Να σταμναγκαθιαστείς ή να μη σταμναγκαθιαστείς?

Για το σταμναγκάθι έχουν ακουστεί πολλά, λένε ότι είναι υπέροχο. Προσωπικά ακόμη δεν το έχω δοκιμάσει, έτσι δεν θα γράψω τπτ για τη γεύση του. Ομως θα ήθελα να το δοκιμάσω. Το έχω δεί να το πουλάνε σε μανάβικα, στην τιμή των 12 ευρώ (περίπου) ανά κιλό.

Χθές μας κάνανε το τραπέζι κάτι φίλοι σε ένα πολίτικο εστιατόριο στη Νέα Σμύρνη. Η κουβέντα πέρασε και απο το συγκεκριμμένο χόρτο. Και έγινε ενα ωραίο debate, οπου επιχειρήματα ετέθησαν πάνω στο λινό τραπεζομάντηλο και μελετήθηκαν.

Η μία παράταξη - οι Σταμναγκαθομάχοι - είπε ότι το σταμναγκάθι τείνει να γίνει σαν το πολυπόθητο Εντελβάϊς του Αστερίξ (Ο Αστερίξ στην Ελβετία- ένα σπάνιο φυτό οι δυνάμεις του οποίου μαγικες για το φίλτρο αντίδοτο του Δρυϊδη. Ο ήρωας της ιστορίας παραλίγο να σκοτωθεί στις Αλπεις, πέρασε απο 40 κύματα για ένα λουλουδάκι, για να σωθεί η ζωή ενός ανθρώπου) να διατίθεται σε μικρές ποσότητες και με υψηλή τιμή.
Με αυτή τη μορφή προωθήθηκε ωραία και καλά με πετυχημένες συνταγές από γνωστούς σέφ και ξαφνικά έγινε ο πιό ποθητός στόχος για τους γευσιλάτρες. Το βασίλειό μου για 1 κιλό σταμναγκάθι. Οσοι το μαγείρευαν καμάρωναν σαν Πριμαντόνες, όσοι το γεύτηκαν γονυπετείς ευχαριστούσαν. Οι σταμναγκαθομάχοι είπαν επίσης ότι βάζοντας την τιμή στα ύψη δεν το κάνει προσιτό για τον καθένα ελπίζοντας έτσι να γίνει είδος μόνο για ελίτ. Η υψηλή τιμή διώχνει τον καταναλωτή γιατί αν είναι να το μαγειρέψει και να δώσει 12 ευρώ το κιλό μόνο για συνοδευτικό, τι θα πληρώσει και για το κυρίως πιάτο? Πόσο βαθύ θα πρέπει να είναι το βαλάντιο της νοικοκυράς? Επίτηδες οι μάγειρες πάνε και βρίσκουν όλα τα περίεργα για να τα συμπεριλάβουν στα μενού, να εντυπωσιάζουν, να τρομοκρατούν τον κόσμο και να κάνουν και τους έξυπνους.

Αυτά ακούστηκαν κατά του συγκεκριμμένου χόρτου.

Η άλλη παράταξη, οι σταμναγκαθολάτρες, σιωπηλά άκουγαν και κούναγαν την κεφαλή τους. Είπαν λοιπόν ότι το σταμναγκάθι ή ότι άλλο στο μέλλον προκύψει είναι απαραίτητο γιατί το να μαγειρεύει ένας σέφ τα ίδια και τα ίδια δεν λέει. Χρειάζεται φαντασία και τέχνη, να πηγαίνουν χεράκι-χεράκι. Παλιά πετάγανε τους γαύρους στις γάτες, τον δέκατο ένατο αιώνα στην Αγγλία οι φτωχοί τρώγανε σολωμό και στρείδια πίνοντας ουϊσκυ, αυτά όμως έχουν πλέον προ πολλού παρέλθει. Τώρα μας βγάζουν μιλφέϊγ ψητής σαρδέλλας και γαύρου και θαυμάζουμε το έργο τους, πληρώνοντάς το ψηλο καπέλλο περήφανοι γι' αυτό. Οταν βγαίνει ο πελάτης έξω αν είναι να του σερβίρουν τα ίδια γεμιστά που του βγάζει η μανούλα του, δεν έχει νόημα να πηγαίνει οπουδήποτε για φαγητό, κάθεται και σπίτι. Η έξοδος για φαγητό οφείλει να σημαίνει και κάτι άλλο, να δίνει μια άλλη γεύση, μία οπτική τέρψη σε αυτόν που πρώτα βλέπει, μετά οσμίζεται και τέλος γεύεται. Να είναι ένα ταξίδι στου αλλού. Και βέβαια στο αλλού χρειάζονται μερικά συστατικά που παραπέμπουν στο διαφορετικό, εν προκειμενω στο σταμναγκάθι, αύριο στο ΧΨ οτιδήποτε προκύψει για να συντελέσει στο όνειρο.
Εσείς τι λέτε?