυλλώδη λαχανικά που μαραίνονται σε 4-5 μέρες, ενώ εκείνα των σουπερμάρκετ διαρκούν 10 και βάλε μέρες στο ψυγείο και τέλος της πριμαντόνας τομάτας που κλέβει τους ουρανίσκους μας.  Μας βάζουν στο τρυπάκι να διαλέξουμε εμείς τι θέλουμε να τρώμε, το γνωστό προστατευμένο είδος, ή το άγριο και ανεξέλεκτο. Με τις συνέπειες επάνω μας. 

Τολμησα να πώ ότι θα έπρεπε να κατοχυρωνόταν ο λάτρης των βιολογικών προϊόντων ότι αυτά που τρώει είναι και καθαρά. Εκεί, γέλασε ο ειδήμων: Πώς μπορείς να εμπιστευτείς την Ελλάδα του σήμερα, όπου λειτουργούν ώστε να πάρει ο καλλιεργητής τη πιστοποίηση και μετά να κάνει τα δικά του αν θέλει; 

Κορώνα - γράμματα λοιπόν, ζαριές και τα βιολογικά. Ο άνδρας μου φοβάται, δεν τα εμπιστεύεται παρόλλο που ξετρελλάθηκε με τη γεύση τους.  Εγώ πάλι δίνω μπόλικη καλούμπα..θα τα συνεχίσω μέχρι ευρέσεως καλύτερου προμηθευτή. Οσο για την υγεία, ο καθένας μπορεί να με κοροϊδέψει. Μερικοί το κάνουν, όχι όμως όλοι. Το ζητούμενο είναι να βρώ τη χρυσή τομή, εξαίρετη γεύση τομάτας με ασφάλεια ως πρός τη παραγωγή της. 

Τυρόπιτα, λουκουμάς και το κρασί που δεν ήπιαμε

Τους τελευταίους μήνες βρίσκομαι συχνά στο Ναύπλιο για δουλειές που μου επιτρέπουν και απο μία σύντομη περιήγηση, εφόσον ο καιρός είναι καλός. Εχοντας χωρίσει τη πόλη σε ζώνες, προσπαθώ χωρίς να βιάζομαι να τη καλύψω τόσο οδοιπορικά, όσο και γευστικά.

Ως τώρα έχω πάει εκατοντάδες φορές στη πόλη αυτή απ' οπου κατάγετο η μητέρα μου και έχω φάει σε πάρα πολλά μέρη για να καταλήξω ότι στις γύρω περιοχές τρώς καλύτερα και οικονομικώτερα παρά στο τουριστικό κέντρο. Αυτά τα έλεγα μέχρι τώρα. Επειδή λοιπόν αυτό το χειμώνα βρίσκομαι εκεί τουλάχιστον 2 φορές το μήνα για 1 ή περισσότερες ημέρες, λέω να δώσω στους χώρους εστίασης μία δεύτερη ευκαιρία, ξεκινώντας απο τα τυροπιτάδικα, ζαχαροπλαστεία, παντοπωλεία για αγορά πρώτων υλών που θα χρησιμοποιηθούν στην Αθήνα για το καθημερινό φαγητό και τέλος για τη ταβέρνα, το εστιατόριο που θα καταλήξω για να φάω 1 πιάτο φαγητό.
Το πρώτο πράγμα που δοκίμασα είναι η τυρόπιτα, που εμείς οι Ελληνες μπορούμε να γράψουμε βιβλίο για το πώς πρέπει να είναι. Οσο απομακρύνεται κανείς απο τη πρωτεύουσα, τόσο αυξάνεται η ποσότητα τυριού μέσα στη (τυρό)πιτά σου, κάτι που κάνει την Αθήνα να μας ντροπιάζει με τις φυλλόπιτες των 3 ευρώ!! Επειτα απο καμμιά 10αριά τυρόπιτες στο Ναύπλιο κατέληξα ότι εκείνη του Αρτοποιείου Στεφανόπουλου είναι η καλύτερη απ' όλες τις πλευρές: Είναι μεγάλη και χορταστική, έχει ΤΥΡΙ πολύ μέσα, λεπτό φύλλο και κοστίζει 1 ευρώ (ακούς Αθήνα;). Δυστυχώς φεύγει γρήγορα και αν πάω μετά τις 12.00 δεν υπάρχει ψίχουλο. Με μία τυρόπιτα, μία κοκα κόλα, 1 καφέ τελείωσε το μεσημεριανό μου, η ταβέρνα θα με περιμένει κάποια άλλη φορά.
Αν δεν βρώ τυρόπιτα συνεχίζω ελπίζοντας σε αυτό το κάτι που θα με προσελκύσει στον επόμενο θησαυρό. Τη περασμένη εβδομάδα περνώντας απο κάποια όμορφη πλατεία της πόλης, μου ήρθε μυρωδιά απο φρέσκους λουκουμάδες, με ζάλισε. Δεν είμαι λάτρης του λουκουμά, όμως εδώ υπήρχε κάτι διαφορετικό. Ετσι θεώρησε η κυρία μύτη μου που με οδήγησε σε ένα όμορφο μαγαζί, ένα γλυκό παντοπωλείο, που μπροστά μου τηγάνισε η εξυπηρετικότατη ιδιοκτήτρια τα λουκουμαδάκια. Δεκαπέντε μπουκίτσες λουκουμά μου παρουσίασε η σερβιτόρα, διότι εννοείτε ότι κάθισα στα τραπεζάκια της μέσα, τραγανές απ' έξω, καυτές και μαλακές απο μέσα, με μπόλικο σκέτο μέλι απο πάνω, αναιρώ όσα ήξερα ως τώρα περί λουκουμά. Που στην Αθήνα είναι μεγάλος, μπατάλικος και τηγανισμένος στο ίδιο λάδι ώσπου να μυρίζει άσχημα. Καμμία σχέση αυτό που είχα στο στόμα μου, αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου, αυτό που γέμιζε τη μύτη μου.
Οχι, δεν τους έχαψα δια μιάς, τους λουκουμάδες..τους απόλαυσα. Μετά πρίν φύγω έκανα μία γύρα στο κατάστημα και πήρα 2 κρασιά, ένα λευκό-ένα ροζέ, παραγωγής τους. Σημείωσα στο μυαλό μου τη ποικιλία τοπικών προϊόντων που διέθετε, απο ζυμαρικά, μέχρι γλυκά του κουταλιού, διάφορα αποστάγματα, παγωτά, καθώς και φρεσκοφτιαγμένους μπακλαβάδες, ραβανί, γιαουρτόπιτες για μελλοντική δοκιμή.

Οταν την επομένη ειπαμε με τον άνδρα μου να δοκιμάσουμε το λευκό κρασί, δεν έβγαινε ο φελλός με τίποτα, λές και είχε σφηνώσει μέσα. Σπάσαμε 2 ανοιχτήρια και ο φελλός δεν παρέδωσε το περιεχόμενό του σε μάς. Ο λουκουμάς δεν φταίει για αυτή την ατυχία, ο παραγωγός όμως που τους προώθησε προϊόντα παλιά ή χωρίς έλεγχο, φταίει με το παραπάνω. Το μπουκάλι είναι στο πάγκο και με κυττάζει, "τι θα κάνεις; " μοιάζει να ρωτάει, "θα με δώσεις πίσω παραπονούμενη, ζητώντας την αντικατάστασή μου, ή θα με πετάξεις και δεν θα ξαναπατήσεις εκεί; ". Ιδού το ερώτημα To be or not to be?

Κουλουράκια του χειμώνα

Κάθε 10 περίπου μέρες πάω στο σπίτι της πεθεράς και μαζί καθόμαστε και μου δείχνει τη τέχνη της σε απλά μαθήματα ζαχαροπλαστικής, αρχίζοντας απο κουλουράκια. Τα δικά της κουλουράκια που της τα έμαθε η μαμά της που καταγόταν απο τη Σμύρνη. Μαζεύουμε τα υλικά απο τα ντουλάπια, μετράω ποσότητες γιατί στο φαγητό μπορείς να κάνεις και κουτουράδες στα γλυκά ποτέ. Γράφω τις μετρήσεις και συμμετέχω στο ζύμωμα, την ώρα που η πεθερά διηγήται ιστορίες του παρόντος του παρελθόντος και καμμιά φορά και φανταστικές. Το κλίμα είναι χαλαρό και ευχάριστο. Αυτή η αίσθηση περνάει μέσα στα κουλούρια και γίνονται υπέροχα.
Τα έχω φτιάξει ήδη 2 φορές Ιδού λοιπόν η συνταγή

α) Ευχάριστη διάθεση, διάθεση δημιουργίας, κέφι, καμμία βιάση
β) Παίρνετε 2 λαμαρίνες ή ρηχά ταψιά και στρώνετε απο κάτω απο μία λαδόκολλα.
γ) 300 γραμμάρια βούτυρο, 300 γραμμάρια ζάχαρι, 1 αυγό, 2 βανίλιες, 1,4 κοφτή κουταλιά baking powder, 70-100 γραμμάρια κονιάκ Μεταξά, 3/4 αλεύρι μαλακό (ή όσο σηκώσει).

Ανακατεύουμε με το χέρι το βούτυρο, τη ζάχαρι, προσθέτωντας τις βανίλιες και το baking powder. Ρίχνουμε το αλεύρι λίγο λίγο και το κονιάκ και ζυμώνουμε ώστε να γίνει μία αφράτη ζύμη και να μη κολλάει στα χέρια μας. Την αφήνουμε λίγο.
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς. Παίρνουμε μικρά ζυμαράκια σαν κεφτεδες και τα πλάθουμε μακρουλές λωρίδες, τις πλέκουμε μικρές κοτσίδες και τις αραδιαζουμε στη λαδόκολλα σε απόσταση τουλάχιστον 2 δάχτυλα η μία απο την άλλη γιατί φουσκώνουν και θα κολλήσουν μετά. Αμα τις τοποθετήσουμε όλες, χτυπάμε το αυγό, ρίχνουμε και λίγο νεράκι μέσα και με ένα πινέλο περνάμε τις κοτσίδες με αυτό.

Ψήνουμε στους 150 βαθμούς για μισή ώρα ή έως ότου γίνουν χρυσαφιά.

Καλοφάγωτα.

Η τριλογία της προσπάθειας

Ποίος είναι ο ορισμός της ποιότητας ? Fitness to purpose

Το τελευταίο τρίμηνο, έχουμε πάει σε τρία σημεία εστίασης, τα οποία θεωρώ ποιοτικά. Δεν είναι ακριβά, δεν έχουν decor, αλλά έχουν το κάτι τι το διαφορετικό.

Ας πάμε στο θέμα της τιμής ανά άτομο, Ποσό είναι το φτηνό ? 15 euro η 30 euro. Εντάξει το 30 αρχίζει και τσιμπαει λίγο αλλα και παλι εξαρτάται το τι θα φάς.

Προσωπικά πιστέυω ότι όποια τιμή ανά άτομο πάνω από 15 euro, είναι ακριβή και θα πρέπει να είναι κατι το εξαιρετικό για να πω το 30 χαλάλι του αλλά άξιζε.

Στην ακριβή κατηγορία βάζω την Αργουρα στην Καλλιθέα και το Μπουκιά Μπουκιά στο Παλαιό Φάληρο.

Στην φτηνή κατηγορία το Ουζερί Λέσβος στην Μπενάκη.

Τα δύο πρώτα είναι μαχόμενα εστιατόρια. Προσπαθούν να προσφέρουν κάτι το διαφορετικό χρησιμοποιώντας ένα περιβάλλον που θυμίζει ταβέρνα της μεταπολίτευσης ( εννοώ, χώρο κάτω από πολυκατοικία και επίπλωση δεκαετίας του 70, ημιπαρανομία με νάϋλον κλπ). Αλλα αγωνίζονται και αυτό είναι το σημαντικό. Ισως σε μερικές εκτελέσεις πιάτων να την "πατάνε" κιόλας αλλά προσπαθούν. Δεν βαθμολογώ την προσπάθεια αλλά το αποτέλεσμα.Το risotto με κτένια στο Μπουκιά Μπουκιά ήταν πολύ καλό. Το κριθαράκι με πετροσωλήνες η το risotto με μελάνι σουπιάς στην Αργουρα εξαιρετικά. ( Αντίστοιχα πιάτα έχουμε φάει και σε άλλο μέρος αλλα με τελέιως διαφορετικό decor και τιμές, εννοώ το Βαρούλκο). Το Βαρούλκο όμως, και σωστά ίσως, ποτέ δεν ξεκίνησε από χαμηλές τιμές. Μπορεί πάντα να λες χαλάλι του αλλά ήταν και παραμένει αρκετά ακριβό. Τόσο η Μπουκιά όσο και η Αργουρα είναι προσιτά σε καθημερινή βάση. Και αυτό είναι το ζητούμενο, θα αντέξουν και πως θα εξελιχθούν ?

Το Ουζερί Λέσβος από το 1967, εχει απλές γεύσεις που συνδέονται άμεσα με την Λέσβο. Οτι κολυμπάει είναι φρέσκο, απλά σερβιρισμένο, σε μικρό πιάτο και μικρό τραπέζι.Δημιουργεί ένα time warp και μεταφέρεσαι στο 1970. Περιμένεις να μπει από την πόρτα ο φοιτητής της Νομικής η ο καθηγητής από το φροντιστήριο ΑΛΦΑ. Με την απλή συνταγή του όμως εχει αντέξει το τεστ του χρόνου. Σε αντίστοιχη περίπτωση αγγλοσαξωνικού εστιατορίου θα είχε κανει franchise, θα είχε εισαχθεί στο AIM και θα μπορούσες να το συναντήσεις στον χώρο αναμονής του Ελ Βενιζέλος. Δεν έχει επενδύσει σε decor αλλά έχει σταθερή πελατεία σε ένα δρόμο που αποτελεί πέρασμα και μενού στοχευμένο στο Ούζο και ας πίνουν μερικοί heineken.

Τωρα κατά πόσο η οδός Τυρταίου στο Παλαιό Φάληρο η η οδός Αγησιλάου στην Καλλιθέα, θα αποτελέσουν μαγνήτες γιά γαστροταβέρνες, θα το δείξει το μέλλον. Εγω πάντως τους συγχαίρω γιά την μεχρι τώρα πορεία και τους εύχομαι καλή επιτυχία. (Ας ακολουθήσουν και το παράδειγμα της Λέσβου και ας επικεντρωθούν στην αδιαπραγμάτευτη ποιότητα διατηρώντας χαμηλά γενικά έξοδα και όποιος θέλει να φάει θέα, ας πάει αλλού, αλλά αν θέλει να φαει κατι διαφορετικό από την χοιρινή και την τυροκαυτερή καλώς να ορίσει)

Η δήθεν Ελλάδα μας

Η Ελλάδα του σήμερα είναι πολύ δήθεν..όλα έχουν πάρει το λούστρο της οφθαλμοπάτης.. Αλλιώς τα περιμένεις, αλλιώς σου φαίνονται και αλλιώς είναι.

1) Το δήθεν εστιατόριο, που έχει πάρει άδεια για μπάρ, αλλά σερβίρει και φαγητό. Ξεκίνησε για μπάρ, μετά έβαλε καφέ και τόστ, μετά πάγκο για τυρόπιτες κ σάντουιτς. Αγάλι-αγάλι άρχισε να βγάζει σαλάτες στην αρχή, μετά πιάτα τυριών-αλλαντικών, για να καταλήξει στο μοσχαράκι στη γάστρα και στη ρεβυθάδα!!
Ξεκινώντας απο σκαμνιά για μπάρ και σιδερένια μικρά τραπεζάκια έξω για το καφέ σου, πήγε στα κανονικά φαρδιά τραπέζια μέσα, πρόσθεσε τέντες έξω, μετά το έκλεισε με νάϋλον και τέλος τσούπ! νατη η εξωτερική σόμπα-λάμπα για ζέστη.

Κανένας δεν ελέγχει την άδεια του μαγαζιού. Αν ποτέ εμφανισθεί κάποιος ελεγκτής, του κάνει ο ιδιοκτήτης της "επιχείρησις" το τραπέζι τζάμπα, οπότε ανοίγει το στόμα του μόνο για να μασάει. Και βέβαια όποιος μασάει δεν μιλάει.

2) Το δήθεν φαγητό. Ενώ ο πελάτης παραγγέλνει διάφορα εδέσματα, καταλήγει να τρώει ετοιματζίδικα και ξαναζεσταμένα. Παραγγέλνει ντολμαδάκια χειροποίητα και παίρνει ζεσταμένα ντολμαδάκια κονσέρβας. Ομως άμα έχεις φάει κιβώτια κονσέρβες με ντολμαδάκια Παλίρροια, ξέρεις τη γεύση τους, οπότε θεριεύεις αμα σου τα βγάζουν ΖΕΣΤΑΜΕΝΑ (μπλιάχ) αλλά με τιμή ταβέρνας.
Η, οι τηγανιτές πατάτες που υποτίθεται είναι φρεσκοκομμένες "της γιαγιάς".. φρεσκο-βγαλμένες απο τη νάύλον σακκούλα προφανώς εννούν. Αμα ήθελα προτηγανισμένες θα πήγαινα στα Goody's δεν θα πλήρωνα τη τιμή σου μπάρμπα! Για να μη μιλήσω για το κρέας που αν η χονδρική τιμή είναι 20 ευρώ το κιλό (λέμε τώρα), μερικά "ξύπνια" εστιατόρια πουλάνε 2ο+ ευρώ τη κάθε μπριτζόλα, με γαρνιτούρα άθλιες πατάτες, πουρέ έτοιμο Maggi ή κακοβρασμένο ρύζι.
Υπάρχουν δε και κάποια "παραδοσιακά" μεζεδοπωλεία που σερβίρουν αυθεντικές γεύσεις Ηπείρου, όπως τυρί έμενταλ με ρόκα και μπαλσαμικό. Ως γνωστόν το ξύδι μπαλσάμικο και η παρμεζάνα έχουν τη βούλα του Ηπειρώτικου διεθνώς..

3) Η δήθεν εξυπηρέτηση. Οταν οι σερβιτόροι φέρνουν τα πάντα λειψά: Λείπουν ορισμένα μαχαιροπήρουνα, οδοντογλυφίδες, το λαδό-ξυδο π.χ. είναι άδειο, ώστε να ζητάς συνεχώς τούτο-κείνο και βέβαια να σε αντιμετωπίζουν περιφρονητικά "τι θέλει πάλι αυτός". Αντίστοιχα στο φαγητό, άλλο να παραγγέλνεις, άλλο να σου έρχεται με το σχόλιο "μας τελείωσε το κατσικάκι και σας φέραμε φέτα ψάρι". Τέλος ο λογαριασμός. Εκεί γίνεται χαμός. Μερικά μαγαζιά, δε τον φέρνουν καθόλου, έρχεται ο σερβιτόρος και σου λέει, όλα κάνουν τόσο. Η σου δίνει μία απόδειξη που αναγράφονται μεν αλλά δεν είναι ταμειακή. Αμα δε έρθει η ταμιακή, είναι για το σύνολο που ίσως και να σου προσθέτουν κάτι που δεν έφαγες.

Ποιό το συμπέρασμα; Να μη τρώς έξω, να είσαι μονίμως σπίτι;

Οχι βέβαια. Απλά να βλέπεις πώς είναι το μαγαζί και τι σου βγάζουν να φάς. Μετά αποφασίζεις να ξαναπάς ή να το ξεχάσεις..αφού βέβαια το δυσφημίσεις στους γνωστούς σου.

Ωστε να υπάρξει και μία τιμωρία για τους "δήθεν" έξυπνους εστιάτορες.

Η AMSTEL... ως ανθρωποδιώχτης

Εχεις ένα εστιατόριο στην ανατολική Αττική, κοντά στη θάλασσα. Είσαι νέος στη περιοχή και προσπαθείς να διαφοροποιηθείς στο μενού απο τα ταβερνάκια "πάνω-στο-κύμα" σερβίροντας διάφορους μεζέδες και μαγειρευτά. Απο ποτά εχεις 4 είδη μπύρες (Kaiser, Alfa, Heineken, Fix), ούζο και δικό σου κρασί.

Τα σβκ γεμίζεις κόσμο, τις καθημερινές..το πολεμάς. Ελπίζεις να βελτιωθούν τα πράγματα..μουρμουρίζοντας ότι "δεν βγαίνεις αν ρίξεις τις τιμές" όπως ζητάνε κάποιοι λόγω κρίσης.

Ρωτάει ο πελάτης γιατί έχεις τόσες λίγες μπύρες και δεν φέρνεις π.χ την AMSTEL που κακά τα ψέμματα είναι πολύ δημοφιλής, καθώς και ξένες μάρκες, τσεχικες, βελγικές γερμανικές κλπ. Και απαντάει ο σερβιτόρος (που ήταν κάτω απο 30 ετών) ότι θέλει το μαγαζί του να έχει "επίπεδο" δλδ να μην έρχονται μετανάστες (παρόλλο που είναι μόνιμοι κάτοικοι στη περιοχή και σε πλειοψηφία απο τους ντόπιους το χειμώνα) γιατί κάνουν φασαρία και αποτρέπουν υον "καλύτερο κόσμο" να μπεί μέσα. Παρήγγειλε λοιπόν 2 κιβώτια Αmstel και χρέωσε τους μετανάστες-πελάτες που τη ζητούσαν, 6 ευρώ τη μία, ώστε να τη βρούν ακριβή και να μην έρχονται στο μαγαζί του, να πηγαίνουν αλλού.

Ετσι έλυσε το μεταναστευτικό πρόβλημα του, καταστρέφοντας τη στιγμή μας που ενώ απολάμβαναμε τους κεφτέδες και τους λαχανοντολμάδες μας κοντά στο κύμα, έπρεπε να υποστούμε και τις ανθρωπο-διωχτικές του απόψεις. Δεν ξέρω τι ήταν χειρότερο, το κόλπο που έκανε με τη μπύρα για να ξεκαθαρίσει "τους ανεπιθύμητους", η κλάψα ότι δεν γεμίζει το μαγαζί τις καθημερινές, η παντελής επαφή με τη πραγματικότητα και τέλος οι προσωπικές του απόψεις που δεν μας ενδιέφερε να τις μάθουμε.
Αυτές οι ηλιθιότητες μου θύμισαν παλιά κάτι ταμπέλες που έβαζαν για ενοικίαση σπιτιών/δωματίων στην Αμερική που έλεγαν "No kids, no dogs, no colored". Ο Ελληνας εστιάτορας του 2011 βρίσκει έναν "έξυπνο" τρόπο να διώχνει πελάτες απο το μαγαζί επειδή είναι "ξένοι", αλλά να γκρινιάζει που μένει άδειο λόγω κρίσης.

Στις σχολές Τουριστικών επαγγελμάτων πρέπει να τους διδάσκουν μεταξύ των άλλων ΤΙ ΝΑ ΜΗ ΛΕΝΕ ποτέ στους πελάτες. Αν φυσικά θέλουν οι πελάτες τους να ξαναπάνε.

........................................................................................................................
Περνώντας ξανά απο τη περιοχή το 2012, διαπίστωσα ότι το εν λόγω εστιατόριο είχε κλείσει. Καλά να πάθει.

Κοτόπουλο με Ουϊσκι

Αγοράζετε ενα κοτόπουλο 1200 γρ. και ενα μπουκάλι Ουίσκι. Προβλέψτε , αλάτι, πιπέρι
ελαιόλαδο, και μπείκον σε λωρίδες. Για καλό και για κακό βεβαιωθήτε οτι εχετε και ενα βάζο μαγιονέζα
Τυλίξτε το κοτόπουλο με τις λωρίδες, αλατοπιπερώστε, και ρίξτε μία υποψία ελαιόλαδου
Προθερμάνετε τον φούρνο σε μεσαία θερμοκρασία, (220 βαθμοί ή θερμοστάτης στο
5 ) για 10 λεπτά Σερβιριστήτε ενα ποτήρι Ουισκι και πιειτε το

Βάλτε το κοτόπουλο στον φούρνο αφου πρώτα το τοποθετήσετε σε καταλληλο σκευος. Βάλτε και πιειτε ακόμα ενα ποτήρι Ουισκι. Επαναλάβατε αυτο το βήμα αλλες δυο φορές
Μετά απο ένα τέπαρτο φουρνίστε το ανοιγμα για να επιγλέψετε το κλείσειμο του ψοτόπουλου
Λιάστε ξανά το ουικάλι του Μπίσκη και καπιατήτε μια καλή λουγία
Μετά απο ενα κετα.. οχι πέταρτο της ώρας, αργότερα τελος πάτνων ....
κλιτρίστε μέχρι τον μπούρνο ανοίφτε την χόρτα, ξεγυρνίστε, απαναδονήστε
βάλτε τελος παντων το φωτόπουλο απ την αλλη καφήστε σε μια λωκο καλέκρα και
καβετάστε κανα'δυό φατήρια Κίσκη αμόκα
Νυστε, λυστε ψηστε το κουφόλουπο για μιση φώρα ακόμα .

3 λοτήρια αρφότερα ....
Ζαμέψτε το γατόπουλο απο χαμω, ( επεσε το μακαλισμένο) , καφαρίστε το, και γάλτε το σε μιάτο. Φτάτε τα κούτρα σας απο το νέσιμο στο κάτωμα απ τα γάδια που μυθικαν στα
κλαπάκια της μουζινας μην αποχειραθητε να κησωθειτε, μια φαρά ειμαστε εδω μάτω
απομελειώστε το δουκάλι του Ρίσκι
αργόμπερα σαρθήτε ως το κρεμάτι και κοιθωμητε ως το χρωι

Την επομενη μέρα , παρτε ενα αλκα σελτζερ. Πηγαινετε να φάτε κρύο kοτόπουλο
με μαγιονεζα και καθαρίστε το μπουρδέλο που δημιουργήσατε στην κουζινα

την αλλη βδομάδα θα δοκιμασουμε την Κρητικη συνταγη : *Κατσικακι με
τσικουδια !!!

Ψάρια και πρόσθετα

Είναι η τρίτη φορά που αγοράζω ψάρι φέτα και παθαίνω τροφική αλλεργία, που συνεπάγεται με φαγούρα και πρήξιμο. Τη πρώτη φορά το έπαθα με κατεψυγμένα φιλέτα γλώσσας, τη δεύτερη με κατεψυγμένο κοκκινόψαρο και προχθές με φρέσκα (απο το πάγκο του ψαρά) φιλέτα μπακαλιάρου. Ομως αν φάω κανονικό ολόκληρο ψάρι είτε ψημένο στο τηγάνι, είτε ψητό/βραστό δεν παθαίνω απολύτως τίποτα, αναρωτιέμαι ΤΙ στην ευχή ΒΑΖΟΥΝ πάνω στα αποψυγμένα/κατεψυγμένα για να διατηρούνται. Κι αν αυτά που βάζουν κάνουν κακό τελικά, να είναι πρόσθετα ή απο εκείνα τα Ε που δεν συνιστώνται..

Υποτίθεται ότι το ψάρι είναι υγιεινό έδεσμα κλπ. όμως το να παθαίνω αλλεργία απο τα φιλέτα δεν είναι και το καλύτερο.

Ντομάτες

Κάθε καλοκαίρι μπαίνω στη φάση έρευνας για τη πετυχημένη ντομάτα. Εκείνη που μυρίζει όμορφα και έχει ωραία γεύση. Σαν τις ντομάτες που έτρωγα όταν ήμουν μικρή, εκείνες που είχαν ατσούμπαλα σχήματα μεν και ο χυμός τους έκαιγε τα χέρια..
Μα τι ψάχνεις..θα ρωτήσουν
Ψύλλους στ' άχυρα.

Δεν υπάρχουν οι ντομάτες εκείνες που ήξερες..πάνε. Τις αντικατέστησαν οι άλλες οι ομοιόμορφες κόκκινες που άμα τις ζουλήξεις σπλούτς..γίνονται χυμός και σαν ένα άλλο νεροπίστολο, σου μπαίνουν στο μάτι.

Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω..απο λαϊκή σε λαϊκή για να βρώ ντομάτες. Ψάχνω για εκείνες τις κόκκινες και μαλακιές που μυρίζουν..καλοκαίρι. Φέτος βρήκα κόκκινες που μυρίζουν αλλά δεν έχουν ωραία γεύση, σαν αγγούρια είναι, άλλες που είχαν μυρωδιά αλλά άσχημο χρώμα..Με διαβεβαίωσε ένας πωλητής ότι αμα τις αφήσω εκτός ψυγείου θα ωριμάσουν..οι κιτρινωπές του ντομάτες..ενώ αυτές σάπισαν..και σαν κατακλείδα, έρχεται και γνωστός μου γεωπόνος να μου πεί ότι οι μυρωδιές της ντομάτας στις λαϊκές έίναι ειδικά σπρέη..

Το απόλυτο ξενέρωμα..

Πάω λοιπόν στα σουπερμάρκετ. Εκεί υπάρχει ποικιλία εγχώρια και εισαγώμενη. Ετοιμάζομαι να σκίσω τα ιμάτιά μου καλοκαιριάτικα αντί να πάρω ντομάτες Ολλανδίας.Οι οποίες είναι το ίδιο άγευστες με τις Ελληνικές πλήν λίγο πιο φθηνές!! Σαν να μην υπάρχουν ντόπιες.. έφθασα μία φορά στα Κάτω Πατήσια όπου ένας μικροπωλητής μου πούλησε τις θεϊκώτερες που είχα φάει τη τελευταία 15ετία.. όταν ξαναπήγα..ο τύπος άφαντος..

Για όλα τα παραπάνω βάσανά μου φταίει μία φορά που αποφάσισα να βάλω σε γλάστρες σπόρους ντομάτας.. Πιάσανε και βγήκαν κάτι ντοματάκια..απίστευτα. Με γεύση και άρωμα όπως οι ντομάτες που έτρωγα παιδί.. Μιά φορά όμως πιάσανε οι ντοματιές..μετά τις φάγανε οι ακρίδες, τα ζουζούνια και όσο να ψέκαζα..προκοπή δεν είδα..

Το μαράζι όμως έμεινε. Και η απορία

ΓΙΑΤΙ δεν υπάρχουν καλές ντομάτες στην αγορά, πιά;

Και επειδή τσαντίζομαι που δεν βρίσκω της καλές, αλλά πάντα ωραιότατους πελτέδες,
ιδού το παιχνίδι της αντιδραστικής ντοματούλας
Για όσους μας κοροϊδεύουν..ριχτε τους τις λιωμένες ανοστόλες τύπου ντομάτας.

Αυγωμένα ψάρια

Ας μου εξηγήσει κάποιος ΓΙΑΤΙ τα σουπερμάρκετ πουλάνε Ιούλιο μήνα αυγωμένα ψάρια;;;;;



Αν δεν κάνω λάθος οι τράτες το καλοκαίρι απαγορεύονται να λειτουργούν, ώστε να δώσουν ευκαιρία στα αυγωμένα ψάρια να γεννήσουν και το γόνο να μεγαλώσει.



Χθές αγόρασα μπακαλιάρους..και ΟΛΟΙ τους ήταν αυγωμένοι..



ΝΤΡΟΠΗ ΠΙΑ

Καφετέριες, τσιγάρο και συμπεριφορά

Χθές πήγα σε μία καφετέρια, στα πέριξ του Νοσοκομείου ΙΑΣΩ General, στο Χολαργό. Ηταν μεσημεράκι και δεν είχε πολύ κόσμο. Να διευκρινήσω ότι δεν καπνίζω και λόγω της περσινής πνευμονίας, ο καπνός μου φέρνει βήχα. Αποφεύγω έτσι τους καπνιστές.

Η καφετέρια "Sette", όπως έμαθα αργότερα ότι την έλεγαν, διέθετε 2 χώρους, έναν υπαίθριο με τέντες, στον οποίο οι 2 παρέες που κάθονταν κάπνιζαν μετά μανίας και ένα κλειστό χώρο κλιματιζόμενο. Διάλεξα τον τελευταίο θεωρώντας ότι προορίζεται για τους μη καπνίζοντες.

Κάθισα στα βολικά καναπεδάκια και παρήγγειλα καπουτσίνο φρέντο. Στην αρχή ήταν καλά, δίπλα μου μία κοπέλλα που άκουγε μουσική απο ακουστικά στ' αυτιά της..πιο πέρα 2 παιδιά έπαιζαν τάβλι.. Ηρθε και ο καφές, πολύ καλός...και μετά άρχισαν να δακρύζουν τα μάτια μου.

Δεν μου μύριζε τσιγάρο..εν τούτοις με έπιασε βήχας.. Και τότε παρατήρησα ότι οι μισοί σχεδόν πελάτες κάπνιζαν.

Φωνάζω το σερβιτόρο και τον ρωτάω αν υπάρχει χώρος για μη καπνίζοντες..και μου απαντάει, το εξής

"Εδώ ΟΛΟΙ καπνίζουμε..όπου θέλουμε και όσο θέλουμε"
"Μα ο Νόμος",του λέω "απαγορεύει το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους".
Και μου λέει με έντονο και επιθετικό υφάκι:
"Εδώ δεν υπάρχει Nόμος, μιά παρέα είμαστε, τον Νόμο τον γράφουμε εμείς".. !!!!!!!!!
Και επειδή με είδε να βήχω..μου λεει "Να φύγετε αν δεν σας κάνουμε"!!!

Διαβάζω ότι Ειδικά για καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος εμβαδού έως 70 τ.μ. μπορούν να χαρακτηριστούν στην άδεια λειτουργίας τους ως καταστήματα αποκλειστικά για καπνίζοντες ή μη καπνίζοντες.."

Πουθενά έξω/μέσα απο το μαγαζί του δεν έγραφε ότι ο χώρος ειναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για καπνίζοντες.. Αλλά ακόμη και αν εγώ έκανα λάθος και πήγα σε καφετέρια για καπνίζοντες, ήταν τρόπος αυτός να με διώξει πίξ λάξ, να συμπεριφερθεί με επιθετικότητα και ειρωνεία, στην ερώτησή μου "που είναι ο χώρος για τους μη-καπνίζοντες"??? Ας μου εξηγούσε ότι είναι καπνιστήριο με ειδική άδεια βάσει του Νόμου.. Κανένα πρόβλημα, αφού δεν το είδα/ήξερα, θα έφευγα.. ότι να με προπηλακίσει και απο πάνω!!

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ του σερβιτόρου.
ΝΤΡΟΠΗ σας.

Μεζεκλίδικα πρώτα

Τώρα που ζεσταίνει ο καιρός, τι πιο ωραίο να φτιάχνουμε εύκολα μεζεδάκια με λίγο κρασάκι ή ουζάκι και μερικούς φίλους..να τσιμπάμε κάτι στα γρήγορα.

Εχω εδώ μερικές φωτογραφίες που δοκιμάσθηκαν και φαγώθηκαν με πολύ χαρά. Γιατί δεν είναι μόνο η συνταγή ή τα καλά υλικά, είναι και η φαντασία, η ομορφιά, το κάτι τι που δίνει το χεράκι του δημιουργού τους.

Σε αυτό το πιάτο με σολωμό, χρειάζεσθε στρογγυλές φέτες ψωμιού (αναποδογυρίζετε ενα ποτήρι πάνω στις φέτες τόστ και ιδού τα στρογγυλά φετάκια). Αλείφετε κάποιο μαλακό τυρί, βάζετε μπόλικο, εδώ έβαλα φιλαδέλφεια και μετά διπλώνετε τις φέτες σολωμού όπως η φωτογραφία. Ανάμεσα βάζετε τοματίνια και κλαδάκια άνηθου.




Πάλι με την ίδια μέθοδο κόβουμε στρογγυλές φέτες ψωνιού και τις αλείφουμε με τυρί. Βάζουμε απο πάνω λιωμένο ροκφόρ, να σχηματίσει βουναλάκι και απο πάνω έχουμε τρίψει φιστίκια Αιγινης. Στη μέση, αντί για φιστίκια βάζουμε λίγο μπρίκ (αυγά σολωμού) και το διακοσμούμε ξανά με άνηθο

Εδώ αντικαθιστούμε το ψωμί με φοκατσίνια ή μικρές αραβικές πιτούλες. Βάζουμε μέσα μία παχιά φέτα μοτσαρέλα, λίγη ντομάτα, αλατάκι και τις ψήνουμε για 5 λεπτά στο φούρνο έως ότου δλδ λιώσει το τυρί. Πρίν σερβίρουμε βάζουμε απο πάνω ένα φυλλαράκι φρέσκου βασιλικού

Αυτό είναι το αποκορύφωμα της ομορφιάς στο τραπέζι. Εχετε πλάσει μπαλλάκια απο πικάντικο μαλακό τυρί (π.χ. ροκφόρ μαζί με φιλαδέλφια) και τα βάζετε στο ψυγείο να πετρώσουν. Εν τω μεταξύ ανοίγετε μία τρυπίτσα στις ντοματούλες, κόβετε το επάνω μέρος και τις γεμίζετε προσεκτικά απο το μείγμα. Στα κενά βάζετε ανυθο.

Δεν είναι για χόρταση όλα αυτά, περισσότερο για το γούστο.

Εστιατόρια και τουαλέττες

Είναι σημαντικό το κάθε εστιατόριο, η κάθε ταβέρνα να έχει και μία σωστή τουαλέττα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι γίνεται στις τουαλέττες των χώρων εστίασης. Υπάρχουν μέρη που χάνουν πολλούς πόντους στη γενική άποψη του πελάτη, επειδή κάποιος ξέχασε να καθαρίσει τα αποχωρητήρια...και αντίστοιχα να κερδίζουν πόντους απο το διάκοσμο στις τουαλέττες που ντρέπεσαι να τις λερώσεις!!!

Το πρώτο πρόβλημα είναι η θέση. Ελλείψει χώρου 9/10 φορές βάζουν τα αποχωρητήρια είτε στα υπόγεια, είτε σε ταράτσες.. Απαίσια επιλογή ιδιαίτερα σε μπάρ και μπυραρίες.. Στις τελευταίες κινδυνεύει ο πελάτης να σπάσει τα μούτρα του όταν θέλει να φθάσει στο μπάνιο και πάει σκαλάκι-σκαλάκι..σφιγγόμενος! Η ακόμη χειρότερα όταν η σκάλα πρός τις πολυπόθητες τουαλέτες είναι τύπου ανεμόσκαλας (με τα σιδερένια κενά παρόντα)..που να πατήσει η γόβα της δόλιας της κοπέλλας, τι να πρωτοπροσέξει, να μη πέσει απο τα στενά σκαλιά ή να μη της σκαλώσει το τακούνι;

Διαρύθμιση. Μη φανταστείτε ποτέ ότι οι ισόγειες τουαλέττες είναι καλύτερες..σπάνια πέφτεις σε σωστή διαρρύθμιση. Μερικές έχουν δίφυλλες πόρτες τύπου σαλούν, ανοίγοντας και τα δύο φύλλα μπαίνεις μέσα και τα τρώει στα μούτρα ο αποπίσω σου.. αν ανοίξεις το ένα φύλλο στριμώχνεσαι.. άλλες έχουν κουρτίνα αντί για πόρτα..με όλα τα σχέδια.. Οι καλύτερες που έχω πάει είναι σε ένα εστιατόριο στο Αργος Αργολίδας. Απαιχτη η πρόσβαση: Ενώ είχε κανονική πόρτα..αμέσως μετά είχε σκαλοπάτι πρός τα κάτω.. ΟΥΑΙΙΙΙ αν δεν το ξέρεις! Στο τέλος βάλανε ταμπέλα πάνω στο πορτόφυλλο "Προσοχή στο σκαλοπάτι". Πολύ γέλιο!

Διακόσμηση. Απο εκεί και πέρα ο κάθε ένας κάνει ό,τι του κατέβει. Εχω πάει σε ταβέρνα στην Ανω Κουτσούφλιανη..που είχαν Ρωμαϊκά λουτρά για τουαλέττες..το νερό να βγαίνει απο πέτρινες τρύπες μέσα στο χρωματιστό μάρμαρο και απαλή μουσική..!!! Η πάλι σε άλλους χώρους να έχουν γυαλινες, μεταλλικές, πέτρινες τουαλέττες, τούρκικες, τύπου ροκοκό (όπως το αντιλαμβάνεται αυτό ο ιδιοκτήτης), να κάθεσαι στη λεκάνη και να παίζει μουσική, να σηκώνεσαι και να σταματάει!!, να υπάρχουν άνθη, γλάστρες, πολυθρόνες παντός τύπου απο τη πλαστική του γύφτου, μέχρι design..όλα για να προσθέσουν κάτι..τις στο μαγαζί. ΄Να μη πώ δε για τις βρύσες και τα καζανάκια..το νερό εκτοξεύεται πρός όλες τις κατευθύνσεις, αν δεν το ξέρεις και στα μούτρα σου! Ηταν μία φορά που έψαχνα το καζανάκι..και δεν φαινόταν πουθενά..στο τέλος ντροπιασμένη..είπα να φύγω.. Μόλις άνοιξα τη πόρτα, έπεσε ο Νιαγάρας μέσα στη τουαλέττα!

Τα ευχάριστα τέλος. Πάμε τώρα και στην υγιεινή της τουαλέττας. Πάρα πολλά εστιατόρια έχουν απο βρώμικα έως απαράδεκτα αποχωρητήρια. Και δεν είναι θέμα θέσης της ταβέρνας, υπάρχουν ταβερνάκια στη κορυφή του βουνού με πολύ καθαρές τουαλέττες και κάτι δήθεν εστιατόρια που σου κόβουν μονέδα με το που μπαίνεις και βρίσκεις τη τουαλέττα απο τη..μυρωδιά! Είναι ντροπή να μη καθαρίζονται / απολυμαίνονται σωστά οι χώροι αυτοί. Είχε τύχει μία φορά να φάμε σε ένα εστιατόριο στο Ναύπλιο και χρειάστηκε να πάω στη τουαλέττα..αφού πέρασα πρώτα απο τη κουζίνα και είδα να περπατάνε στους τοίχους πάνω απο τις κατσαρόλες κάτι πελώριες κατσαριδάρες..μου κόπηκε η ανάσα αλλά κατουριόμουνα. Μπήκα στη τουαλέττα προσεκτικά..ήταν απαίσια. Βρώμικη, με κολλημένες ακαθαρσίες και σμήνος εντόμων επάνω τους..Εκανα μεταβολή και έφυγα τρέχοντας..ΠΟΤΕ δεν ξαναπατήσαμε εκεί! Απορώ όμως, τι στην ευχή δεν υπάρχει υγιειονομικός έλεγχος!! Προφανώς όλοι λαδώνονται!

Ετσι δίνω σημασία ΚΑΙ στην τουαλέττα του εστιατορίου. Γιατί τελικά εκεί φαίνεται πόσο σέβεται κάποιος τον εαυτό του ΚΑΙ τον πελάτη.

Η σαβουροφαγία ως επιστήμη

Εχω παρατηρήσει ότι σε πάρα πολλούς νεοέλληνες δεν είναι σημαντική η ποιότητα του φαγητού/ποτού τόσο όσο το να βγαίνουν έξω για να φάνε ό,τι νάναι, αρκεί να βγούν, να δούν και κυρίως να τους δούν.

Υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας που θα βγάλουν έξω την οικογένειά τους Κυριακή σε απαίσια ταβέρνα, γεμάτη λίγδα και ανάγωγους σερβιτόρους. Τα υλικά των φαγητών θα είναι κατά πολύ χειρότερα απο αυτά που τρώνε στο σπίτι τους ενώ οι τιμές τους τσιμπημένες. Και αυτό το λένε Κυριακάτικο φαγοπότι και το έχουν αναγάγει σε τρόπο ζωής. Συχνάζουν σε μέρη που έχουν κακό φαγητό αλλά υψηλές τιμές. Η σαβουροφαγία είναι τρόπος ζωής για αυτούς τους ανθρώπους.

Ερχόμαστε λοιπόν στους ιδιοκτήτες εστιατορίων εκείνους που κάνουν τη σαβουροφαγία επιστήμη. Πρόσφατα συζητούσα με έναν επιχειρηματία εστίασης, ιδιοκτήτη αλυσίδας εστιατορίων στην Ελλάδα..και μου έλεγε ότι "πρώτα φροντίζω να γεμίζει το μαγαζί και μετά ψάχνω για σέφ"!

Αυτό είναι τρομερό, αν το σκεφτεί κανείς γιατί σημαίνει ότι πρώτα έρχεται η τσέπη του και αφού γεμίσει με τους οβολούς των σαβουροφάγων..τότε και μόνο τότε..σκέφτεται να βελτιώσει τις γεύσεις, προσλαμβάνοντας και ένα σέφ..ευελπιστώντας να του φτιάξει και αλλά διαφορετικά πιάτα ώστε να αλλάζουν τα μενού κάθε τόσο και ..νέοι σαβουροφάγοι να συνωστίζονται..

Φταίνε οι σαβουροφάγοι κυρίως γιατί είναι εκείνοι που σπεύδουν στα όποια τρέντι μέρη τους λένε οι σωρεία των φυλλάδων που κυκλοφορούν στα περίπτερα, επί του θέματος.. Ετσι προκειμένου να καθίσει δίπλα στο γνωστό διεθνές αστέρι της πίστας κ. Χλιμίτζουρα ή και να φωτογραφηθεί cheek-to-cheek με την αγαπημένη όλων των πρωϊνάδικων Ανούλα Ξεβρακοπούλου, τρώνε και σκ..καπαμά! Τα πληρωνουν δε χρυσά! Και μετά καυχώνται για το ΥΠΕΡΟΧΟ νέο στέκι που εκείνοι ανακάλυψαν..όπου΄όλα τα αστέρια της ελληνικής τηλε γκλαμουριάς λάμπουν..και τρώνε..τι το ωραιότερο.

Γι αυτό το λόγο υπάρχουν ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ταβέρνες και πολλά πλέον εστιατόρια που σερβίρουν κακό φαγητό και άθλια ποτά ή κρασιά στην Ελλάδα.

Το έχω ξαναπεί, γιατί είμαστε λαός σαβουροφάγος.

Φιστίκια

Ποιά η διαφορά μεταξύ Ευρωπαϊκών και Αμερικάνικων φιστικιών τύπου Αιγίνης;

Εδώ και κάποια χρόνια ανέπτυξα αλλεργία σε όλων των ειδών τα φιστίκια, είτε είναι αράπικα, είτε κάσιους είτε (τα αγαπημένα μου) Αιγίνης. Ισως γιατί έτρωγα πολλά απο παιδί. Η αλλεργία ήταν σοβαρή, κατέληξα σε ειδικό γιατρό ό οποίος μετά απο διάφορες εξετάσεις μου είπε ότι "ξηροκάρπια τέλος" και μου έδωσε φάρμακα.

Εκτοτε δοκίμαζα πότε-πότε φιστίκια Αιγίνης για να δώ μήπως και μου περάσει η αλλεργία.. είχα δοκιμάσει Ελληνικά, ευρωπαϊκά ακόμη και εισαγώμενα απο το Ιράν και το αποτέλεσμα ήταν μικρής εμβέλειας αλλεργία.

Και μιά μέρα, είδα σε ένα νέο σουπερμάρκετ στον Ασπρόπυργο, φιστίκια Αιγίνης απο τη Καλλιφόρνια. Πήρα λοιπον ένα πακετάκι, για να δοκιμάσω...
Εφαγα κατ' αρχήν 5 φιστικάκια..για δοκιμή...
Τίποτα. Καμμία αλλεργία

Μετά έφαγα μία χούφτα
Τίποτα. Καμμία αλλεργία

Μετά τελείωσα το σακκουλάκι..
Τίποτα. Καμμία αλλεργία

Και αναρωτιέμαι και λέω
"Με τι ψεκάζουν τα ελληνικά ή και Ιρανικά φιστίκια και ο κόσμος παθαίνει; Η πιο απλά, τι "στην ευχή δεν έχουν τα δικά μας φίστίκια που το έχουν τα αμερικάνικα;

Χαμόδρακας

Περιδιαβάζοντας τις ομορφιές της Θεσσαλονίκης..πεινάσαμε.

Που να πάμε..πού να πάμε.. Πάμε στη Καλαμαριά;

Πηγαίνοντας μέσα στη ζέστη, στρίψαμε κάτι δρομάκια και βρεθήκαμε στο Χαμόδρακα..ένα ωραίο σκιερό εστιατόριο με θέα.. Για τη θέα κυριως ήρθαμε

Ε! Και για το φαγητό. Που ήταν άξιο λόγου. Μύδια τηγανιτά και σκουμπρί στα κάρβουνα.. και τσίπουρ βέβαια. Και μιά σαλάτα.

Αυτό που μου άρεσε στο συγκεκριμμένο μέρος ήταν ο κόσμος που ερχόταν. Ντάλα μεσημέρι καθημερινής και ώς τις 15.00 γέμισαν τα τραπεζάκια με καλοντυμένες παχουλές κυρίες που συχνά περπάταγαν με τη βοηθεια μπαστουνιού, με οικογένειες παπούδων και εγγονών, με ηλικιωμένα ζευγαράκια που ήρθαν για μεζέ. Τα παιδάκια έτρεχαν παντού ξέγνοιαστα και οι καλοβαλμένοι συνοδοί τους χαμογελαστά τσιμπούσαν τα μεζεδάκια.

Στην Αθήνα μόνο τρέχουμε και γκρινιάζουμε. Στη Θεσσαλονίκη χαμογελαστά ξέρουν να ζούν.

Eλόδια

Περιδιαβάζοντας την ωραιότατη λίμνη Κερκίνη..πεινάσαμε. Βρήκαμε λοιπόν αυτό το εστιατόριο χαμένο μέσα στις λιμνούλες και στα πουλιά.

Καθίσαμε σε ένα τραπέζι με καθαρό τραπεζομάντηλο και με αυτή τη θέα..

και παραγγείλαμε. Ωσπου να έρθει το φαγητό απολαμβάναμε δροσιά, τραγούδια πουλιών και σμήνη απο λιβελούλες που εκτελούσαν χορούς ερωτικούς..

Το φαγητό ήταν πλούσιο. Κατ' αρχήν πήραμε γριβάδια τηγανιτά που είναι ένα λιμναίο ψάρι χωρίς λέπια, ο κοινός κυπρίνος αλλά μικρότερο σε μέγεθος

Ηταν πολύ γευστικό αν και είχε πολλά ψιλα αγκαθάκια στο δέρμα του. Μαζί με τα γριβάδια πήραμε ωραία τηγανισμένες πατάτες, ψητές πιπεριές και χόρτα. Μετά φάγαμε βουβαλίσιες μπριτζόλες, σκέτο λουκούμι! Καλοψημένες και μαλακιές. Που δεν πρόλαβαν να φωτογραφηθούν γιατί ξέχασε η φωτογράφος τη κάμερα.. είμαστε απασχολημένοι με τη μπριτζόλα..

Την σιγαλιά τη διέκοψε ένα γκρούπ τουριστών απο το ΚΑΠΗ Σερρών που εμφανίσθηκαν απο το πουθενά και το μέχρι τοτε ήσυχο ταβερνάκι γέμισε γέλια, ομιλίες και φασαρία. Τους κάθισαν όλους σε μεγάλα μακρουλά τραπέζια, τους έβαλαν και μουσική (νησιώτικα) και ...και... μετά άλλαξε το ολο σκηνικό.

Κατ' αρχήν ήρθαν οι πάπιες όσο πιο κοντά γίνεται απαιτώντας κάποια μερίδα, ένα μποναμά.

Μετά ήρθε και ο Κινέζος.. και τι δεν είχε η πραμάτειά του..













Ε μετά είπαμε να του δίνουμε. Ο λογαριασμός για 2 μερίδες γριβάδια, 1 πελώρια βουβαλίσια μπριτζόλα, μισό κιλό κρασί χύμα, 2 πατάτες, 1 ψητή πιπεριά και χόρτα = 25 ευρώ σύνολο!!!!

Γιαλισκάρι

Μία παρέα φίλων μας κάλεσαν στη ψαροταβέρνα "Γιαλισκάρι" κοντά στο νεκροταφείο Παλ. Φαλήρου. Ηταν μία μουντή καλοκαιρινή βραδυά, με ένα μαύρο σύννεφο να απειλεί να μας κάνει μούσκεμα οσονούπω, πάνω απο το κεφάλι μας να μας αποτρέπει να πιάσουμε τραπεζάκι έξω.. αλλά να προτιμήσουμε τη μέσα αίθουσα.

Βρεθήκαμε σε ένα μακρουλό χώρο με ωραία στρωμένα τραπέζια, λευκά τραπεζομάντηλα, καθαρά μαχαιροπήρουνα, περιποιητικούς σερβιτόρους και με ενδιαφέρουσα διακόσμηση. Η τελευταία ήταν ράφια που πιάνανε όλο το χώρο του μαγαζιου, ράφια γεμάτα μινιατούρες ΄- ίσως μοντέλλα - ιστιοφόρων, εξάντες, τιμόνια καραβιών, κοράλια αλλά κυρίως μία βαλσαμωμένη αλεπού της θάλασσας, αρκετά μικρή (ευτυχώς) για να πιάνεται αλλά και αρκετά μεγάλη για να σου φάει το χέρι άμα σε πετύχει (φεύ!) μέσα στο νερό

Δεν άντεξα και την τράβηξα φωτογραφία (το σκυλόψαρο δεξιά) με το στόμα της ανοιχτό και τις σειρές κοφτερών δοντιών έτοιμα! Μπρρ!

Εχοντας πείρα απο μέγεθος μερίδας διαφόρων εστιατορίων που πηγαίνουμε..έχοντας και μία κάποια πείνα, παραγγείλαμε γαύρο τηγανιτό, καλαμάκια τηγανιτά, σαρδέλλες στα κάρβουνα, γαρίδες, κουτσομούρες και χταπόδι απο ψαρικά καθώς και χόρτα, παντζάρια, πατάτες και κολοκύθια τηγανιτά, βραστά λαχανικά, κάτι σαγανάκια... Και τη πατήσαμε γιατί στο Γιαλισκάρι οι μερίδες είναι μεγάλες. Εκεί που αλλού θα μας έβγαζαν με το ζόρι 7 ψάρια ανά μερίδα, εδώ ήρθαν κάτι πιατέλλες με βουνό οι γαύροι.. αν το ξέραμε θα παίρναμε λιγώτερα γιατί μετά απο 4 ώρες φαγοπότι..δεν χώραγε τίποτ' αλλο και πήραμε τάπερ για το σπίτι! Η ποιότητα δε του φαγητού, απίστευτη. Οι σαρδέλλες ήταν παχουλές, καλοψημένες και ζουμερές, τα καλαμάρια λιώνανε στο στόμα, τις κουτσομούρες τις φάγαμε στον αέρα, δεν κάναμε το κόπο να τις καθαρίσουμε, το χταπόδι ήταν άπαιχτο, τεράστια η ποσότητά του για 6 άτομα, άλλοι 4 τρώγανε! Ενώ γαύρο δεν τρώω, τον συγκεκριμμένο το τάραξα, ποτέ μου δεν έχω φάει τόσο ωραίο! Οπως και τις γαρίδες τάραξα..παρόλλη τη πιθανή αναφυλαξία..που μπορεί να πάθαινα..(τίποτα δεν έπαθα) έφαγα με τη ψυχή μου!.

Η αίθουσα ήταν μισογεμάτη για Κυριακή βράδυ με βροχή. Γιατί βέβαια έκανε κατακλυσμό, απίστευτα νερά πέσανε! Οι σερβιτόροι ήσαν μόνο 2 αλλά τα καταφέρνανε πολύ καλά. Ούτε λεπτό δεν μείναμε παραπονεμένοι, πέρασαν ξανά και ξανά να δούνε αν θέλουμε κάτι (νερό-ποτά-γιατί για έξτρα φαγητό μάλλον χλωμό), για πότε καθάρισαν το τραπέζι στο τέλος και χωρίς να παραγγείλουμε φέρανε μία πιατέλλα καρπούζι για να φάει ένας λόχος!!

Δεν πληρώσαμε εμείς, είδα όμως τι έδωσε ο φίλος μας στο σερβιτόρο, και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι για αυτά που φάγαμε δεν είναι καθόλου ακριβό!

Ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ και θα ξαναπάμε!

Γαλακτοκομικό quiz

Ακουσα σε ομάδα συζητητών ότι:

Κάτω απο κάθε μπουκάλι γάλα υπάρχουν κάποιοι αριθμοί..ένας απο αυτούς δηλώνει τον αριθμό παστερίωσης του προϊόντος.

Το Νο. 1 = μία φορά παστεριώθηκε, πήγε στην αγορά
Εληξε και επέστρεψε στη γαλακτοκομική μονάδα όπου ξαναπαστεριώθηκε

Το Νο 2 = δύο φορές παστεριώθηκε και ξαναβγήκε στην αγορά
Εληξε και επέστρεψε στη γαλακτοκομική μονάδα όπου ξαναπαστεριώθηκε

Το Νο 3 = τρείς παστεριώθηκε....
μέχρι το Νο. 5= πέντε φορές παστεριώθηκε..

Αν επιστρέψει στη μονάδα..τότε το κάνουνε Μίλκο δλδ σοκολατούχο γάλα!!!!!!

και αν λήξει και το Μίλκο...το κάνουνε


Ελπίζω να βρεθεί κάποιος να με διαψεύσει.. να μην είναι αλήθεια όλα αυτά !

Μαντί

Χθες απολαύσαμε ένα πιάτο Μαντί. Τι είναι το Μαντί όμως ; Ας πάμε στο λεξικό μας για την Ορολογία της Μαγειρικής και να δούμε εδώ τι λέει το αντίστοιχο λήμμα (για να το δείτε κατεβείτε στο τέλος της σελίδας) .
Αφού καταλάβαμε τι είναι και πώς φτιάχνεται...αναστενάζουμε γιατί είμαστε παιδιά της πόλης και δεν έχουμε χρόνο να καθόμαστε να φτιάχνουμε μικρούτσικα ζυμαρικά με το χέρι. Ευτυχώς υπάρχουν και τα μπακάλικα που μας τα προμηθεύουν σε συσκευασίες του μισού κιλού σαν να είναι μακαρόνια. Είχα προ καιρού αγοράσει ένα τέτοιο πακετάκι και είπαμε να το δοκιμάσουμε το σβκ που μας πέρασε. Η συσκευασία ήταν Τουρκικής προέλευσης με τις οδηγίες μαγειρέματος γραμμένες ΚΑΙ στα αγγλικά απο πίσω!!

Υλικά

Λίγο βούτυρο, καυτερές πιπεριές ( εμείς βάλαμε 2-3 τσίλι), φρέσκια μέντα και ντομάτα πελτέ, 1 λίτρο ζωμό κότας ή βοδινού, λίγο (50 γραμμάρια) σκόρδο, αλατι-πιπέρι (εμείς βάλαμε πάπρικα). Προαιρετικά αγγούρι ψιλοκομμένο και μισό κιλό γιαούρτι σακκούλας (ή και total).
Βάζουμε το μισό κιλό μαντί σε μία κατσαρόλα με 1,5 λίτρα νερό (5-6 φλυτζάνια) μαζί με λίγο αλάτι. Αντί για σκέτο νερό μπορείτε να βάλετε ζωμό κότας ή βοδινού και λιγώτερο αλάτι. Μετά ρίχτε και λίγο ντοματοχυμό. Τα μαντί πρέπει να βράσουν και να πιούν το νερό τους. Μόλις το πιούν τα σουρώνετε και τα αφήνετε να κρυώσουν λίγο.

Για τη σάλτσα: Σε ένα αντικολλητικό τηγάνι βάζετε λίγο βούτυρο να κάψει, τις καυτερές πιπεριές, το σκόρδο, τη μέντα και το πελτέ. Αν έχετε ντομάτες για μαγείρεμα βάλτε εκείνες. Μόλις η σάλτσα δέσει είναι έτοιμη.

Στο πιάτο βάζουμε το μαντί με τη ντομάτα και δίπλα ή απο πάνω μία μεγάλη κουταλιά γιαούρτι και φρέσκο αγγουράκι για τη γεύση.

Αν έχετε και ζεστό ψωμί και λίγο κρασάκι... θα χαρείτε ακόμη περισσότερο.