Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007

Να σταμναγκαθιαστείς ή να μη σταμναγκαθιαστείς?

Για το σταμναγκάθι έχουν ακουστεί πολλά, λένε ότι είναι υπέροχο. Προσωπικά ακόμη δεν το έχω δοκιμάσει, έτσι δεν θα γράψω τπτ για τη γεύση του. Ομως θα ήθελα να το δοκιμάσω. Το έχω δεί να το πουλάνε σε μανάβικα, στην τιμή των 12 ευρώ (περίπου) ανά κιλό.
Χθές μας κάνανε το τραπέζι κάτι φίλοι σε ένα πολίτικο εστιατόριο στη Νέα Σμύρνη. Η κουβέντα πέρασε και απο το συγκεκριμμένο χόρτο. Και έγινε ενα ωραίο debate, οπου επιχειρήματα ετέθησαν πάνω στο λινό τραπεζομάντηλο και μελετήθηκαν.

Η μία παράταξη - οι Σταμναγκαθομάχοι - είπε ότι το σταμναγκάθι τείνει να γίνει σαν το πολυπόθητο Εντελβάϊς του Αστερίξ (Ο Αστερίξ στην Ελβετία- ένα σπάνιο φυτό οι δυνάμεις του οποίου μαγικες για το φίλτρο αντίδοτο του Δρυϊδη. Ο ήρωας της ιστορίας παραλίγο να σκοτωθεί στις Αλπεις, πέρασε απο 40 κύματα για ένα λουλουδάκι, για να σωθεί η ζωή ενός ανθρώπου) να διατίθεται σε μικρές ποσότητες και με υψηλή τιμή.
Με αυτή τη μορφή προωθήθηκε ωραία και καλά με πετυχημένες συνταγές από γνωστούς σέφ και ξαφνικά έγινε ο πιό ποθητός στόχος για τους γευσιλάτρες. Το βασίλειό μου για 1 κιλό σταμναγκάθι. Οσοι το μαγείρευαν καμάρωναν σαν Πριμαντόνες, όσοι το γεύτηκαν γονυπετείς ευχαριστούσαν. Οι σταμναγκαθομάχοι είπαν επίσης ότι βάζοντας την τιμή στα ύψη δεν το κάνει προσιτό για τον καθένα ελπίζοντας έτσι να γίνει είδος μόνο για ελίτ. Η υψηλή τιμή διώχνει τον καταναλωτή γιατί αν είναι να το μαγειρέψει και να δώσει 12 ευρώ το κιλό μόνο για συνοδευτικό, τι θα πληρώσει και για το κυρίως πιάτο? Πόσο βαθύ θα πρέπει να είναι το βαλάντιο της νοικοκυράς? Επίτηδες οι μάγειρες πάνε και βρίσκουν όλα τα περίεργα για να τα συμπεριλάβουν στα μενού, να εντυπωσιάζουν, να τρομοκρατούν τον κόσμο και να κάνουν και τους έξυπνους.
Αυτά ακούστηκαν κατά του συγκεκριμμένου χόρτου.

Η άλλη παράταξη, οι σταμναγκαθολάτρες, σιωπηλά άκουγαν και κούναγαν την κεφαλή τους. Είπαν λοιπόν ότι το σταμναγκάθι ή ότι άλλο στο μέλλον προκύψει είναι απαραίτητο γιατί το να μαγειρεύει ένας σέφ τα ίδια και τα ίδια δεν λέει. Χρειάζεται φαντασία και τέχνη, να πηγαίνουν χεράκι-χεράκι. Παλιά πετάγανε τους γαύρους στις γάτες, τον δέκατο ένατο αιώνα στην Αγγλία οι φτωχοί τρώγανε σολωμό και στρείδια πίνοντας ουϊσκυ, αυτά όμως έχουν πλέον προ πολλού παρέλθει. Τώρα μας βγάζουν μιλφέϊγ ψητής σαρδέλλας και γαύρου και θαυμάζουμε το έργο τους, πληρώνοντάς το ψηλο καπέλλο περήφανοι γι' αυτό. Οταν βγαίνει ο πελάτης έξω αν είναι να του σερβίρουν τα ίδια γεμιστά που του βγάζει η μανούλα του, δεν έχει νόημα να πηγαίνει οπουδήποτε για φαγητό, κάθεται και σπίτι. Η έξοδος για φαγητό οφείλει να σημαίνει και κάτι άλλο, να δίνει μια άλλη γεύση, μία οπτική τέρψη σε αυτόν που πρώτα βλέπει, μετά οσμίζεται και τέλος γεύεται. Να είναι ένα ταξίδι στου αλλού. Και βέβαια στο αλλού χρειάζονται μερικά συστατικά που παραπέμπουν στο διαφορετικό, εν προκειμενω στο σταμναγκάθι, αύριο στο ΧΨ οτιδήποτε προκύψει για να συντελέσει στο όνειρο.
Εσείς τι λέτε?

8 σχόλια:

elie είπε...

Δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ με τους μεν ή τους δε. Στοιχεία αλήθειας υπάρχουν και στις δύο απόψεις.
Αλλά...
...έχετε φάει φρικασέ με σταμναγκάθι; Ό,τι και να πω είναι λίγο, αν μάλιστα το χόρτο είναι άγριο...

Α! Και κάτι άλλο. Όποιος έχει μαζέψει (άγριο) σταμναγκάθι δικαιολογεί την τσιμπημένη τιμή του. Είναι εξαιρετικά δύσκολο. Αλλά έτσι δεν γίνεται με τα περισσότερα αγαθά; Φτηνά για αυτόν που τα πουλάει, ακριβά γι' αυτόν που τα αγοράζει.

ralou είπε...

Πάντως εγω προτιμώ τα χορταρικά μου λιγότερο σινιέ.
Οσο καλά κι αν είναι.

Ανώνυμος είπε...

Μου αρέσουν αυτές οι κουβέντες ειδικά όταν υπάρχουν διαφωνίες.
Προφανώς και οι δύο πλευρές έχουν τα επιχειρήματα τους.
Συμφωνώ απόλυτα πως θα πάω έξω να δοκιμάσω αυτό δεν κάνω εγώ, η φίλη μου ή η μαμά μου αλλά συχνά φτάνουμε στην άλλη άκρη.
Το θέμα είναι να μην γίνει κάτι μόδα.
Κάτι σαν την ροκαπαρμεζάνα ένα πράγμα όπου την βρίσκεις πλέον και σε κουτούκια!!!
Η για την τιμή της πεσκαντρίτσας στην μ.Λ. (μετά Λαζάρου) εποχή.
Αυτό φοβάμαι...
Δυστυχώς ο νεοπλουτισμός στην Ελλάδα δεν αφήνει τις τιμές στην αγορά να ισορροπήσουν...

ΥΓ. Γνώμη δεν έχω γιατί δεν έχω δοκιμάσει ακόμη.

kiki είπε...

Δεν έχω δοκιμάσει ούτε εγώ. Κι έλεγα ότι 8 ευρώ που το βλέπω στο σμ είναι ακριβά...

Ανώνυμος είπε...

Εγώ είχα δοκιμάσει στα Χανια αρνάκι με σταμναγκάθι πριν 3 χρονια. Δεν το είχα ξανακούσει αλλά ήθελα να δοκιμάσω κάτι παραδσιακό. Πόλύ χαρακτηριστική γεύση αλλα μου είχε φανεί πολύ πικρό... Ίσως να είναι απο τις γεύσεις που σε ξενίζουν στην αρχή και μετά εθίζεσαι.. Πάντως ποτέ δεν το περίμενα ότι θα γινότανε μόδα!

christoforos είπε...

Και για τους ολιγότερο μυημένους πολύ ενδιαφέρον το κείμενο. Κρίμα που το σάιτ των κρητίκαρων είναι μόνο για μέλη. ΑΠό γεύση δεν ξέρω, αλλά από όνομα σκίζει: Σταμναγκάθι WOW χορταίνεις να το προφέρεις!

Crazy Chef είπε...

το σταμναγκαθι ειναι ενα χόρτο που στην αγρια του μορφη ειναι αψυ, πικρο και γλυκο μαζι.
Υπάρχει βέβαια και η σπαρτη του εκδοση η οποία ειναι πιο ηπια μεν αλλα και παλι εχει ενδιαφέρον χαρακτηρα και το πικρόγλυκο σε πολυ καλη ισορροπια...
ειτε ωμο με λαδολεμονο ειτε βρασμένα ειναι απο τα πιο ενδιαφεροντα χορτα που εχω δουλεψει, χωρις αυτοι να σημαινει οτι δεν ειναι υπερτιμημενο...
που χου την ανοιξη στο βολο εχω πετυχει στη λαικη ¨"φτέρα" η οποια ειναι η τρυφερη φυτρα της φτερης (σαν σπαραγγια ενα πραμα) που ειναι απιστευτο χορτο...
ολα ειναι θεμα μοδας δυστυχως..

Marina είπε...

crazy chef, σε λαϊκές βρίσκεις τα πιο περίεργα πράγματα..μακάριοι όσοι ξέρουν να τα αναδεικνύουν κιόλας. "Φτέρα" ε? Δεν το έχω ξανακούσει!!
Ετσι και "πιάσει΄" όμως η φτέρα..να δώ πόσο θα πωλείται!!