Οχι τέτοια, πλήζ

γιατί χαθήκαμε..
(Αν δεν την εντοπίσω μέχρι άυριο..θα μαγειρέψω κουνέλι για Χριστούγεννα)

Μαχαίρια

Το σωστό μαχαίρι είναι το σημαντικότερο πράγμα για έναν μάγειρα. Ο καθένας τους βασίζεται στο μαχαίρι του, σε εκείνο που τον βολεύει ανεξαρτήτου φίρμας και τιμής. Είναι κάτι σαν την προέκταση του χεριού του, κάτι που δεν αποχωρίζεται εύκολα. Ας μην ξεχνάμε ότι στην αρχαιότητα οι μάγειροι περνάγανε τα μαχαίρια στη ζώνη τους, ώστε να τα έχουν έτσι πάντα πρόχειρα.

Υπάρχουν 2 είδη μαχαιριών, εκείνα που κόβονται απο ένα φύλλο ατσαλιού και εκείνα που κόβονται απο συμπαγές μέταλλο. Τα δεύτερα είναι πιο βαριά στο χέρι αλλά έχουν καλύτερη απόδοση. Οι λάμες ανήκουν σε δύο κατηγορίες κοπής, το Γερμανικό στύλ και το Γαλλικό. Οι γερμανικές λάμες έχουν πιό στρογγυλεμένες πλευρές ενώ οι γαλλικές είναι σαν τα ξίφη, όλο μύτες και κοφτερές γωνίες.

Το σωστό μαχαίρι πρέπει να έχει "σώμα" να το αισθάνεται ο μάγειρας βαρύ στο χέρι του αλλά ευέλικτο στις χρήσεις. Η λάμα είναι ένα κομμάτι ατσάλι που διατρέχει το μαχαίρι απ' άκρη σ' άκρη. Η σωστή λάμα δεν τελειώνει εκεί που αρχίζει η λαβή, αλλά μπαίνει μέσα και η (στρογγυλεμένη) άκρη της φαίνεται στο κάτω μέρος της λαβής (βλεπε φωτό). Τα μαχαίρια που δεν έχουν αυτές τις προδιαγραφές δεν αποδίδουν σωστά.

Η ποιότητα της λάμας πλέον είναι ένας συνδυασμός ατσαλιού. Παλιά δεν χρησιμοποιούσαν ανοξείδωτο ατσάλι γιατί μάλλον δεν υπήρχε. Εκείνες οι παλιές λάμες μαυρίζανε μέν αλλά ακονιζόντουσαν εύκολα. Σαν ξυράφια γινόντουσαν. Οι εντελώς ανοξείδωτες πάλι, δεν μαυρίζουν αλλά είναι δύσκολες στο ακόνισμα. Το σωστό μαχαίρι έχει λάμα που είναι κράμα των δύο άνωθεν ποιοτήτων.

Πόσο ζεί ένα μαχαίρι?

Ο καλός μάγειρας τρέμει μήπως χαλάσει το μαχαίρι του τη στιγμή που το χρειάζεται περισσότερο. Υπάρχει βέβαια και το ακόνισμα. Ομως ό σωστός τρόπος είναι ολόκληρη ιστορία, τα μεγάλα εστιατόρια συνεργάζονται με εταιρείες που αναλαμβάνουν τη παράταση ζωής των μαχαιριών, της αλλαγής τους κλπ. Υπάρχουν βέβαια και τα ακονιστήρια χειρός που είναι σαν κώνοι αλλά που δεν ακονίζουν τις λάμες απλά τις ισιώνουν γιατί μετά απο πολλές κοπές οι λάμες στραβώνουν.

Εμείς οι λιγώτερο ειδήμονες μπορούμε να κάνουμε μερικά πράγματα που αυξάνουν τη ζωή μιάς λάμας στην οποία επενδύουμε:

• Οι τάβλες κοπής να είναι πάντα απο ξύλο ή πλαστικό. Οι μεταλλικές, γυάλινες, μαρμάρινες τάβλες καταστρέφουν την κόψη της λάμας.
• Οταν έρχεται η ώρα του πλυσίματος, ξεπλύνετε τα μαχαίρια με νερό της βρύσης και σκουπίστε τα. Μη τα πετάτε στον νεροχύτη μαζί με άλλα πράγματα αν καρφωθούν κάπου στραβώνουν οι μύτες. Το πλυντηριο πιάτων ζεσταίνει τη λαβή και τη καταστρέφει σαπίζοντάς τη. Χωρίς λαβή δεν μπορείτε να δουλέψετε το μαχαίρι.
• Οταν αγοράζετε ένα μαχαίρι σας το δίνουν μέσα σε μία χάρτινη ή πλαστική θήκη της λάμας. Φυλάξτε τα μαχαίρια μέσα στις θήκες αυτές στα ντουλάπια σας. Μην τα αφήνετε να χτυπιούνται μεταξύ τους ή μέ άλλα σκεύη, η καλύτερη μέθοδος θα ήταν να τα κρεμούσατε κάπου μακρυά όμως απο παιδιά και ζώα.
• Τέλος να χρησιμοποιείτε τα μαχαίρια για τον λόγο που τα αγοράσατε. Ποτέ για να ανοίξετε ένα βάζο, μία κονσέρβα, σαν οδοντογλυφίδες, κατσαβίδια και σφυριά.

To Σέσι"

Για την ταβέρνα "Το Σέσι" έχω γράψει παλιά, είναι κοντά στο Γραμματικό Αττικής, πρός την πλευρά του Ευβοϊκού. Πήγαμε σήμερα το μεσημέρι και χορτάσαμε ήλιο και θάλασσα.

και καλοψημένα σκαθάρια. Είδαμε και το καϊκι που ήρθε και άφησε τα ψάρια της ημέρας. Δεν υπάρχει τπτ κατεψυγμένο εδώ. Το κρασί απο΄δικούς του αμπελώνες στη Ραμνούντα, ένα ροζέ ελαφρύ και πλούσιο. Πήραμε και ένα μπουκάλι για το σπίτι.

Μετά το ΄φαϊ μιά μικρή ποκίτσα απο μία λιλιπούτεια τράπουλα τσέπης. Ως γνωστόν έχασα. Δεν είμαι χαρτόμουτρο μάτια μου, πώς να το κάνουμε.

"Ο Τσακίρης", Νέα Κίος, Αργολίδα

Η Νέα Κίος είναι μία περιοχή κοντά στο Ναύπλιο, στο παραλιακό δρόμο για τους Μύλους. Σε κάποιο σημείο υπάρχει ένα μεταλλικό παλιό γεφύρι αριστερά που σε πάει στην ακροθαλασσιά. Εκεί είναι η αγαπημένη μας ψαροταβέρνα, ένα μέρος φιλικό με ζεστούς ανθρώπους και προπαντός ένα εστιατόριο όχι για τουρίστες. Εκεί τρώει ο μεροκαματιάρης, μαζί με κάποιους αθλητές. Ο οικογενειάρχης παίρνει όλο το σόϊ την Κυριακή και το ζευγαράκι χαλαρώνει μπροστά στη θέα. Αυτή.

Το καλοκαίρι ο κόσμος κάνει μπάνιο σ' αυτή τη ρηχή θάλασσα. Οχι όμως πολύς γιατί έχει λάσπη. Το καλοκαίρι ο Τσακίρης βγάζει τραπεζάκια μπροστά στο κύμα. Για άλλες γεύσεις.

Στην κάτω φωτογραφία είναι ένα ποταμάκι θάλασσας πίσω απο την ταβέρνα όπου διάφορα ψαροκάϊκα βρίσκουν αράδο. Σαν κάρτ ποστάλ. Τα παιδιά που έχουν την ταβέρνα είναι τρελλοί για φρέσκα ψάρια. Σερβίρουν ότι πιάσει το καϊκι τους. Ψάρια άγνωστα στον πολύ κόσμο. Γοφάρια, λούτσοι, μουρμούρες, ούγαινες, μπαλάδες και και μπακαλιαράκια. Τα αγαπημένα μου. Μικρά, καλοτηγανισμένα, ξεροψημένα απ έξω και ζουμερά απο μέσα.
Επίσης τρώμε εκεί και μπουγιουρντί που είναι τοπική φέτα κομμένη σε ροδέλλες, μαζί με φέτες ντομάτας και ΄μακρουλής πιπεριάς που τη λένε κέρατο. Ολα στο φούρνο με λίγο λάδι, ίσα να λιώσει η φέτα. Μετά δεν σε φτάνει το ψωμί, αυτόματα θα παραγγείλεις κι άλλο. Για την παπάρα.

Και οι χορτοκεφτέδες μας αρέσουν, είναι μεγάλοι και χορταστικοί. Και άμα είναι χειμώνας μας βγάζουν και κυδώνι γλυκό.

Είναι μετά δυνατόν να πάμε Ναύπλιο και να μην φάμε στον Παράδεισο?

Κεράσματα

Χθές βρέθηκα σε μία συγκέντρωση που είχαν και πολλά μικρά παιδιά. Η οικοδέσποινα, πέρα απο τα κλασσικά σοκολατάκια, μπουκίτσες, ελίτσες κλπ, είχε αυτό το τριπλό με χρωματιστά μπεζεδάκια. Ολα ήταν μπεζέδες μαστίχας ίδια γεύση, εννοώ, όμως άλλαζαν στο χρώμα. Πότε ρόζ, πότε γαλανά. Ντρεπόσουν να τα φάς Μετά απο ένα χορταστικό γεύμα με γουρουνόπουλο γεμιστό και πατάτες, βγήκαν κάποια κλασσικά γλυκά, τούρτες, και όταν είχαμε σχεδόν σκάσει, παρουσίασε ένα δίσκο γεμμάτο καμμιά 30αριά φλυτζάνια του παραδοσιακού ελληνικού καφέ με creme brulee που απο πάνω είχαν 3 φετούλες φρούτων, μία μανταρίνι, μία ακτινίδιο και μισή φράουλα.
Αλλο να το βλέπετε και άλλο να το τρώτε.

Απίθανο..και τελικά τόσο εύκολο. Αλλά δεν είναι μόνο η ευκολία όσο και η αισθητική παρουσίαση.

Αυτά τα φλυτζανάκια "ρίξανε" ακόμη και τις χειροποίητες τούρτες της μαμάς της. !

Ο "Πανταζής" στο Κεφαλάρι - Αργους

Παλιό μεν αλλά πολύ καλό εστιατόριο, στο Κεφαλάρι (Αργος-Αργολίδα). Εχει 2 μεγάλες αίθουσες μία που συνήθως την διαθέτει τα βράδυα σε γάμους και μία μικρότερη για βαπτίσεις. Ανοιχτό και μεσημέρι. Περιποιημένο σέρβις, ωραία τραπεζομάντηλα και πάρα πολύ προσεγμένη κουζίνα και τεράστιος χώρος για πάρκινγκ. Το καλοκαίρι έχει ωραίο κήπο με συντριβάνι στη μέση και λιμνούλα με κύκνους.

Πήγαμε άτομα 3, πήραμε κατ' αρχήν ντολμαδάκια αυγολέμονο με κληματόφυλλα, που ήταν με μπόλικο κρέας και μαλακά τα φύλλα απέξω και το αυγολέμονο ξυνό όπως μας αρέσει. Μετά πήραμε το κλασσικό έδεσμα της περιοχής το τυροπιτάρι που είναι κάτι σαν τηγανιτή τυρόπιττα αλλά χωρίς λάδια. Πολύ ανώτερο απο εκείνο που είχαμε φάει στη "Σπηλιά" (Αργος) το καλοκαίρι. Ηπιαμε και δικό του ροζέ κρασί (1 κιλό) πολύ ελαφρύ.
Μετά παραγγείλλαμε ένα κοτόπουλο με γλυκόξυνη σάλτσα. Το κοτόπουλο έχει ψηθεί προηγουμένως στα κάρβουνα, ξεροψημένο απέξω με ζουμί μέσα, απο πάνω έχουν βάλει τηγανητες στρογγυλές πατάτες και όλο έχει περιχυθεί απο τη δική τους ξυνή σάλτσα λεμονιού που είναι σωστά δεμένη (το τονίζω αυτό το τελευταίο γιατί κάπου αλλού που είχα φάει αντίστοιχο κοτόπουλο, είχανε δέσει τη σάλτσα με αλεύρι - το οποίο φαινόταν στη γεύση).

Ούφ! Σκάσαμε. Ούτε γλυκό δεν πήραμε

Σύνολο, άτομα 3, = 34 ευρώ

Οι "Γεύσεις" της Κηφισιάς

Ενα προσεγμένο νεοκλασσικό κτίριο, με ωραίο κήπο φτιαγμένο μακριά απο την λεωφόρο και ένας προσεγμένος χειμερινός χώρος. Ψηλοτάβανος με παλιομοδίτικο ασπρόμαυρο μωσαϊκό δάπεδο και μπέζ-ρόζ τοίχους. Σαν να πηγαίνεις σε ένα φιλικό σου σπίτι.

Πρώτο πιάτο, μιλφέϊγ με ψητές στα κάρβουνα σαρδέλλες και ντομάτες
σαλάτα με καλαμαράκια
για κύριο πιάτο κοκκοράκι με χυλοπίττες
και μους σοκολά

"Το Ανώγι" στην Ελάτη Τρικάλων

Μας πήγανε σε αυτό το εστιατόριο συγγενείς μας και κάνανε πολύ καλά. Η θέα απο τα παράθυρα απερίγραπτη, επάνω η ψιλο-χιονισμένη νότια Πίνδος και κάτω λίγα εκατοστά χλωμό χιόνι στεφάνωνε απαλά, τα δένδρα, τα μονοπάτια, τα συντριβάνια. Πήγαμε νωρίς και έτσι βρήκαμε και τραπέζι. Παραγγείλαμε μπρόκολλα, χορτόπιτα, μανιτάρια σκορδάτα, τηγανιτές πατάτες και γαλοτύρι που εμφανίσθηκε σε αυτό το σκεπασμένο ξύλινο σκεύος. Κατά κάποιο τρόπο θυμήθηκα τον πίνακα του Γκόγια " Η Μάγια ντυμένη"
και εδώ "Η Μάγια γυμνή". Το είχαν βάλει στο φούρνο το γαλοτύρι και είχε γίνει κρέμα. Με το δάχτυλο το γλείψαμε.
Οι μερίδες ήταν μεγάλες. Στην κάτω φωτογραφία είναι το φαγητό μου. Ναί, μέσα στη γούρνα αυτή παρήγγειλα γίδα βραστή που ήταν ένα όνειρο, όχι μόνο δεν μύριζε αλλά συνοδευόταν απο ονειρεμένη χορτόσουπα. Ταράτσα την έκανα.
Ψίτ! Γκαρσόν! Τον λογαριασμό

Εχουμε και λέμε,

ατομα 6. Δύο κιλά κρασί, 2 γιδοτύρια, 1 τυροκαυτερή, 3 πατάτες, 1 μανιτάρια, 1 χόρτα, 1 χορτόπιττα, 1 μπρόκολλο, 1 παϊδάκια, 1 χοιρινό με δαμάσκηνα, 1 γίδα βραστή, 1 κοκκορα κρασάτο, 1 ψαρονέφρι, 1 αρνί γάστρας, 2 ραβανί, 2 πανακότες, 2 εσπρέσσο

ΣΥΝΟΛΟ, 110 ευρώ.

Ενα καφέ, παρακαλώ

Καφές απο καφέ διαφέρει πέρα απο την ποιότητα της ετοιμασίας, ή στο χαρμάνι αλλά και για τις προσδοκίες του καταναλωτή για το τελικό αποτέλεσμα και βέβαια την τιμή του.

Τι περιμένουμε απο έναν καφέ? Πόσα χρήματα είμαστε διατεθειμένοι να επενδύσουμε για ένα καφέ?

Οι διάφοροι καφεπώλες ζητάνε ότι τους κατέβει, ανάλογα πώς κοστολογούν το προϊόν τους.

Η κατάσταση έχει ξεφύγει εντελώς.

Μιά μέρα καλοκαιρινή πήγα στο Palmier στο Mall και παρήγγειλλα μία σαλάτα και ένα καπουτσίνο. Ηρθε η σαλάτα και ύστερα ο καφές. Μόλις ο σερβιτόρος είδε ότι έτρωγα, μου πήρε αμέσως τον καφέ γιατί όπως είπε "Θα κρύωνε και θα χάλαγε όλο του το σχέδιο" και "θα σας τον φέρω όταν τελειώσετε το φαγητό σας".

Οπως και έγινε. Ο, τι και να πεί κανείς γι αυτή τη συμπεριφορά είναι λίγο. Ο άνθρωπος αυτός όχι μόνο έφτιαξε εξαιρετικό καφέ αλλά πρόσεχε και την απόλαυση του πελάτη, ενός πελάτη που ίσως ποτέ δεν θα ξανάβλεπε, όμως εκείνος απτόητος..έβαζε την ποιότητα πάνω απο όλα.

Τιμή αυτού του καφέ 2.5 ευρώ.

Μιά άλλη μέρα χρειάστηκε να καθίσω για λίγη ώρα σε ένα γνωστό ζαχαροπλαστείο του Κολωνακίου περιμένοντας ένα ραντεβού. Στο Desire, παλιό και πολύ γνωστό μέρος με παράδοση στις σοκολατένιες καραμέλλες-σοκολατάκια και στις τυρόπιττες. Πήρα μία πάστα άσπρης σοκολάτας με φρούτα του δάσους και ένα καπουτσίνο και πλήρωσα 7.5 ευρώ.

Ποιότητα υπάρχει. Και στις δύο περιπτώσεις. Απλά είναι θέμα προσέγγισης. Και επένδυσης στον πελάτη που είτε ξαναγυρίσει είτε όχι η εντύπωση πάντα μένει χαραγμένη στη μνήμη του, στην πρώτη περίπτωση θετική στη δεύτερηαντίστοιχα θετική (γιατί η πάστα ήταν θεϊκή), πλήν όμως λίγο..τσιμπημένη.

Σφύρλας

Μεσημεριανή βόλτα πρός Σούνιο, Λαύριο, Ανάβυσσο. Ο καιρός ηλιόλουστος, πήγαμε εδώ, βγάλαμε φωτογραφίες, πήγαμε εκεί, περπατήσαμε λίγο και μετά πεινάσαμε.
Πού να φάμε? Δεν ξέραμε την περιοχή..προχωρήσαμε πρός τον Αγιο Κωνσταντίνο, βρήκαμε έναν παράδρομο και μέσα στα δένδρα ξεπρόβαλλε η ταβέρνα του Σφύρλα. Ωραία αυλή με πλάκες και κόσμο που έτρωγε με χαρά.

Ομολογουμένως αυτό που με τράβηξε ήταν το κάτωθι μηχάνημα, που θεώρησα ότι κάπου σε μεταλλείο ανήκε, αλλά μπορεί και όχι. Ας μου πεί αν ξέρει κανείς.

Βρήκαμε ένα άδειο τραπέζι στο βάθος μάλλον κάτω απο τη κληματαριά και καθίσαμε. Και ώσπου να παραγγείλλουμε λαίμαργα κυττάγαμε τα πιάτα των γειτόνων..κάτι σαν πλατιά κόκκινα μπιφτέκια, αλλά πολύ κόκκινα απέξω σαν να τα είχαν τυλίξει με μπέηκον και κάτι μπέζ μπαλλάκια..δεν μπορούσαμε να τα προσδιορίσουμε, να ήταν μπουρεκάκια ή κάτι άσχετο.. Ετσι όταν ήρθε ο σερβιτόρος δεν κάναμε κανονική παραγγελία αλλά δείξαμε τα εδέσματα των γειτόνων (πρός μεγάλη θυμηδία τους) και παραγγείλαμε μία απο τα ίδια. Και για κυρίως απο μία μερίδα κουνέλι στιφάδο..
Κατ' αρχήν ήρθαν τα μπέζ μπαλλάκια που δεν ήταν στρογγυλά, μάλλον οβάλ..και ιδού

ήταν κρεμμύδια γεμιστά, όπως κάνουμε τα κολοκυθάκια αλλά χωρίς το αυγολέμονο.. Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Α. Ζουμερά απο μέσα και το κρεμμύδι απ΄έξω δεν ήταν λιωμένο, άντεχε..

Μετά ήρθαν τα περίφημα κατακόκκινα μπιφτέκια, μόνο που δεν ήταν κιμαδένια ήταν ντοματοκεφτέδες, πλατιά ζυμωμένοι με χυλό αλεύρι-ντομάτα-μυρωδικά..Πέσαμε σαν τρελλοί επάνω τους και η φωτογραφική μηχανή έμεινε να κυττάζει το άδειο πιάτο.. Χάσατε μαντάμ, χάσατε! Απόλαυση γιατί πεινάγαμε.

Κάναμε παπάρα το φρεσκοζυμωτό ψωμί στη σάλτσα.. Και μετά ήρθαν τα κουνέλια.. που τα είχαμε ξεχάσει..και δεν μπορούσαμε να τα φάμε γιατί είχαμε χορτάσει.. Πάπαλα.

Ψιλοφάγαμε μεταξύ μας τη μία μερίδα και την άλλη μας την κάνανε πακέτο για μαζί μας.

Ηρθε και ο λογαριασμός, όλα αυτά σύν δύο καραφάκια δικό του κρασί, σύνολο 30 ευρώ.

Τα δικά σας μυρωδικά

Τώρα που έρχεται χειμώνας είναι ωραίο να έχετε ανά πάσα στιγμή μυρωδικά και βότανα για την κουζίνα σας έτοιμα, φυτεμένα σε δικό σας χώρο, περιποιημένα απο τα χεράκια σας. Οσοι έχουν κήπο, είναι οι τυχεροί, οι λοιποί μπορούμε να τα βάλουμε σε ζαρντινιέρες, ακόμη και σε γλάστρες, ένα μπαλκόνι κάπου θα έχουμε, ακόμη και μπροστά στο παράθυρο, βγαίνουν.

Ποιά μυρωδικά όμως? Κατ' αρχήν υπάρχει η ρίγανη, φοβερό φυτό πολύ εύκολο να πιάσει και άμα ξεραθεί, χωρίς καμμία φροντίδα, ξαναβγαίνει το χειμώνα καινούργιο. Δίπλα στη ρίγανη μπορείτε να βάλετε δενδρολίβανο, ταιριάζουν καλά μεταξύ τους , δεν θέλουν και πολλά νερά..τα δενδρολίβανα έχουν την τάση να γίνονται θάμνοι όπως η ρίγανη

Ο δυόσμος και η μέντα φέτος φυτεύτηκαν σε γλάστρες γιατί ξαπλώθησαν τόσο πέρυσι που είδα και έπαθα να καθαρίσω τα παρτέρια, πνίξανε όλα τα λουλούδια που είχα φυτέψει κοντά τους.
Τα ίδια έπαθα πέρυσι με τη ρόκα και τον μαϊντανό (το λέει και τ' όνομα ότι μεγαλώνει και απλώνει γρήγορα), μιά ρόκα όνειρο..που κάνει να αναρωτιόμαστε τι είδους ρόκες είναι αυτές των σουπερ μάρκετ!! Τα φύλλα της παχιά, φουντωτά και καυτερά..άμα φυτέψετε την δική σας θα με θυμηθείτε. Και δεν θα ξανα-αγοράσετε απ'έξω.


Το πρόβλημά μου είναι ότι ενώ φυτεύω διάφορα μυρωδικά, συχνά ξεχνάω τι φύτεψα πού. Τούτο εδώ δεν θυμάμαι αν είναι κάποιο χόρτο ή πατάτες...
Και βέβαια το τσίλι, που ξεκίνησε απο μερικούς σπόρους που μου έδωσε φίλη μου που φυτεύτηκαν τον χειμώνα και βεβαίως τους ξέχασα και έβαλα δίπλα λίγο θυμάρι. Και βγήκε την άνοιξη θάμνος απο chilly peppers, να βάζουμε ακόμη και στα λάχανα. Οσο για το θυμάρι τραβάει πλήθος τα μελισσόπουλα, χάρμα οφθαλμών.
Παρόλλο που δεν τρώγεται η λεβάντα, μυρίζει θεσπέσια. Βάλαμε και λίγη λεβάντα.

Για φέτος έχω ήδη βάλει κόλιανδρο, βασιλικό, μαΪντανό, αρμπαρόριζα, κάρδαμο, μέντα και σχοινόπρασσο.

Και στα δικά σας λοιπόν!

Η Κυρία Πόπη

Οταν ο καιρός μουδιάζει όπως τώρα πηγαίνουμε στην κυρία Πόπη, ένα εστιατόριο πάνω στη Λεωφ. Ποσειδώνος, στο Λαγονήσι. Το χειμώνα καθόμαστε μέσα στην μεγάλη του αίθουσα και βλέπουμε έξω μέσα απο τα μεγάλα παράθυρα. Εχει και κήπο που όμως επειδή βρίσκεται δίπλα στη λεωφόρο, έχει πολύ φασαρία.

Πάμε κυρίως για ψάρι, εντάξει έχει και μπιφτέκια για τα παιδάκια, αλλά με το ψάρι ασχολείται κυρίως η εν λόγω κυρία που υπάρχει και ψήνει κιόλας. Οικογενειακή η επιχείρηση, όλοι μέσα είναι τα παιδιά και τα ανήψια σερβίρουν, οι άλλοι στην κουζίνα.

Πήραμε μπαρμπουνάκι φρεσκότατο και μικρό. Ζουμερό απο μέσα και τραγανό απέξω. Χόρτα, τυροκαυτερή και τηγανητές πατάτες. Και η τιμή πολύ καλή. Περιμένουμε όμως να βαρυχειμωνιάσει γιατί κάνει κάτι ψαρόσουπες, αχτύπητες. Οταν ο καιρός έξω ουρλιάζει και όλα τα στοιχεία της φύσης τσακώνονται μεταξύ τους, έρχεται της Πόπης η ψαρόσουπα και για μιά στιγμή όλα σιωπούν.

Και κάτι άλλο.

Υπήρχε μία μαύρη γάτα στο μαγαζί. Που ήρθε και εφαγε μαζί μας. Δεν ήταν καμμιά κακομαθημένη τσουλο-γάτα να νιαουρίζει συνέχεια απο κάτω και να γρατζουνάει ή να πηδάει επάνω μας, ήταν μία κυρία. Κάθισε στην καρέκλα απέναντι και έφαγε κανονικά λίγο ψάρι, ένα ψάρι δλδ.

Πολυνησιακό φαγητό

Επέτειος γάμου, είχαμε με τον Κ και είπαμε να τη γιορτάσουμε στο Κόνα Κάϊ όπου είχαμε να πάμε τουλάχιστον 3 χρόνια.. Ετσι προπαραμονή εκλογών φθάσαμε στο ξενοδοχείο και διαβήκαμε τη γνωστή πόρτα της εξωτικής Πολυνησίας.

Φαινομενικά όλα ήταν όπως παλιά, το ενυδρείο, τα νερά να χύνονται απο το ταβάνι μέσα στα συντριβάνια, η μουσική που μας πήγαινε αλλού.. μέχρι που εμφανίσθηκαν οι σερβιτόροι..

Ενώ είχαμε κλείσει τραπέζι για 2 μας βάλανε σε ένα των 4 θέσεων. Ενας βιαστικός σερβιτόρος στάθηκε δίπλα μας και μου ζήτησε να του περάσω τα σερβίτσια που περίσσευαν για να μη σκύβει!!!!!!!!!, με το στόμα ανοιχτό του τα πέρασα, τα πήρε και μας έδωσε έναν πλαστικοποιημένο κατάλογο ποτών. Μετά μας διαβεβαίωσε ότι έχουν και άλλους καταλόγους, ναί, του φαγητού θα μας τον φέρουν σε λίγο να μην ανησυχούμε!!!!!!!!!.

Είπα να του πώ τίποτα εκείνη την ώρα, αλλά μετά λέω, άστο, να μην το χαλάσουμε..

Παραγγείλαμε 2 εξωτικά ποτά, ο Κ πήρα ένα Ewa Sour (whiskey with orange juice) και εγώ ένα άλλο εξωτικό ποτό με Baileys και χυμό ροδάκινου..

Ο ίδιος σερβιτόρος έφερε 2 χαρτοπετσέτες και αφού τις βάπτισε "σουβέρς" έβαλε τα ποτά μας απο πάνω. Εκείνη την ώρα άστραψε το μάτι μου. Οχι κύριε, χαρτοπετσέτες για σουβέρ, καλύτερα να μην βάλεις τίποτα κάτω απο τα ποτήρια, μη το χαλάς.. Στο παρελθόν οι περιποιητητές ήταν άψογοι, τόσο στο σερβίρισμα, όσο και στη συμπεριφορα, ο βιαστικός δεν ήταν αγενής ήταν φουριόζος λές και του καιγόταν ο τραχανάς στην κουζίνα και έπρεπε να μεταφέρει το άγχος του στον πελάτη που είχε διαλέξει την Πολυνησία για να χαλαρώσει.

Παραγγείλαμε για πρώτο το Fia-fia platter και μετά ο Κ μία πάπια taguiri και εγώ ένα Lanai Beef curry. Ο άτσαλος σερβιτόρος δεν μας έφερε την λίστα κρασιών θεώρησε ότι δεν είμαστε εμείς για τέτοια, οπότε τη ζητήσαμε. Το πρώτο κρασί που παραγγείλαμε Λευκό Γεροβασιλείου δεν τον είχανε, όμως ο άτσαλος ήρθε και μας είπε ότι και "το Βιβλια χώρα είναι του ίδιου παραγωγού, αν θέλαμε αυτό" και του είπαμε ότι δεν θα πιούμε τον παραγωγό αλλά την ποικιλία του συγκεκριμμένου σταφυλιού με το φαγητό που θα τρώγαμε. Ζητήσαμε ένα κρασί του Μπουτάρη, λευκό και αρωματικό (Ηλιδα). Καγκέλωσε για μιά στιγμή αλλά μετά θυμήθηκε τον τραχανά του μάλλον και τόβαλλε στα πόδια.

Μετά του ζητήσαμε ξυλάκια (chopstics) και μας έφερε διακοσμητικά ξυλακια. (Εδώ να πώ ότι έμαθα να τρώω με ξυλάκια πρίν πολλά χρόνια, υπάρχουν πολλών ειδών τα καλύτερα είναι ξύλινα με τις κάτω άκρες ελαφρά τετραγωνισμένες για να συγκρατούν έστω και ένα κόκκο ρύζι. Υπάρχουν όμως και άλλα είδη, τα διακοσμητικά φτιαγμένα απο διάφορα υλικά που δεν προορίζονται για φαγητό..φτιαγμένα απο λάκκα, γυαλί, πορσελάνη κλπ.). Τα ξυλάκια που έφερε ήταν λεπτά σαν βελόνες χαμηλά και δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν ούτε έναν ολόκληρο κεφτέ..γλίστραγε το φαγητό και έπεφτε κάτω. Στο συγκεκριμμένο όμως εστιατόριο 3 χρόνια πρίν έχουμε φάει με τα σωστά ξυλάκια..κάτι πρέπει να άλλαξε..μαζί με τ ' άλλα δλδ.

Τεσπα. Ηρθε το πρώτο πιάτο που ήταν για δύο άτομα, πολύ εντυπωσιακό που είχε μπουτάκια κοτόπουλο, γαρίδες πανέ, spring rolls, won ton, σουβλάκια satay beef που ψηνόντουσαν χωριστά και 3 ειδών σάλτσες. Μετά λύπης διαπιστώσαμε ότι ενώ απέξω τα μεζεδάκια αυτά ήταν ζεστά, μέσα ζεμάταγαν μας έκαψαν τη γλώσσα. Δεν ήταν φρέσκα αλλά ζεσταμένα σε φούρνο μικροκυμάτων.. το οποίο φάνηκε γιατί στα πέντε λεπτά πάνιασαν..κρίμα βρε παιδιά..

Τα σουβλάκια ήταν περίφημα.

Τελειώσαμε το πρώτο πιάτο και ήρθε ο βιαστικός με ζεστές αρωματικές πετσετούλες να ξεπλύνουμε τα χέρια μας, πετσετούλες που μύριζαν ροδόνερο..υπέροχες. Οσο σκουπίζαμε εμείς τα χέρια μας, μάζεψε τα πιάτα μας και με μια πατσαβούρα που είχε στην τσέπη του σκούπισε το τραπέζι.. μετακινώντας και τα ποτήρια μας.. το έτριψε και λιγάκι για να γυαλίσει.. το πράγμα είχε γίνει πλέον κωμικό.. "άντε, άντε" του λέω "καλό είναι" ..

Η πάπια του Κ ήταν καλή, φαινόταν φρεσκομαγειρεμένη και συνοδευόταν απο τις γνωστές πιτούλες και μία πελώρια πιατέλλα απο φρεσκοκομμένα λαχανικά.
Στην κάτω φωτογραφία είναι το κάρυ που παρήγγειλα.

στον κατάλογο έλεγε ότι περιέχει, μποσχάρι , φρέσκα φασολάκια, ντομάτα, κινέζικα λαχανικά, σερβιρισμένα μέσα σε μία γλυκοπατάτα. Στην παραπάνω κατασκευή δεν έβγαλα άκρη. Ηταν ένα πελώριο πιάτο με τα υλικά ανακατεμένα τουρλού-τουρλού.. στο τέλος όταν έφθασα στην γλυκοπατάτα (απο τις αγαπημένες μου) γεύση δεν υπήρχε.. Ισως αν υπήρχε περισσότερος φωτισμός στην αίθουσα να έβλεπα και τι έτρωγα, αλλά ήταν μισοσκόταδο.. για κάποιο λόγο..

Δεν τολμήσαμε να παραγγείλουμε γλυκό, στο παρελθόν βέβαια είχαμε απολαύσει μέχρι και τηγανητό παγωτό, τώρα όμως αρκεστήκαμε στο να παραγγείλουμε 2 εσπρέσσο και να πιούμε 1 γιατί ο βιαστικός ξέχασε να φέρει τον άλλον.!!!! Τον έφερε αργότερα, μαζί με τον λογαριασμό!!!!!!!!!!!!

Κρίμα βρε παιδιά! Ελπίζω μόνο του χρόνου που θα ξανάρθουμε, γιατί τάμα τόχουμε απο τον γάμο μας, να είναι όλα τέλεια, όπως παλιά και να τα καταφέρετε για μία ακόμη φορά να μας μεταφέρετε στο όνειρο.

Ασημα Ψάρια

Από καιρό ψάχνω να γράψω κάτι για ψάρια που δεν τα ξέρει ο περισσότερος κόσμος και έτσι δεν τα αγοράζει και ούτε και τα τρώει σε ψαροταβέρνες άμα του τα προσφέρουν.

Πολλά θεωρούνται β' κατηγορίας, δλδ, δεν ανήκουν στις γνωστές φιρμάτες οικογένειες, δεν είναι φαγκριά, ροφοί, λαβράκια, μπαρμπούνια, πέστροφες, λυθρίνα..που τα ξέρουμε σχεδόν όλοι. Αλλα πάλι αυτόματα θεωρούνται β' κατηγορίας γιατί δεν είναι όμορφα όντας νεκρά, ένας σαργός, μιά συναγρίδα, μιά τσιπούρα είναι στιλπνά με ασημί/γκρί χρώμα, χυτό σώμα, όχι αγκάθια, ευχάριστα στο μάτι. Ενώ ένα καπόνι ή μία φοβερή σμέρνα, τρέπουν εις φυγήν ..

Ασχολήθηκα συστηματικά με τα άσημα ψάρια, μετά απο ένα βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου πρίν 10 περίπου χρόνια που έδινε εικόνες και οδηγίες για τα ψάρια που κυκλοφορούν στις Ελληνικές ψαραγορές.
("Ψάρια του Αιγαίου, Ευρετήριο" των εκδόσεων ΕΡΜΗΣ, 1990), απο εκεί και ύστερα άρχισα να ψάχνω να δοκιμάσω τα λιγώτερο γνωστά. Επίσης ο πατέρας μου είχε χόμπυ το ψάρεμα, διέθετε ψαροντούφεκο, παραγάδια, συρτές, βραχοπετονιές, καμάκια, κιούρκους και καλά μαχαίρια για να υπερασπίζεται τη ζωή του (του είχε τύχει μία συναντηση με σμέρνα που του άφησε ενθύμιο 9 ράμματα). Τα ψάρια που έπιανε τα τρώγαμε αφού προηγουμένως με μάθαινε γι αυτά, συχνά με έπαιρνε μαζί του όταν σήκωνε τις πετονιές του για να τον βοηθάω.

• Γαλέος (Smooth hound) Υπάρχουν 2 ειδών ο γνήσιος και ο αστερίας. Είναι μικρά σκυλόψαρα που ζούν στις ευρωπαϊκές θάλασσες. Το κρέας τους, πάντα γδαρμένο, κόβεται φέτα και πωλείται σαν φιλέττο για σκορδαλιά κλπ. Να πώ εδώ ότι όλα τα σκυλόψαρα και οι καρχαρίες δεν είναι γαλέοι. Τα φιλέττα τους δεν είναι νόστιμα, μερικά είδη είναι και πικρά στη γεύση. Εν τούτοις υπάρχουν κάποιοι έμποροι που δεν διστάζουν, άμα πιάσουν κανένα καρχαρία, να προοωθήσουν το κρέας του στην αγορά για γαλέο, με πολύ απογοητευτικό γευστικό αποτέλεσμα.
• Καπόνι (Gurnard). Το βρήκα στο εμπόριο, σε συνοικιακό ψαράδικο. Οταν το αγοράσετε κυττάχτε να είναι μεγάλο, γιατί το κεφάλι θα το πετάξετε μετά το ψήσιμο, δεν τρώγεται τίποτα απο εκεί, είναι συμπαγές κόκκαλο. Να σας το καθαρίσουν, έχει αγκάθια και λέπια σκληρά, θα σας φάνε τα χέρια. Και σούπα γίνεται, το κρέας του νόστιμο και σφιχτό. Το έκανα ψητό με απλό λάδι-λεμόνι-δενδρολίβανο σε φούρνο αέρος.
• Χριστόψαρο (σανπιέρος, ρέτουλα) (John Dory). Εχει σκούρο χρώμα και άσχημη φάτσα. Στη μέση του σώματός του έχει μία μαύρη βούλα απο κάθε πλευρά. Υποτίθεται ότι απο εκεί το έπιασε ο Χριστός για να το ευλογήσει. Ζεί σε βόριες θάλασσες, εμφανίζετια όμως και στο Αιγαίο, το βρήκα σε ψαράδικο. Το καθάρισμα απο τον ψαρά εννοείται, έχει αγκάθια. Το κάναμε βραστό, πολύ ωραία σούπα, γίνεται και ψητό.
• Μαγιάτικο, λεγεται και μανάλι όταν είναι μικρό, στ' αγγλικά Amber Jack or Seriola. Φοβερό ψάρι τόσο στο νερό όσο και στη γεύση. Αν το πετύχει ο ψαροντουφεκάς να ετοιμαστεί για μάχη. Είναι ανοιχτό ασημί με χρυσή γραμμή στα πλευρά. Μεγάλο, τουλάχιστον 1 μέτρο ή και παραπάνω. Γευστικά είναι παχύ μέν με λευκή, σφιχτή σάρκα, ζουμερά φιλέττα και μεστή γεύση. Τρώγεται και ψητό αλλά και στη σχάρα.
• Ούγαινα, (Sheepshead bream), λέγεται και χαρακίδα. Την πρώτη φορά τη βρήκα σε ιχθυοπωλείο αλλά μετά την έχω φάει και στην Αθήνα σε ψαροταβέρνες. Σε γεύση μοιάζει με το σαργό, έχει ζουμερή σάρκα και πάντα είναι ψητή. Την έχω φτιάξει και στα κάρβουνα (με τα λέπια πάντα), ακόμη καλύτερη.
• Βλάχος, λέγεται και πίγκα, (Stone fish or wreck fish). τεράστιο ψάρι, μπορεί να φθάσει και τα 50 κιλά. Μία φορά στη ζωή μου το έχω φάει μαγειρευτό απο τον Κόλλια, υπέροχη λευκή σάρκα, πλούσια γεύση.
• Λουτσάκι, Το είδος συμπεριλαμβάνει το θηριώδες Barracuda των Τροπικών, εδώ όμως κυκλοφορεί σε πολύ μικρότερη έκδοση, σαν Λουτσάκι. Τρώγεται ολόκληρο μαζί με τη μυτερή μουσούδα και τα μικροσκοπικά δοντάκια. Το δοκιμάσαμε στην Ν. Κίο Αργολίδας, στην ταβέρνα του Τσακίρη. Τηγανίζεται κομμένο στη μέση σε φριτέζα. Κρέας λευκό, χωρίς κόκκαλα σαν μπακαλιάρος. Απίστευτος μεζές.
• Μπαλάς, ανήκει στην οικογένεια του λιθρινιού, ωμός είναι ανοιχτός ρόζ με τεράστια μάτια. Η γεύση είναι σαν του λιθρινιού, δεν καταλαβαίνω γιατί ο κόσμος δεν το προτιμάει. Τον κάναμε στα κάρβουνα και ήταν η σάρκα ψωμωμένη. Τον αγόρασα πρώτη φορά απο ένα ιχθυοπωλείο στο Ναύπλιο.
• Μουρμούρα, (Striped Seabream), πολύ νόστιμη με σφιχτή σάρκα και ελάχιστα κόκκαλα. Την κάναμε ψητή και ήταν μία Α-ΠΟ-ΛΑΥ-ΣΗ.
• Γοφάρι, (Blue fish). Λέγεται και λουφάρι. Το δοκιμάσαμε ψητό στην ταβέρνα του Τσακίρη, Νέα Κίος, Αργολίδα. Δεν ξέρω αν κυκλοφορεί σε ψαράδικα, είναι πελαγίσιο και πάρα πολύ νόστιμο. .
• Σάλπα (Salema fish), την είχε ο ψαράς μου, την πήρα και την πάτησα. Τις δύο φορές που την αγόρασα όπως και να την μαγείρεψα βγήκε ΧΑΛΙΑ, ούτε η γάτα δεν την έφαγε. Μύριζε βούρκο. Ο ψαράς όμως μου είχε πεί ότι είναι ωραία, την πούλαγε εξάλλου. Κάτι στραβό έκανα φαίνεται εγώ.

Οι πληροφορίες είναι απο παλιές γνώσεις και δοκιμές-αποτυχίες. Συνταγές δεν δίνω, έχει το ιντερνετ άπειρες.

Ψάχνω ακόμη να δοκιμάσω , σμέρνα (σούπα), σκιό (που λέγεται και παντελής), σαλούβαρδο (που λέγεται και ποντικός), μυλοκόπι (που λέγεται και κρανιός) και κυνηγό (που λέγεται και λαγός) .. θα δούμε.

Βαρούλκο

Χθές είμαστε στην οδό Πειραιώς, καλεσμένοι για φαγητό. Το κτίριο που στεγάζεται το εστιατόριο πολύ μοντέρνο κολλητά στο Ξενοδοχείο Ηριδανός.

Ανεβήκαμε με το ασανσέρ στον 3 όροφο, στην ταράτσα με θέα την φωτισμένη Ακρόπολη, ολόλαμπρη, σαν νύφη στα καλύτερά της. Πιό πάνω ήταν τα σύννεφα που παίζανε κρυφτούλι με την πανσέληνο.. Blue moon.

Οι περιποιητητές πήραν το έπαθλο, κάνανε με χαμόγελο αυτό για το οποίο προσελήφθησαν, περιποιούντο διακριτικά χωρίς να φορτώνουν τον πελάτη. Ο οινοχόος εξαιρετικός και bilingual. Ολοι, μας συμπεριφέρθησαν σαν να γνωριζόμανσταν χρόνια.. Μάρκετινγκ θα πείτε. Ναί, και πολύ πετυχημένο!

Τα πιάτα ήταν πολλά, μικρές οι μερίδες αλλά χορταστικές.

Ξεκινήσαμε με αυγά αχινού σε κόκκινη σάλτσα σερβιρισμένα μέσα σε 2 κινέζικα κουτάλια σούπας.

Σούπα απο μελάνι σουπιάς με λωρίδες σχοινόπρασσου

Ενα κομμάτι μουσακά απο κιμά καραβίδας

Παναρισμένα φιλεττάκια χριστόψαρου πάνω σε μούς μελιτζάνας

Κριβαράκι με κυδώνια (οστρακόδερμα)

Φιλεττάκια μαγιάτικου (είδος ψαριου) με πορτοκάλι και κρασί Port

και υπέροχα γλυκά για όλα τα γούστα.

Απο κρασιά μας φέρανε μία σαμπάνια Amalia Brut Τσελέπου " και μετά το Viognier των αμπελώνων Σκούρα.

Φάγαμε πολύ καλά. Σκάσαμε βασικά. Και όλα ήταν πάρα πολύ ωραία.

Παρόλλο που είχα την ψηφιακή μαζί μου, δεν ήταν δυνατόν να βγάλω φωτογραφίες, ίσως όμως άν ξαναπάμε μόνοι μας να μπορέσω να αποθανατίσω την τέχνη της παρουσίασης των φαγητών στα πιάτα που η σάλτσα είχε σχέδια σαν απο τον Pollock και τα γλυκά από τον Matisse.

Αγγουράκια και τουρσάκια

Κάθε που πάω στο κέντρο της Αθήνας αισθάνομαι σαν την αλεπού που στοχεύει κοτέτσι. Τα όνειρα και οι προσδοκίες απύθμενες, τα σάλια αρχίζουν και τρέχουν.. μαζέψτε με

Σοφοκλέους, Βαρβάκειος, Γερανίου, Αρμοδίου και Αριστογείτονος.

Περπατώ εις τους δρόμους πολύ προσεκτικά, τα πεζοδρόμια είναι γλιστερά, γεμάτα παγίδες, άσε που δεν χωράμε όλοι και το σπρωξίδι αναπόφευκτο, άσε που μπορεί να πατήσω και κανένα σκουπίδι/σάπιο κοψίδι και να σωριαστώ.. μπλιάχχ.

Οπως οι περισσότεροι προτιμώ το οδόστρωμα και άσε τους οδηγούς να με αγριοκυττάνε και να μουρμουράνε βρισίδι.. μωρέ τι μας λέτε!

Περπατώ εις την πόλη ψάχνοντας για αγγουράκια τουρσί. Διάβασα ότι υπάρχει στην οδό Αρμοδίου ένας Ρώσος μπακάλης που πουλάει τα ωραιότερα τουρσάκια της Αθήνας.

Εδώ πρέπει να πώ ότι έχουμε ένα κάποιο πάθος με τα αγγουράκια.. με τις πίκλες βρε παιδιά, ηρεμείστε, δεν είναι κείμενο του Penthouse αυτό.

Λοιπόν, τουρσί απο τουρσί διαφέρει, άλλα είναι πιπεράτα, άλλα ξυνά, άλλα γλυκά, άλλα μεγάλα και ψωμωμένα άλλα καχεκτικά και καίνε τη γλώσσα. Τα εβραίϊκα είναι μεγαλύτερα, τα περσικά καίνε τη γλώσσα, τα ρώσικα είναι πιο γλυκά απο τα τούρκικα..

Ο κόπος μου ανταμείφθηκε. Βρήκα το ρώσικο μπακάλικο. Το μαγαζί του ήταν άδειο, όλη η πραμάτεια ήταν στο πεζοδρόμιο τοποθετημένη προσεκτικά πάνω σε όρθιες βιβλιοθήκες (!!!!!!!), στα ράφια τους, σαν να ήταν βιβλία. Απειρα τα βάζα, με τουρσιά καρόττα, λάχανα, ραπάνια, κρεμμύδια, ρεπάνια, κουνουπίδια, τοματάκια και αγγουράκια!

Το μικρότερο ήταν των 3 κιλών. Πάμφθηνα. Πήρα και λίγο ρώσικο ψωμί.. είναι πιό παχύ απο τη πίτα για κεμπάμπ. Οι ρώσοι κάνουν μιά τομή σαν τσέπη, ρίχνουν τυρί μέσα και μετά πετάνε το ψωμί στο τηγάνι..λιώνει το τυρί και μετά είναι ΚΟΛΑΣΗ

Πάλι δίαιτα θα κάνουμε σήμερα!

Ακουσα ότι

Τα εστιατόρια καθώς και οι σέφ,

οι σούπερ-ντούπερ προσωπικότητες της κουζίνας καθώς και οι διάφορες ταβέρνες, κλάμπς κλπ,

εναποθέτουν τη φήμη τους όχι στην τέχνη τους στην δημιουργία εδεσμάτων και ατμόσφαιρας αλλά στο χρήμα.

Αυτοί οι αστέρες πληρώνουν ΠΟΛΛΑ στους κριτικούς των διαφόρων περιοδικών που ανάλογα στο ΠΟΣΑ θα μαζέψουν (είτε οι ίδιοι, είτε το περιοδικό) θα γράψουν καλά λόγια για έναν σέφ ή θα θάψουν έναν σέφ.

Θα γράψουν τα καλύτερα για ένα εστιατόριο/κλάμπ οτιδήποτε ή θα το πετάξουν στα ερέβη ΩΣΠΟΥ να πέσει το ψιλό και μετά άλλο άρθρο, περί βελτίωσης του χώρου, αλλαγή προσωπικού..κλπ.

Αυτό κι αν είναι χάλι.

Η Σπηλιά της Αργολίδας

Ταβέρνα "Η Σπηλιά" στην περιοχή Κεφαλάρι Αργους. Κοσμική ταβέρνα θεωρείτε απο τους ντόπιους, διάφοροι πολιτικοί την χρησιμοποιούν. Ανοιχτή χειμώνα καλοκαίρι. Το εσωτερικό της τον χειμώνα είναι χαμηλοτάβανο απο μπετόν φτιαγμένο σαν σπηλιά με βαθουλώματα, ρωγμές κλπ.. Οποιος έχει κλειστοφοβία ας την αποφύγει. Το καλοκαίρι όμως έχει μεγάλη αυλή πίσω με άνετα καλοστρωμένα τραπέζια και πολύ καλό φαγητό.

Την προτιμούμε τα καλοκαίρια κυρίως, για το ωραιότατο κοτόπουλό της, το κατσικάκι της που είναι λου-κού-μι και το τυροπιτάρι (φωτογραφία) που δεν παίζεται.

Στα γλυκά υστερεί λίγο, μόνο παγωτά έχει και αυτά τίποτα σπουδαία.. Το χειμώνα βγάζει τοπικό γιαούρτι με μέλι και καρύδια, φανταστική η ποιότητα του γιαουρτιού, παλιά ήταν έτσι αυτό της σακκούλας, τώρα τέτοιο γιαούρτι μόνο στην περιοχή τρώω.

Αν βρεθείτε στην περιοχή σας τη συνιστώ.

Tartare

Γαλλικό εστιατόριο στη Γλυφάδα. Πηγαίνουμε συνήθως εκεί αρχές καλοκαιριού, όταν οι νύχτες είναι ακόμη δροσερές.

Το περιβάλλον εντυπωσιακό, το μενού απλό αλλά και περίπλοκο, έχει εύκολα πραγματάκια για τους μη μυημένους και άλλα φοβερά πιάτα για τους λάτρεις. Το προσωπικό περιποιητικό και ευγενικό. Η κράτηση ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ.


Το νούμερο 1 είναι ...το κρέας. Ο ωμός κιμάς Tartare, απλά δεν παίζεται. Ζουμερός, με το σωστό αλατάκι, ούτε πικάντικος, ούτε αδιάφορος. Ολα του τα κρέατα είναι σωστά ψημένα, εδώ δεν υπάρχουν τα γνωστά καλοψημένα, χωρίς αίμα, το αιματάκι είναι fact αν δεν είσαι καννίβαλος, μην διαλέγεις Γαλλικό εστιατόριο. Επίσης έχουν και το σωστό πάχος. Το ελληνικό κόντρα είναι λεπτό, ενώ το κόντρα γαλλικής κοπής διπλό σε πάχος. Αυτό έχει αντίκτυπο στη γεύση.

Το νο. 2 είναι οι τηγανιτές πατάτες τις οποίες εδώ δεν τις παραγγέλνεις, εξυπακούονται και έρχονται απο μόνες τους μαζί με το κρέας.. πατάτες όνειρο, καυτές και χειροποίητες..

Το νούμερο 3 είναι το σουφλέ. Αργεί να έρθει, σωστή πριμαντόνα, ΄΄οταν όμως εμφανίζεται κάνεις υπόκλιση. Υποτίθεται ότι είναι για 2 άτομα..σιγά..όποιος προλάβει είναι..το τέλειο πρώτο πιάτο.

Πέρα απο αυτά δοκιμάσαμε
τυρί Camembert με βατόμουρα
Ραβιόλια με φουά γκρά
Entrecote με ροκφόρ

και πολύ καλή λίστα κρασιών

και παγωτά.

Και η τιμή γύρω στα 50 ευρώ το άτομο.

Φεστιβάλ μπύρας

γίνεται στο Σ.Ε.Φ. απο κάτω, έχουν στήσει τέντες με όλες τις μπύρες εκτός Αθηναϊκής Ζυθοποιίας, πήγαμε και παρόλλες τις αντιξοότητες ήταν ωραία..

Είχε πολύ κόσμο και πέρα απο την κλασσική Βαυαρέζικη ορχήστρα είχε χορό της κοιλιάς, τον Ζουγανέλη, κάποιες παραδοσιακές Ινδές να κοψομεσιάζονται κλπ. Μέτριο πρόγραμμα.

Οι μπύρες όμως υπέροχες..άπειρες όσες δεν ξέρω. Και τα σουβλάκια θεϊκά..

Ο χώρος είχε τέντες με πωλητήρια απο διάφορες χώρες, Πακιστάν, Αργεντινή, Μαλαισία και στο βάθος ένα λούνα πάρκ.. not bad

Αυτό που ήταν πολύ κακό ήταν ο χώρος που έτσι και δεν φορούσες ίσια παπούτσια θα έσπαζες τα πόδια σου απο το χαλίκι και το χώμα.. Καμμία προσοχή στον περιβάλλοντα χώρο.. Πίσω απο τις σκηνές είχαν στήσει κάτι κακόμοιρες χημικές τουαλέττες μόνο που για να τις φθάσεις πέρναγες απο 1000 κύματα , σωλήνες ομβρίων παντού, λάσπες, βούρκο απο κάτι βρωμερά απόνερα και πολλές τρύπες πρόχειρα σκεπασμένες με τάβλες..

Δεν ξέρω σε ποιόν Δήμο ανήκει ο χώρος, όποιος όμως και να είναι δεν έχει βάλει ούτε ένα λιθαράκι απλής συντήρησης.

Κρίμα βρε παιδιά..

Πιπινιός

Ταβέρνα στην Πλατεία Σταμάτας, Αττικής. Τεράστιο μαγαζί με τουλάχιστον 50 τραπέζια όλων των μεγεθων στην αυλή που σκεπάζεται απο τέντες και μουριές. Παράδεισος δροσιάς το καλοκαίρι, ακόμα και ντάλα μεσημέρι.

Βεβαίως είναι ανοιχτό απο τις 12.00 το μεσημέρι και ύστερα και σερβίρει συνέχεια..

Αφού πάρουν την παραγγελία φέρνουν φρεσκοψημένο ψωμί στα κάρβουνα μαζί με το βουτυράκι της φωτογραφίας, στρογγυλά κομματάκια με σκόρδο..ούτε πολύ σκόρδο ούτε λίγο..η σωστή ποσότητα ορεκτικού.. Για κρασί πήραμε το δικό τους λευκό, πολύ καλό.

Παραγγείλαμε χόρτα, χωριάτικη, κατσικάκι γάστρας και σπαλομπριτζόλες. Μας κέρασαν τις χειροποίητες τηγανιτές πατάτες κομμένες σε στρογγυλές φέτες. Φρεσκοτηγανισμένες.

Το κατσικάκι ήταν εξαίσιο και η μερίδα τουλάχιστον για 2 άτομα εκτός και αν κάποιος είναι πολύύύ πεινασμένος..

το κρέας είναι πολύ μαλακό και σωστά ψημένο.

Και ο λογαριασμός μαζί με τα κρασιά γύρω στα 14 euro το άτομο.

"Το Σουσάμι" της Θεσσαλονίκης

Μας πήγανε εκεί τα ξαδέλφια μας. Το περιβάλλον ωραίο, φαγητό σε τραπεζάκια έξω. Ενας μόνο σερβιτόρος πολύ περιποιητικός και γνώστης των φαγητών και των οίνων μας περιποιήθηκε επάξια..

Οι γεύσεις διαφορετικές και εξαίσιες, αγκινάρες με ρόκα και τυρί,

μερικοί βέβαια φάγανε το καταπέτασμα και ιδού το φυσικό επακόλουθο!!!

"Ο Ζύθος" της Θεσσαλονίκης

Στις 3/7 φθάσαμε Θεσσαλονίκη, κατάκοποι μετά απο ένα κουραστικό ταξίδι μέσα στη βροχή και τη λάσπη.

Πήγαμε εκεί σχετικά νωρίς για φαγητό στην Ελλάδα, κατά τις 19.00, δικαιολογούμασταν όμως γιατί είχαμε μαζί μας βορειοευρωπαίους που τρώνε το βραδυνό τους νωρίς..

Κάτσαμε μέσα γιατί ο μολυβένιος ουρανός έδειχνε τα δόντια του..αρκετή βροχή είχαμε φάει.. Το περιβάλλον πολύ όμορφο, κάτι σαν παλιομοδίτικο μπαράκι, είχε και μπάρ στο βάθος, τα τραπέζια άσπρα με σιδερένια πόδια..ένα προσεγμένο μέρος. Με πολύ καλή μουσική, classic rock.

Οι σερβιτόροι χαμογελαστοί μας υποδέχτηκαν και βοήθησαν πάρα πολύ να διαλέξουμε φαγητό και ποτά.. Ηρθαν τα γνωστά τσίπουρα σε νεροπότηρο (ναααα! άνοιξαν τα μάτια των Ιρλανδών φίλων μας για το μέγεθος του τσίπουρου που κατέβασα..., άντε βρε, είχα ξεπαγιάσει) και μία σειρά φαγητών που ...δεν πρόλαβα να φωτογραφήσω γιατί πέσαμε επάνω τους σαν τα κοράκια και όταν θυμήθηκα ότι έχουμε και ένα μπλόγκ να ευλογήσουμε με φωτογραφίες, μόνο άδεια πιάτα με κύτταζαν μελαγχολικά.

Π'ηραμε λοιπόν

• μία μερίδα αραβικής πίττας με φακές και ρεβύθια
• τοματοκεφτέδες
• ένα πενιρλί για τον μικρό
• 3 ειδών κρέατα σε κιμά και τυλιγμένα με φύλλο
• μία σαλάτα ρόκας με παρμεζάνα
• ένα μεγάλο κεμπάμπ για 3 άτομα
• μία μερίδα κοτόπουλο φιλέτο με σάλτσα ροδιού γκλασέ και πουρέ με τυρί και πατάτα

και 3 μπουκάλια κρασί, μετά τα τσίπουρα.

Οταν η ώρα ήταν 22.00,και ενώ είχαμε τελειώσει και τεντωνόμαστε νωχελικά στις καρέκλες μας, εμφανίσθηκαν τα ξαδέλφια μας που μας σύστησαν και το εστιατόριο, είχαν τελειώσει το ιατρείο τους και ήρθανε να μας δούνε και να φάνε. Και βεβαίως δεν είναι ευγενικό 2 να τρώνε και οι άλλοι να κυττάνε. Ετσι ξαναπαραγγείλαμε, μερικές μεζεδιές.. και λίγο κρασί ακόμη..μετά την πέσαμε στα παγωτά και κατά τις 02.00 το πρωϊ..κουτρουβαλώντας και παραπατώντας .......φύγαμε..!

"Ο Κυριάκος" της Καβάλας

Την τελευταία μας βραδυά στην Καβάλα είπαμε να την περάσουμε δίπλα στο κύμα, παρόλλο που μας είχαν συστήσει τουλάχιστον 3 κέντρα να πάμε στην Παλιά Πόλη. Διαλέξαμε τον "Κυριάκο" μία ψαροταβέρνα που βρίσκεται στην ανατολική έξοδο της πόλεως απέναντι απο το πρώην στρατόπεδο Ασημακόπουλου.

Ο ταβερνιάρης ήταν φιλικότατος και ευγενέστατος, μας έφερε καπνιστό σκουμπρί, φρέσκοκομμένες γλυκές πατάτες τηγανιτές, παλαμίδα ψημένη σε κεραμίδι και σουβλάκια κοτόπουλο τυλιχτά σε μπέηκον... Γιαμ γιαμ..

Το κρασί ήταν η αποκάλυψη της βραδυάς, "Ηδύπνοος" των αμπελώνων Συμεωνίδη, υπέροχο, ελαφρύ, με γεύσεις και μυρωδιές λουλουδιών..άνετα ξεπατώσαμε δύο μπουκάλια και καθόλου δεν μεθύσαμε. Σίγουρα θα ψάξω να το βρώ και στην Αθήνα.

Υποχρεούμαι, να ψάξω να το βρώ.

Διπλή γιορτή

Μιά γιορτή διπλή. Γενέθλια της πεθεράς μου και την ανηψιάς μου μαζί. Επειδή όμως ανήμερα των γενεθλίων της η ανηψιά είχε παρτυ, η κοινή εορτή γιορτάστηκε με επισημότητα στις 19/6, μιά εβδομάδα αργότερα.

κατ' αρχήν πήγε η μικρή σε γνωστό πολυκατάστημα παιχνιδιών να διαλέξει τα δώρα της.

Η τούρτα ήταν δια χειρός πεθεράς και αφού αφορούσε δύο άτομα γράφτηκε το περίφημο "Χρόνια μας πολλά" που ήταν και το κλού της βραδυάς. Μετά η Μ έσβησε τα κεράκια της με 1 Φουουουου!!!!

Και του χρόνου!