Η τριλογία της προσπάθειας

Ποίος είναι ο ορισμός της ποιότητας ? Fitness to purpose

Το τελευταίο τρίμηνο, έχουμε πάει σε τρία σημεία εστίασης, τα οποία θεωρώ ποιοτικά. Δεν είναι ακριβά, δεν έχουν decor, αλλά έχουν το κάτι τι το διαφορετικό.

Ας πάμε στο θέμα της τιμής ανά άτομο, Ποσό είναι το φτηνό ? 15 euro η 30 euro. Εντάξει το 30 αρχίζει και τσιμπαει λίγο αλλα και παλι εξαρτάται το τι θα φάς.

Προσωπικά πιστέυω ότι όποια τιμή ανά άτομο πάνω από 15 euro, είναι ακριβή και θα πρέπει να είναι κατι το εξαιρετικό για να πω το 30 χαλάλι του αλλά άξιζε.

Στην ακριβή κατηγορία βάζω την Αργουρα στην Καλλιθέα και το Μπουκιά Μπουκιά στο Παλαιό Φάληρο.

Στην φτηνή κατηγορία το Ουζερί Λέσβος στην Μπενάκη.

Τα δύο πρώτα είναι μαχόμενα εστιατόρια. Προσπαθούν να προσφέρουν κάτι το διαφορετικό χρησιμοποιώντας ένα περιβάλλον που θυμίζει ταβέρνα της μεταπολίτευσης ( εννοώ, χώρο κάτω από πολυκατοικία και επίπλωση δεκαετίας του 70, ημιπαρανομία με νάϋλον κλπ). Αλλα αγωνίζονται και αυτό είναι το σημαντικό. Ισως σε μερικές εκτελέσεις πιάτων να την "πατάνε" κιόλας αλλά προσπαθούν. Δεν βαθμολογώ την προσπάθεια αλλά το αποτέλεσμα.Το risotto με κτένια στο Μπουκιά Μπουκιά ήταν πολύ καλό. Το κριθαράκι με πετροσωλήνες η το risotto με μελάνι σουπιάς στην Αργουρα εξαιρετικά. ( Αντίστοιχα πιάτα έχουμε φάει και σε άλλο μέρος αλλα με τελέιως διαφορετικό decor και τιμές, εννοώ το Βαρούλκο). Το Βαρούλκο όμως, και σωστά ίσως, ποτέ δεν ξεκίνησε από χαμηλές τιμές. Μπορεί πάντα να λες χαλάλι του αλλά ήταν και παραμένει αρκετά ακριβό. Τόσο η Μπουκιά όσο και η Αργουρα είναι προσιτά σε καθημερινή βάση. Και αυτό είναι το ζητούμενο, θα αντέξουν και πως θα εξελιχθούν ?

Το Ουζερί Λέσβος από το 1967, εχει απλές γεύσεις που συνδέονται άμεσα με την Λέσβο. Οτι κολυμπάει είναι φρέσκο, απλά σερβιρισμένο, σε μικρό πιάτο και μικρό τραπέζι.Δημιουργεί ένα time warp και μεταφέρεσαι στο 1970. Περιμένεις να μπει από την πόρτα ο φοιτητής της Νομικής η ο καθηγητής από το φροντιστήριο ΑΛΦΑ. Με την απλή συνταγή του όμως εχει αντέξει το τεστ του χρόνου. Σε αντίστοιχη περίπτωση αγγλοσαξωνικού εστιατορίου θα είχε κανει franchise, θα είχε εισαχθεί στο AIM και θα μπορούσες να το συναντήσεις στον χώρο αναμονής του Ελ Βενιζέλος. Δεν έχει επενδύσει σε decor αλλά έχει σταθερή πελατεία σε ένα δρόμο που αποτελεί πέρασμα και μενού στοχευμένο στο Ούζο και ας πίνουν μερικοί heineken.

Τωρα κατά πόσο η οδός Τυρταίου στο Παλαιό Φάληρο η η οδός Αγησιλάου στην Καλλιθέα, θα αποτελέσουν μαγνήτες γιά γαστροταβέρνες, θα το δείξει το μέλλον. Εγω πάντως τους συγχαίρω γιά την μεχρι τώρα πορεία και τους εύχομαι καλή επιτυχία. (Ας ακολουθήσουν και το παράδειγμα της Λέσβου και ας επικεντρωθούν στην αδιαπραγμάτευτη ποιότητα διατηρώντας χαμηλά γενικά έξοδα και όποιος θέλει να φάει θέα, ας πάει αλλού, αλλά αν θέλει να φαει κατι διαφορετικό από την χοιρινή και την τυροκαυτερή καλώς να ορίσει)