Σταχτόνερα

Ανοίγω σήμερα το πρωϊ το Gourmet, γνωστής κυριακάτικης εφημερίδας και το μάτι μου πέφτει στην πρώτη συνταγή... που μέσα στα βασικά υλικά της έχει και το "σταχτόνερο".

Ελεος κ. συνταγο-λόγοι! Που στην ευχή να βρώ το σταχτόνερο η καψερή? Τη σήμερον ημέραν μη ξύνω και τις καμινάδες, αμάν πιά με τα τρελλά υλικά. Δώστε μία εναλλακτική πρόταση, δεν είναι δύσκολο.

Κάπου παλιά είχα διαβάσει σε κάποιον μάγειρα και για "γουρνίσιο αλάτι"..να πάς να βρείς γούρνα, να ρίξεις θαλασσόνερο, να περιμένεις να εξατμισθεί το νερό και μετά να μαζέψεις το πολύτιμο άλας που θα είναι ανακατεμένο με τα τοιχώματα της γούρνας, τις κουτσουλιές των πουλιών, τα κατρουλιά των αδέσποτων ζώων, σκόνη και ότι άλλο προκύψει.. γούρνα είναι αυτή.

Και μετά, και μετά.. "α! μη το πιείτε! Λουστείτε" έλεγε παλιά διαφήμιση.

Αει στο καλό!

Τι τρώνε στην Αλάσκα?

Είναι κάποια πράγματα που με στέλνουν κυριολεκτικά. Βρήκα ένα blog που αφορά τη μεσογειακή κουζίνα...στην Αλάσκα ..σε μιά χώρα όλο πάγους, πώς να καλλιεργήσεις ελαιόδενδρα και ντομάτες ε?
Εν τούτοις οι άνθρωποι αυτοί πειραματίζονται..και φτιάχνουν πατάτες γιαχνί.

Συγκινήθηκα.

Περί λεξικών

Στα ΝΕΑ του Σαββάτου, πήραμε και το λεξικό της Ελληνικής Κουζίνας που με έβαλε σε πολλές σκέψεις γιά το τι είναι ελληνική κουζίνα ( Μήπως έφταιγε το Γιαου - Δυο τμήμα, που ήταν αφιερωμένο το ένθετο ?)

Σας παραθέτω τα ακόλουθα λήμματα:

Γιαπράκια
Γιουφκάδες
Γκιεσλεμέδες
Γκιζλεμόπιτα
Γκιούλμπασι
Σαλάτα με γκρειπφρουτ, ρόκα και κοπανιστή Μυκόνου
Πουρές γλυκοπατάτας με ξινομυθήθρα και τρουφέλαιο
Γλώσσα ποσέ στον φούρνο με κρασί Chardonnay

Τι να σας πω, σίγουρα αφού κατοικούμε στο άκρο της Βαλκανικής, είναι λογικό να έχουμε υποστεί επιδράσεις από τους γείτονες αλλά ενταξει, δεν θα πρέπει να υπαρχουν και κάποια όρια η κριτήρια ώστε να πολιτογραφηθούν κάποια εδέσματα ως "ελληνικά" ? Προσωπικά δεν πιστεύω ότι το πεπρωμένο του ελληνισμού είναι να σώσει τον κόσμο αλλά να θεωρούμε σαν ελληνική κουζίνα την γλώσσα ποσέ με Chardonnay δεν είναι κάπως τραβηγμένο ?

Τι νομίζετε ?

Μα...εξυπακούεται!

Εκτελείς μία συνταγή ακολουθώντας οδηγίες, στο τέλος όμως αντι να φουσκώσει σε ύψος, βουλιάζει σε βάθος.

Τηλεφωνείς στον "συνταγοδότη":

"Πώς το δικό σου φούσκωσε και έγινε τριόροφο και το δικό μου 3 υπόγεια κάτω?"

Αρχίζει η ανάκριση-επανάληψη των υλικών

"Εβαλες αυτό?" Εβαλα

"Εβαλες εκείνο?" Εβαλα

"Εβαλες το Χ?" Οχι, αυτό δεν μου το είπες..

"Ελα τώρα, χρειάζεται να στο πώ..ΕΞΥΠΑΚΟΥΕΤΑΙ"

Πώς δηλαδή εξυπακούεται ότι για να φτιάξεις τη τέλεια τούρτα πρέπει να έχεις βάλει μέσα την κουράδα του γαϊδάρου? Και γιατί να ξέρει ο πρωτόπειρος της ζαχαροπλαστικής, περί γαϊδάρων, ε?

Η το άλλο ..το φοβερό!

"Ρίξε αλεύρι με το μάτι!" Με ποιό μάτι δλδ, το αριστερό, το δεξί, αυτό με τη μυωπία, εκείνο το αλλοίθωρο.. πόσο αλεύρι πιάνει το μάτι σας, γιατί το δικό μου είναι πολύ μπερδεμένο.

Είναι κάτι συνταγές μαγειρικής γραμμένες με τέτοιο τρόπο που σε αναγκάζουν να πείς "αει σιχτίρ".

Cooking for Engineers

Παρακολουθώ αυτό το blog στην Αμερική εδώ και καιρό. Εχει μία εκπληκτική απλότητα στην παρουσίαση των συνταγών με παράλληλη εμμονή στην λεπτομέρεια. Σαν να διαβάζει κανείς οδηγίες συναρμολόγησης η σχέδια κατασκευής ( blueprints) .

Τώρα τελευταία κάνει και ρεστοκριτική και το Link που έχω στον τίτλο, αφορά εστιατόρια με αστέρια Michellin.

Εκανα μία περιήγηση και είδα τις τιμες τους ( βέβαια θα πρέπει κανείς να προσθέσει και το κόστος του αεροπορικού εισητηρίου Αθηνά - Καλιφόρνια-Αθήνα γιά να έχει συγκρίσιμα στοιχεία) αλλά τα βρήκα μάλλον προς το φτηνά γιά τα ελληνικά μέτρα και σταθμά.

Ενταξει η Αμερική έχει φτηνά αυτοκίνητα, είναι μεγάλη αγορά, κάνει μεγάλες εισαγωγές που μειώνουν το μοναδιαίο κόστος. αλλά ένα restaurant πως και βγαίνει φτηνότερο ανά πιάτο σε απόλυτα μεγέθη. Δεν το καταλαβαίνω !!!!!!!!!

Από όπου και να το υπολογίσετε κάπου δεν κολλάει ο λογαριασμός και αν μάλιστα τα ποσά τα αναμορφώστε γιά να αντανακλούν την αγοραστική δύναμη, μπορεί και να είμαστε και 3 φορές ( οχι 30% αλλα 300% ) περισσότερο ακριβοί !!!!!!!!!!!!!!!

Η απάντηση δεν είναι εύκολη και η θεωρία των υπερκερδών από τους αιμοσταγείς ιδιοκτήτες δεν εξηγεί την διαφορα και φοβάμαι ότι το μέγεθος της αγοράς μετράει.

Η προσέγγιση μου είναι εμπειρική. Ισως η Αττική να μην έχει το κρίσιμο μέγεθος γιά εστιατόρια με αστέρια michellin.

Μήπως όμως θα έπρεπε στα μεγέθη μας να ανεβάσουμε το επίπεδο στα χαμηλότερα επίπεδα και να περιμένουμε μέχρι η top αγορά συν τω χρόνω αναπτυχθεί και να στοχεύσει και σε τουρίστες υψηλού επιπεδου σε τιμες που δεν θα τους φαίνονται "τουριστικές" ?

Κάπου κάτι δεν μετράμε καλά, και είναι ουτοπία να περιμένουμε να πηγαίνει ό Αθηναίος να φαέι και να πληρώνει 3 φορές περισσότερο από τον Καλιφορνέζο. Απλά θα πάει λιγότερες φορές με ότι και αν σημαίνει αυτό !!!!!!!!!!!!!!

Δεν έχω απάντηση, και εκφράζω την απορία μου.

Λαχανοντολμάδες με μπακαλιάρο

Είχα παρακολουθήσει τυχαία την παρασκευή των ντολμάδων με μπακαλιάρο από τηνΜυτιληνη, στην εκπομπή του Μαμαλάκη ( Ο τίτλος έχει hyperlink στην συνταγή). Ενα Σάββατο λοιπόν σαν ημίαιμος "γκασμάς", αφου προμηθευτήκαμε λάχανο, ετοιμάσαμε τους ντολμάδες όπως υπαγορεύει η συνταγή. Εγώ δεν χρησιμοποίησα αλμυρό μπακαλιάρο αλλά φιλέτα σε ροδέλες, αλατίζοντας γενναία το μίγμα και γιά ρύζι χρησιμοποίησα arborio, που έδωσε "σώμα" στον ντολμά. Ομολογώ ότι φοβήθηκα λίγο την παρασκευή του ντολμά, αλλά όλα πήγαν κατ' ευχήν. Με εντυπωσίασε η ικανότητα του κύμινου να καταπολεμήσει την μυρωδία του λάχανου (τις μερκαπτάνες υποθέτω). Μου περίσεψε γέμιση που έγινε ριζότο μούρλια, με λίγο σαφράν, γιά χρώμα.

Ρεστοκριτική

Σύμφωνα με αυτό το άρθρο, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για "που" να προτιμήσει να πηγαίνει να τρώει ή τι να περιμένει. Αν αυτά που λέει είναι σωστά, όλες οι κριτικές εστιατορίων που διαβάζουμε στον Τύπο, πιθανά να είναι φτιαχτές, γιατί άμα κάποιος εστιάτωρ σου κάνει το τραπέζι, τι λόγο έχεις να γράψεις κακά λόγια, μαντάμ/μεσιέ στη φυλλάδα σου? Αντίστοιχα αν ο κάθε ρεστοκριτικός περιμένει να τον ξέρουν και να του κάνουν το τραπέζι, γράφει τα χειρότερα όταν οι επιθυμίες του δεν γίνουν αποδεκτές. .

Τα γράφω αυτά γιατί έχω άποψη πρώτο χέρι. Γιατί πέρυσι έγραψα μιά κακή κριτική για ένα εστιατόριο στη Δροσιά-Αττικής. Επειδή όλα ήταν χάλια. Μετά απο λίγο καιρό ο ιδιοκτήτης μου έστειλε e-mail και με απείλησε ότι άν δεν τραβήξω το άρθρο απο το Ιντερνέτ, θα με πάει δικαστήριο. Ρώτησα δικηγόρο και με συνεβούλευσε να το αποσύρω. Και το απέσυρα. Μετά ο ίδιος ιδιοκτήτης με κάλεσε στο εστιατόριό του να μου κάνει το τραπέζι σαν thank you. Σκέφου να ήμουνα καμμιά σούπερ-ντούπερ δημοσιογράφος του τομέα Γαστρονομίας. Θα πάχαινα απο τα "φιλοδωρήματα".

Φύλλο κρούστας συνέχεια....

Η Μ λοιπόν έφερε το φύλλο και έχοντας διαβάσει την συνταγή της κρεμμυδόπιττας του κυνηγού την Κυριακή το πρωί ξεκινήσαμε να εκτελέσουμε την συνταγή με την παραλλαγή ότι χρησιμοποιήσαμε κρεμμύδια Ζακύνθου, τα οποία δεν τα τηγάνισα, αλλά τα έψησα κομμενα στον φούρνο γιά 15 λεπτά με πολλά μυρωδικά. Επίσης πασπάλισα την πίττα με ένα μίγμα κοπανισμένων πιπεριών και μπαχαρικών όπως άσπρο, κόκκινο, μαύρο πιπερι, κόκκους μουστάρδας, κόλιανδρο και κέδρο.

Χρησιμοποίησα τα φύλλα κρούστας από τον κ.Μπαχαρίδη (Α.Αλεξάνδρου και Αρτέμιδος γωνία Παλιό Φάληρο, η Γόνδολα), τα οποία είναι λεπτά αλλά όχι τόσο λεπτά όσο το φύλλο κρουστας. Εχω δεί παρόμοια φύλλα να παρασκευάζονται στην Θράκη σε μία εκπομπή της ΕΤ3 και έχουν στρογγυλό σχήμα και στην αρχή που ψήνονται, διαπίστωσα μία όξινη μυρωδιά που με την πρόοδο του ψησίματος εξαφανίστηκε.

Η πίττα συνοδεύτηκε όπως υπαγορεύει η συνταγή με μαύρη μπύρα stout και πήραμε και έπαινο από Θ.Ελένη, η οποία ασχολήθηκε περισσότερο με το φύλλο παρά με την πίττα σαν σύνολο ( που το βρήκαμε κλπ)

"Λίγο φύλλο κρούστας, παρακαλώ"

Οταν ακούω αυτή την έκφραση δεν μπορώ παρά να ξεχάσω την πραγματικότητα και να παρασυρθώ σε αναμνήσεις, όντας κοριτσάκι του Δημοτικού με έστελνε η μητέρα μου να αγοράσω φύλλο για τυρόπιττα απο τον τοπικό παρασκευαστή. Τότε παλιά ζούσαμε στην Πατησίων σε δικό μας σπίτι, τότε που η περιοχή είχε ωραίες μονοκατοικίες πνιγμένες στο πράσινο, αναρριχώμενες τριανταφυλιές και ρολογιές κατέβαιναν τους φράχτες ή στόλιζαν τα μπαλκόνια, τα βράδυα που γυρίζαμε απο το σινεμά πνιγόμασταν στις μυρωδιές, αιγόκλημα, νυχτολούλουδο, γιασεμί. Αλλες εποχές που τις παίρναμε για δεδομένες τότε, ενώ τώρα τις αναζητούμε.

Οπως και να έχει, θυμάμαι τότε που κατέβαινα το δρόμο του σπιτιού μας προσέχοντας μη φάω καμμιά μπαλιά απο τις μαρίδες των παιδιών που παίζανε στο δρόμο, πέρναγα άνετα την Πατησίων κάθετα, στεκόμουνα στο φανάρι για τα μάτια, τα αυτοκίνητα λιγοστά και έφθανα σε ένα ερημόσπιτο. Επάνω εγκαταλελειμένο, το ισόγειο όμως είχε εργοστάσιο φύλλου όπου διάφοροι αλευρωμένοι με μακριές ποδιές και σκούφιες ετοίμαζαν όλων των ειδών τα φύλλα, για τυρόπιττα, για κατημέρι, για μπακλαβά, για καταϊφι. Ευλαβικά στεκόμουνα μπροστά στον πάγκο και περίμενα τον υπάλληλο να πάρει την παραγγελία μου, να φέρει μερικά μεγάλα σεντόνια φύλλου, να τα κάνει χαλαρό ρολό και να τα τυλίξει με ένα είδος λεπτού χαρτιού. Μετά τα ακουμπούσε στη ζυγαριά και έλεγε την τιμή του, σαν ετυμηγορία. Φεύγοντας μου έδινε και μία καραμέλα που μύριζε φύλλο. Γλυκιές τραγανιστές αναμνήσεις.

Το Σάββατο που μας πέρασε βρέθηκα σε ένα ντελικατέσσεν όπου μία κυρία ζήταγε φύλλο. Ναί, σε εκείνο το κατάστημα πουλάνε ΚΑΙ χειροποίητο φύλλο κρούστας τυλιγμένο σε λευκό απορροφητικό χαρτί. Δεν άντεξα στον πειρασμό και πήρα ένα πακέτο. Ο πωλητής με προειδοποίησε, κουνώντας μου το δάχτυλο, ότι πρέπει να το φάμε γρήγορα, το πολύ σε 4 ημέρες γιατί δεν θα διατηρηθεί. Και αυτό κάναμε. Ο Κ. ετοίμασε μία πίτα. Με το συγκεκριμμένο φύλλο.

Και βέβαια όλοι βοηθήσαμε.

Κηπευτικά

Ενας λαχανόκηπος φτιάχνεται οπουδήποτε μέσα στην πόλη, σε ένα μπαλκόνι μπορούμε να φυτέψουμε φυτρωμένες πατάτες, κρεμμύδια, ντομάτες..δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επεξεργασία, μόνο μία γλάστρα-χώμα-νερό λίγη φροντίδα. Και μπαλκόνι να μην υπάρχει, ένα παράθυρο θα υπάρχει. Ανετα μπαίνει δίπλα/αποκάτω μιά ζαρντινιέρα με μυρωδικά.

Δεν μπορείτε να διανοηθείτε την αλλαγή στις γεύσεις αν τα μυρωδικά/κηπευτικά είναι τα δικά σας. Το σίγουρο πάντως θα είναι να χωρίσετε τα τσανάκια σας εντελώς απο τα αντίστοιχα προίόντα που μας πουλάνε οι μανάβηδες.

Εχουμε και λέμε 1) Βασιλικός που ξεκίνησε σαν γλαστράκι και τώρα έχει κάνει φύλλα σαν μαρούλι. Η μυρωδιά ΑΠΙΘΑΝΗ, η γεύση άλλο πράγμα. Βάζω φυλλαράκια βασιλικού σε παγοθήκες για ιδιαίτερα παγάκια.

2) Κρεμμυδιά. Εβαλα σε γλάστρα κάτι ταλαίπωρα φυτρωμένα κρεμμυδάκια (όχι κοκκάρι κλπ - απλά κρεμμύδια). Εγινε ένα υπέροχο λυγερό φυτό που άνθισε όπως η φωτογραφία, ξεράθηκαν τα ανθάκια και το κάθε μπουμπούκι ήταν η ρίζα για ένα νέο κρεμμύδι.
3) Μαϊντανός. Πέρα απο τον γνωστό τύπο που φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν, ο μαϊντανός εξαπλωνεται γρήγορα. Οσο τον κορφολογείς, τόσο θεριεύει. Η μυρωδιά και η γεύση εντονότατες. Καμμία σχέση με τον αντίστοιχο του εμπορίου-λαϊκής. Μόνο νεράκι θέλει και ηλιο.

4) Καρπούζι. Καλοκαίρι είναι είπα θα πειραματιστώ, το πολύ-πολύ να μην βγεί. Και βγήκαν δειλά-δειλά κάτι υπέροχα φυτά με κίτρινα ανθάκια.

"Σιγά μη κάνει και καρπούζι" είπε ο πεθερός.

Δεν μιλάω, αφήνω τις φωτογραφίες να πούν τη γνώμη τους.

Ετοιμάζομαι για το χειμώνα. Εχω πάρει σβάρνα τους συγγενείς και μαζεύω φυτρωμένες πατάτες κάθε ποικιλίας. Εχω ήδη κοκκάρια, σπόρους καροττων, πιπεριές τσίλι και έβαλα τα πρώτα γογγύλια. Η αρμπαρρόριζα
ήρθε μαζί μου απο το παλιό σπίτι, το ίδιο το δενδρολίβανο, το θυμάρι, το εστραγκόν, η μέντα και ο δυόσμος. Το μελισσόχορτο χάλασε, καθώς και τα γεράνια γιατί το κλίμα και το χώμα εδώ είναι υγρά. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, έτσι δεν είναι?

Γυρίζουμε σελίδα και πάμε για τα επόμενα.

Καλές φυτεύσεις σας εύχομαι.

Νερό ΣΟΥΡΩΤΗ

Εδώ και κάποια χρόνια πίνουμε ανθρακούχο νερό. Μας βοηθάει στη πέψη και μας αρέσει. Επειδή το πινουμε χειμώνα-καλοκαίρι, πάω στο σουπερμάρκετ της γειτονιάς μου και κάνω αποστολή στο σπίτι το ανθρακούχο νερό της αρεσκείας μου. Τον περασμένο μήνα πήρα πολλά μπουκάλια νερό Σουρωτή.
Το πρόβλημα δεν φάνηκε αμέσως. Στην αρχή όλα καλά, το νερό μας άρεσε πολύ. Ομως μετά το τρίτο τέταρτο μπουκάλι αρχίσαν οι δυσκολίες. Δεν άνοιγε το πώμα. Ξεβιδωνόταν και μετά γύριζε τρελλά χωρίς να ανοίγει. Δεν έχω και την τεράστια μυική δύναμη, επιστράτευσα στην αρχή πετσέτες, μαχαίρια, μετά ήρθε ο πεθερός με μιά πένσα, έκοψε το σίδερο και άνοιξε. Η λύση όμως δεν είναι αυτή.
Παραπονέθηκα στο σουπερμάρκετ και μου είπαν ότι θα ενημερώσουν τους υπευθύνους. Χθές που πήγα να ξαναπάρω νερά, προτίμησα άλλη μάρκα, πήρα όμως 2 Σουρωτή ενδεικτικά και βεβαίως ΔΕΝ ανοιγαν. Ο υπεύθυνος marketing με διαβεβαίωσε ότι επειδή έγιναν και άλλα παράπονα, το διαβίβασε στην εταιρεία. Η οποία κατά τα φαινόμενα, δεν έκανε τίποτα.

Γιατί βρε παιδιά? Δεν θέλετε να πουλάτε?

Breakfast at Marina's

Για πρωϊνό υποτίθεται ότι πρέπει να πίνουμε γάλα, καφέδες, χυμούς, να τρώμε δημητριακά, γλυκά, τόστ. Αυτά για την Ελλάδα γιατί σε άλλες χώρες τρώνε αυγά τηγανητά, μπέηκον, ρέγγες, σκουμπριά, κοπανάνε και κάτι βότκες. Αστα αυτά στην Ελλάδα είμαστε.

Το καθιερωμένο πρωϊνό με τα κουλουράκια, δημητριακά κλπ, κλπ ποτέ μου δεν μου άρεσε. Προτιμώ να φάω ότι περίσσεψε απο το χθεσινό φαγητό παρά ένα κρουασάν. Τώρα λοιπόν που έχουμε και το χρόνο ιδού το ιδανικό πρωϊνό. Εχουμε και λέμε

α) καφές εσπρέσσο φαρμάκι με λίγο όμως γάλα.

β) Ενα μπωλάκι με κομμένα ακτινίδια φέτες για μετά.

γ) Αραβικές πίττες (λίγο μπαγιάτικες) κομμένες τριγωνα, αλειμμένες με λάδι και μυρωδικά και ψημένες στον φούρνο μέχρι να ροδίσουν

δ) ένα μπωλάκι κρέμας αβοκάντο. Παίρνετε ένα αβοκάντο ώριμο έως παραγινωμένο, ξεφλουδίζετε, βγάζετε τη σάρκα και τη βάζετε στο μπλέντερ, με τριμμένο κρεμμύδι και χυμό λεμονιού. Τα χτυπάτε, μετά ψυγείο.

Αλείφετε την πίττα με κρέμα αβοκάντο, ρίξτε και λίγο φρεσκοκομμένο πιπεράκι και φάτε την ..μμιάμμμ!

Μετά τρώμε το ακτινίδιο για να καθαρίσει το στόμα μας (και να βοηθήσουμε και το καϋμένο το έντερο) και μετά εσπρεσσάκι

Εντάξει, μπορεί να πιώ και 2 εσπρεσσάκια. Οχι όμως 3 μονοκοπανιά, το 3 το καλύτερο το φυλάω για μετά το φαγητό.

Αντι για τυρί καλέ

για τη χώνεψη.

Τι το ωραιότερο ε?

..όταν ξεμένουμε

από φρέσκα προϊόντα και μεζεδάκια και το ψυγείο φαίνεται να αδειάζει, (αντί να βάλουμε τα.. και να καταφύγουμε στους πιτσάδες) είναι ευκαιρία να ανακαλύψουμε ότι ναί μεν μείναμε απο τα γνωστά αλλά υπάρχουν τόόόσα άλλα πράγματα που θα μπορούσαν να μας συντηρήσουν για 1-2 μέρες ακόμη.

Κατ' αρχήν υπάρχει η κατάψυξη. Απο προσωπική πείρα πάντα είναι απο γεμάτη, μέχρι σχεδόν γεμάτη με κρεατικά, ψαρικά, ζωμούς, υπόλοιπα γευμάτων τοποθετημένα σε σακκουλάκια, λαχανικά παντός είδους. Καλά είναι τα νωπά προϊόντα, στα κατεψυγμένα όμως έχω μιά κάποια εμπιστοσύνη, κατάλοιπο απο την πρώην πεθερά μου την Αγγλίδα που στον καταψύκτη της είχε σε ράφια ό,τι μπορούσε να βάλει ο νούς του ανθρώπου..μέχρι και βατόμουρα που μάζευε την άνοιξη και τα σερβίριζε καταχείμωνο πάνω σε χειροποίητες τούρτες.

Στη τροφοθήκη πάντα θα υπάρχουν κάποια είδη ζυμαρικών - οσπρίων έστω και ληγμένων. Δεν χάθηκε ο κόσμος να φάμε μιά ωραία ληγμένη μακαρονάδα ή ένα πιλάφι με κατεψυγμένα λαχανικά ε? Τι περισσότερο να πάθουμε απο τις σαχλαμάρες που τρώμε/πίνουμε κάθε μέρα?

Οσο για ποτά όλο και κάτι θα υπάρχει. Χθές ο Κ μας έφτιαξε Campari με υπόλοιπο μιάς vodka και ένα μπουκαλάκι angostura που είχε λήξει εδώ και 7 χρόνια..απίστευτα υπέροχο ποτό, τίποτα δεν πάθαμε εξ'ου και γράφω. Καμμία σχέση με το έτοιμο μπουκάλι της αγοράς.

Αρα, τελικά όλο και κάτι θα βρούμε να φάμε αν υπάρχει καλή θέληση και φαντασία.

Τα κακά παιδιά

Xαρακτηριστικά κακού εστιατορίου

Μυρωδιά Την κρεμμυδίλα/τσίκνα της κουζίνας να την αισθάνεσαι παντού. Μυρίζουν οι τοίχοι, οι σερβιτόροι και όταν φύγεις απο εκεί και εσύ θα μυρίζεις.

Εντομα. Οταν η επιχείρηση δεν επενδύει σε ένα απλό μυγόχαρτο ή σε μια απεντόμωση, οταν μαζί με εσένα κάθονται τσούρμο οι μύγες/σφήκες κλπ ζωντανά για να σου κάνουν παρέα στο τραπέζι σου, ετοιμάσου να βρείς όλων των ειδών τις βρωμιές μέσα στη σούπα σου.

Καθαριότητα. Το καλό εστιατόριο απ΄την τουαλέττα του φαίνεται. Δεν μπορεί να κάνετε τους άνετους κύριοι εστιάτορες, όταν ο χώρος της τουαλέττας είναι χάλια. Οταν τα πατώματα κάνουν κρίτσι-κρίτσι, όταν στην κουζίνα οι τοίχοι και οι χώροι ψησίματος είναι σκεπασμένοι με γλίτσα. Και μη μου πείτε ότι δεν υπάρχουν τέτοια εστιατόρια, γιατί τα έχω δεί με τα μάτια μου. Ούτε βέβαια είναι σωστό ο κάθε σερβιτόρος να γυαλίζει τα ποτήρια στη μπλούζα του ή αν πέσει κάτω πηρούνι, να το σκουπίζει στα κουρτινάκια του μαγαζιού. Οσο για υγειονομικούς ελέγχους..μπορεί να κλείνουν και τα μάτια..δεν εξηγείτε αλλιώς.

Συμπεριφορά. Σήμερα όταν όλοι προσπαθούν να είναι ευγενικοί και πρόσχαροι, πέφτεις

α) στον κύριο Αιμορροϊδες, που ξύνεται συνέχεια. Ανέκδοτο? Ξύνει το κεφάλι του, τα πόδια του και τον πισινό του. Τα ίδια χέρια σου φέρνουν και τα πιάτα σου, με ένα δάχτυλο μέσα.

β) βλέπει ο μαγαζάτορας το τσιγγανάκι, τον μικροπωλητή, ακόμη και τα παιδιά που πουλάνε πειρατικά CD και μόνο που δεν βγάζει ιαχές πολέμου, ΕΞΩΩΩΩΩΩ! απο την πολύτιμη επιχείρησης..αρπαει τη σκούπα να σαρώσει πήξ-λάξ τους ανεπιθύμητους με φωνές "ούστ ρε απο εδώ, μη σε ξαναδώ γιατί.."

γ) αντιμετώπιση ατόμων με ειδικές δεξιότητες σαν να είναι φορείς μίας επάρατης νόσου. Κολλητικής. Δεν ξέρει που να τους βάλει να κάτσουν ψελλίζει για κάπου να μην εμποδίζονται, εννοώντας να μη φαίνονται τα αμαξίδια ή τα μπαστούνια ωστε να μην χαλάει το ιμάζ του καταστήματος ωρέ!

δ) Οι σερβιτόροι πέρα απο το πτυχίο της σχολής τουριστικών επαγγελμάτων (αν έχουν) καλούνται να γίνουν και ψυχολόγοι τσέπης. Κρίνουν απο την εξωτερική εμφάνιση ποιός μπορεί να "τα ακουμπήσει" ή όχι και ανάλογα υποκλίνονται και καλοδέχονται ή μεταλάσσονται σε μούργους και διώχνουν. Αν φορέσω τη βελάδα μου και πάρω μιά χωριάτικη είμαι καλός πελάτης, αν φοράω σαγιονάρες και θέλω να φάω...χμμμ! ''σε μάς ¨'"θα φάς...τόσα πιο απλά μέρη υπάρχουν".. Αμα όμως κάτσει ο πελάτης και παραπονεθεί π.χ. για το κρασί..αρχίζουν τα όργανα. Σπάνια αποδέχονται ότι το κρασί τους δεν είναι "σωστό". Αυτό το κάνουν τα σοβαρά εστιατόρια που σέβονται τον εαυτό τους..οι άλλοι είναι ικανοί να κατηγορήσουν και τη μύτη σου, να σου πούν ότι τα χαλασμένα σου δόντια ίσως καταργούν τις γεύσεις...ή ότι είσαι προκατειλημμένος για να κάνεις φασαρία.

Ποιότητα τροφής, παρουσίασης, γενικού συνόλου. Ολα τα παραπάνω μετράνε μαζί με τις γεύσεις. Μία κακοψημένη σκληρή μπριτζόλα με λιπιασμένες προτηγανισμένες πατάτες, δεν είναι το καλύτερο για να σε πείσει να φάς έξω. Η ένα χοιρινό που μυρίζει γουρουνίλα. Ενας περιποιητητής που ξέχασε το αποσμητικό του και ένας μάγειρας που άφησε τις τρίχες του στη σούπα σου λέει ότι ποτέ δεν θα ξαναπάς εκεί. Η σούπα μπορεί να είναι η ωραιότερη της Μεσογείου σαν γεύση. Οταν όμως το κατάστημα δεν σέβεται τον εαυτό του γιατί ν' ασχοληθεί ο πελάτης με αυτό?

ΠΡΟΣΟΧΗ λοιπόν στα κακά εστιατόρια. Ζούν ανάμεσά μας και εμείς όλοι συνεισφέρουμε σ' αυτό!!

Να σταμναγκαθιαστείς ή να μη σταμναγκαθιαστείς?

Για το σταμναγκάθι έχουν ακουστεί πολλά, λένε ότι είναι υπέροχο. Προσωπικά ακόμη δεν το έχω δοκιμάσει, έτσι δεν θα γράψω τπτ για τη γεύση του. Ομως θα ήθελα να το δοκιμάσω. Το έχω δεί να το πουλάνε σε μανάβικα, στην τιμή των 12 ευρώ (περίπου) ανά κιλό.

Χθές μας κάνανε το τραπέζι κάτι φίλοι σε ένα πολίτικο εστιατόριο στη Νέα Σμύρνη. Η κουβέντα πέρασε και απο το συγκεκριμμένο χόρτο. Και έγινε ενα ωραίο debate, οπου επιχειρήματα ετέθησαν πάνω στο λινό τραπεζομάντηλο και μελετήθηκαν.

Η μία παράταξη - οι Σταμναγκαθομάχοι - είπε ότι το σταμναγκάθι τείνει να γίνει σαν το πολυπόθητο Εντελβάϊς του Αστερίξ (Ο Αστερίξ στην Ελβετία- ένα σπάνιο φυτό οι δυνάμεις του οποίου μαγικες για το φίλτρο αντίδοτο του Δρυϊδη. Ο ήρωας της ιστορίας παραλίγο να σκοτωθεί στις Αλπεις, πέρασε απο 40 κύματα για ένα λουλουδάκι, για να σωθεί η ζωή ενός ανθρώπου) να διατίθεται σε μικρές ποσότητες και με υψηλή τιμή.
Με αυτή τη μορφή προωθήθηκε ωραία και καλά με πετυχημένες συνταγές από γνωστούς σέφ και ξαφνικά έγινε ο πιό ποθητός στόχος για τους γευσιλάτρες. Το βασίλειό μου για 1 κιλό σταμναγκάθι. Οσοι το μαγείρευαν καμάρωναν σαν Πριμαντόνες, όσοι το γεύτηκαν γονυπετείς ευχαριστούσαν. Οι σταμναγκαθομάχοι είπαν επίσης ότι βάζοντας την τιμή στα ύψη δεν το κάνει προσιτό για τον καθένα ελπίζοντας έτσι να γίνει είδος μόνο για ελίτ. Η υψηλή τιμή διώχνει τον καταναλωτή γιατί αν είναι να το μαγειρέψει και να δώσει 12 ευρώ το κιλό μόνο για συνοδευτικό, τι θα πληρώσει και για το κυρίως πιάτο? Πόσο βαθύ θα πρέπει να είναι το βαλάντιο της νοικοκυράς? Επίτηδες οι μάγειρες πάνε και βρίσκουν όλα τα περίεργα για να τα συμπεριλάβουν στα μενού, να εντυπωσιάζουν, να τρομοκρατούν τον κόσμο και να κάνουν και τους έξυπνους.

Αυτά ακούστηκαν κατά του συγκεκριμμένου χόρτου.

Η άλλη παράταξη, οι σταμναγκαθολάτρες, σιωπηλά άκουγαν και κούναγαν την κεφαλή τους. Είπαν λοιπόν ότι το σταμναγκάθι ή ότι άλλο στο μέλλον προκύψει είναι απαραίτητο γιατί το να μαγειρεύει ένας σέφ τα ίδια και τα ίδια δεν λέει. Χρειάζεται φαντασία και τέχνη, να πηγαίνουν χεράκι-χεράκι. Παλιά πετάγανε τους γαύρους στις γάτες, τον δέκατο ένατο αιώνα στην Αγγλία οι φτωχοί τρώγανε σολωμό και στρείδια πίνοντας ουϊσκυ, αυτά όμως έχουν πλέον προ πολλού παρέλθει. Τώρα μας βγάζουν μιλφέϊγ ψητής σαρδέλλας και γαύρου και θαυμάζουμε το έργο τους, πληρώνοντάς το ψηλο καπέλλο περήφανοι γι' αυτό. Οταν βγαίνει ο πελάτης έξω αν είναι να του σερβίρουν τα ίδια γεμιστά που του βγάζει η μανούλα του, δεν έχει νόημα να πηγαίνει οπουδήποτε για φαγητό, κάθεται και σπίτι. Η έξοδος για φαγητό οφείλει να σημαίνει και κάτι άλλο, να δίνει μια άλλη γεύση, μία οπτική τέρψη σε αυτόν που πρώτα βλέπει, μετά οσμίζεται και τέλος γεύεται. Να είναι ένα ταξίδι στου αλλού. Και βέβαια στο αλλού χρειάζονται μερικά συστατικά που παραπέμπουν στο διαφορετικό, εν προκειμενω στο σταμναγκάθι, αύριο στο ΧΨ οτιδήποτε προκύψει για να συντελέσει στο όνειρο.
Εσείς τι λέτε?

Επιστροφή στην Εδέμ

ίσως να μην είναι ότι καλύτερο. Γιατί η δική μου Εδέμ-Παράδεισος έχει και θέα και σωστό φαγητό. Η δική τους όμως η Παλαιο-Φαληριώτικη δεν είναι ακριβώς όπως την φανταζόμουνα.

Φαντάσου, το τέλειο μέρος πάνω στο κύμα. Μέσα στην παραλία για την ακρίβεια, πάνω στον αιγιαλό, σε μιά παραλία βραβευμένη για την καθαριότητά της.

Εχεις στήσει μία επιχείρηση, όχι εσύ, ο προ-πάππος σου, τόσο παλιό είναι το όνομα το οποίο συντηρείς ..σαν μύθο όμως. Ξέρεις την ψυχή του ανθρώπου, σε παραδέχομαι, για ένα μύθο δεν ζούμε όλοι?

Ταβέρνα με πολύ πελατεία. Ξένους και Ελληνες, κυρίως όμως τουρίστες που ήρθαν στην Ελλάδα, είτε επαγγελματικά είτε με την οικογένεια. Τι θέλει ο τουρίστας, ΘΑΛΑΤΤΑ, ΘΑΛΑΤΤΑ θέλει και ένα μεζέ ή μιά μπύρα, να χαθεί το βλέμμα του στο μπλέ. Να γνωρίσει την Ελλάδα...και μια χαρά τους τη γνωρίζεις...παίρνοντας τους και τη τσέπη μαζί με τους παράδες. Για αυτά που παραγγέλνει ο κόσμος γιατί χρεώνεις τόσα?

Η ταβέρνα δεν είναι κακιά, έχει πολλά πλεονεκτήματα, έχει πάρκινγκ με παρκαδόρο, πολλούς σερβιτόρους, είναι καθαρή, γρήγορο σέρβις.. και απίθανο μπλέ μπροστά σου. Θαλασσινό τοπίο, αριστερά καράβια στα σκαριά ή ιστιοπλοϊκά να λιάζονται δεμένα στο μώλο, τους λουόμενους απο την άλλη ή αν ο καιρός δεν το επιτρέπει τα πράσινα κύματα της καταιγίδας. Η παραλία θεωρείται "βραβευμένη" δεν ξέρω τον λόγο, τα σκουπίδια την κοσμούν ανάλογα. Τη συγχωρείς όμως γιατί είναι η θάλασσα μπροστά σου στα 3 μέτρα.

Πήγαμε εκεί την περασμένη εβδομάδα με τον υγρό καιρό. Τρία άτομα. Καθόμαστε φέρνει 1 κατάλογο. Τι να του πείς τώρα. Οι δύο θα διαβάζουν και ο τρίτος ή θα στραβολαιμιάσει ή θα του τα πούνε ή θα ξύνει τα αυτιά του ώσπου να πάρει τον ίδιο κατάλογο. Και να πείς ότι δεν έχουν καταλόγους ΒΟΥΝΑ πίσω απο τον πάγκο. Αρα εδώ τίθεται θέμα κοινού νού του σερβιτόρου..που μάλλον δεν έχει!

Για την παραγγελία μετράει εδώ η πείρα. Είπαμε το μαγαζί είναι γνωστό τοις πάσι. Ετσι ο γνώστης παίρνει λίγα και καλά, σαλάτα, τηγανιτά κολοκύθια, τζατζίκι, σαγανάκι, καμμιά αγγουροντομάτα ένα ουζάκι ή μπύρα. Τα τρώς αργά απολαμβάνοντας τα σπουργιτάκια που περιφέρονται θαραλλέα, τους γλάρους και τα κύματα. Γι αυτό άλλωστε δεν ήρθες?

Τα δύσκολα αρχίζουν για το κύριο πιάτο.

"Τι έχετε για κύριο?

"Ψαρικά"

" Α! Ωραία, 2 χοιρινές μπριτζόλες"

Δεν είναι αστείο, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι το κρέας σε ψαροταβέρνα θα ήταν ακριβό, ενώ το ψάρι φθηνώτερο. Στη συγκεκριμμένη συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Αν πάρεις κρέας (όχι πολύ σπουδαίο, αλλά τρώγεται) ο λογαριασμός θα πάει 25 Ε το άτομο μαζί με το κρασί, ενώ αν πάρεις ψάρι πάει στα 65 το άτομο. Και καλά να επιλέξεις ένα ακριβό μέρος να τα δώσεις ( ένα Καστελλόριζο ας πούμε- όπου θα φάς Α! ποιότητα).

Εδώ θα τα δώσεις για σαχλαμάρες π.χ. καλαμαράκια, μαρίδες και φιλέττο ξιφία που μπορεί τα πρώτα να είναι και κατεψυγμένα, οι μαρίδες μεγάλες σαν γόπες και η φέτα ξιφία λεπτή σαν χαρτί, ενώ τα μεγάλα ψάρια μπορεί να σε πάνε και στα 90 ε. Εχει όμως θέα. Α ! Ναί! Θέα.

Πανάκριβη αυτή η θέα μπάρμπα.

Μην ξανα έρθεις, θα μου πεί ο μπάρμπας. Δεν είναι εκεί το θέμα. Είναι όλοι αυτοί οι τουρίστες που καταλαβαίνουν ότι τους γδέρνεις.

Αυτό με συγχίζει.

Ετοιμα φαγητά

Τον τελευταίο καιρό μετά τη μετακόμιση της κας Π, ήρθα σε επαφή με τα έτοιμα φαγητά, όχι εκείνα που πουλάνε τα εστιατόρια/πιτσαρίες/ταβέρνες, σε πακέτο αλλά εκείνα των σούπερμάρκετ.

Αναρωτιέμαι αν τώρα έχει πέσει η ποιότητά τους ή πάντα τέτοια χάλια είχαν και δεν το είχα πάρει ποτέ είδηση. Είτε λύσσα στο αλάτι, είτε ξεροψημένα απ' έξω και ωμά με αίμα απο μέσα. Και η τιμή...φωτιά!

Παράδειγμα τα ψητά κοτόπουλα. Απ' εξω ροδοψημένα, φαίνονται πολύ ελκυστικά. Μέχρι να τα πάς σπίτι. Με το που τα κόβεις διαπιστώνεις ότι όλη η νοστιμιά είναι η πέτσα. Η σάρκα έχει τη γεύση του αχυρου, είναι δε σκληρή σαν να μασάς λάστιχο. Αν πάς και πιό μέσα βλέπεις κόκκινο, στην αρχή ροζέ και γύρω απο τα κόκκαλα κόκκινους χόνδρους. Αίμα.

Αυτό το δόλιο το κοτόπουλο ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ έχει μαγειρευτεί και πόσες ακόμη θα μπεί-βγεί στα μικροκύματα ώσπου να πουληθεί?

Οι σαλάτες που κάθε μέρα αραδιάζονται στα ράφια, και καλά αν είναι αεροστεγώς κλεισμένες σε πλαστικές συσκευασίες υπάρχουν όμως και οι ελεύθερες σε στύλ salad bar να ξεραίνονται στον αέρα, έρμαια των εντόμων, γιατί τα μυγόχαρτα πάντα απουσιάζουν.

Και να μην πώ τα λογείς παστίτσια, μουσακάδες που έχουν γίνει ένα γευστικό χάλι απο τις αλλεπάλληλες φορές που μπαινοβγήκαν στους φούρνους, , λύσσα στο αλάτι, ίσως τις πρώτες μέρες να τρώγονται στην πορεία όμως οι κιμάδες να γίνονται σφαίρες, τα μακαρόνια λάστιχα και η μπεσαμέλ πέτσα.

Τα μόνα που κάπως επιβιώνουν είναι τα λαδερά και ίσως μερικά γλυκά.

Ομως μετά την πάροδο κάποιων ημερών το απλό ζελέ γίνεται τσικλόφουσκα και ένα κέικ, μεταλάσσεται σε τρίμμα παρμεζάνας.

Και δεν είναι καθόλου φθηνά, άρα γιατί τέτοια αμέλεια κύριοι σουπερμαρκετeers?

"Butcher's"

Είχα διαβάσει για το εστιατόριο αυτό σε ένα περιοδικό και μιά που μας αρέσει το κρέας είπαμε να το δοκιμάσουμε.

Η περιοχή που βρίσκεται είναι δίπλα στο Γκάζι, μέρος που προσπαθεί να αναβαθμισθεί. Απο τη μία πλευρά υπάρχουν διάφορα μαγαζιά, εστιατόρια και μπάρ όπως τα Mamaca's, Dirty Ginger, Code, Τ, Καλλίχωρον και Σαρδέλλα. Πιό πέρα οικογένειες μεταναστών με τις πολύχρωμες μαντήλες τους κάθονταν στα πεζοδρόμια έξω απο το σπίτι τους και τα λέγανε, κεντώντας ή πλέκοντας. Παιδιά όλων των χρωμάτων παίζανε χαρουμενα στους λακκουβόδρομους με τα ποδήλατά τους. Γειτονιές άλλων εποχών. Θυμήθηκα τις αλάνες των παιδικών μου χρόνων.

Πήγαμε νωρίς το απόγευμα, κατά τις 18.00 και κάναμε καλά γιατί βρήκαμε και πάρκινγκ.. (ΟΕΟ). Υπήρχαν 2-3 παρέες που τρώγανε ήσυχα και καλά. Εκκωφαντική μουσική δοκιμάζόταν απο τα μεγάφωνα της Τεχνόπολης, λόγω της προκείμενης επίσκεψης-συναυλίας των Evanescence (απο τους αγαπημένους μου).
Είχε αέρα έτσι καθίσαμε σε ένα τραπέζι μέσα αλλά πολύ κοντά σε ανοιχτό παράθυρο. Οι σερβιτόροι νέοι, περιποιητικοί, χαμογελαστοί, άνετοι, μας σερβίριζαν χωρίς να βιάζονται.
Φάγαμε
Κερκυραϊκό νούμπουλο (είναι το πιάτο με τις κόκκινες πιπεριές στη φωτό κάτω)

Χειροποίητες τηγ. πατάτες, μπρόκολο, αρνίσια παϊδια, πάνω σε πιτούλες και ξυνό γιαούρτι
Λεμονόπιττες (τάρτες με απαλή ξυνή κρέμα) ,
Ηπιαμε
1 ποτήρι μπύρα Kozel Τσεχίας απο βαρέλι για μένα (πήγαινε πολύ με το κρέας) , 1 καραφάκι κόκκινο κρασί για τον Κ και 2 εσπρέσσο
Σύνολο 51 ευρώ. (Απίστευτο. Νομίσαμε ότι κάνανε λάθος)

Μας κέρασαν 2 ποτηράκια λικέρ μαστίχας. Που εμφανίσθηκαν σε αυτή τη μορφή. Ωραία, πρωτότυπα και απλά.

Φεύγοντας μας χαιρέτησαν με χειραψία (παρόλλο που δεν μας είχαν δεί πρίν) και η ιδιοκτήτρια μας προσέφερε σαν ένδειξη γνωριμίας ένα γλαστράκι με πλατύφυλλο βασιλικό!!!

Φελλός

Γιατί τα μπουκάλια κρασιού έχουν φελλό και όχι κανονικό πώμα?

Γιατί αυτό γινόταν απο παλιά, έτσι ξεκίνησαν
Γιατί οι φελλοί έχουν ασθένεις που μπορει να γίνουν αιτία να χαλάσει το κρασί εξαιτίας τους
Γιατί οι γυναίκες προτιμούν τα πώματα που ανοίγουν εύκολα...

Εσείς τι λέτε?

Λευτέρης Λαζάρου

Στο μαγαζί του διαλέξαμε να γιορτάσουμε τα γενέθλιά μου. Ο Κ και εγώ. Χωρίς άλλους και γαρνιτούρες. Και κάναμε πολύ καλά.
Με το χαμόγελο μας υποδέχθηκαν
Αθόρυβοι, χαλαροί περιποιητητές μας πλησίαζαν με ανάλαφρα βήματα μπαλλαρίνας και μετά ...χάνονταν. Στην αρχή ζήτησα ένα Χ πιάτο με λαβράκι. Ο σερβιτόρος εμφανίσθηκε για να με ενημερώσει ότι το εν λόγω πιάτο είχε ξηρούς καρπούς στη σάλτσα του (ήξερε για την αλλεργία που έχω) και μου πρότεινε ένα άλλο. Η συμπεριφορά του δεν είχε καμμία σχέση με αυτή, σε παρόμοια κατάσταση. Προφανώς σέβονται και τον εαυτό τους αλλά και τους πελάτες τους εδώ. Και γι αυτό κρατούν και τους πελάτες τους.

Οι γεύσεις..

τοματίνια με καπαρόφυλλα σαλάτα

Πενιρλί με ψαρικά

Κριθαράκι με θαλασσινά

Χριστόψαρο με μαύρη τρούφα και ξηρούς καρπούς

Χριστόψαρο με lime

Μιλφέιγ μούς λευκής σοκολάτας με φρούτα του δάσους

Κρασί, Sauvignon blanc του Γεροβασιλείου.

Περάσαμε όνειρο.

Ευχαριστούμε πολύ.

Δοσομετρητής

για μακαρόνια.

ξεκινώντας απο κάτω πρός τα πάνω, έχουμε τη δόση για δύο άτομα (σε σπαγγέτι), 4, 6 και πάνω απο 8.

Τον βρήκαμε σε ένα κατάστημα εποχιακών, αλλά μας βοήθησε ως τώρα πολύ.

Camera impact

Λίγες μέρες πρίν τη Μεγάλη Εβδομάδα φιλοξενούσαμε φίλους μας απο την Αγγλία για λίγες μέρες. Είχαν έρθει να μας δούν και να πιάσουν και λίγο..........θάλασσα. Ετσι σε πολλές θάλασσες πήγαμε, αγναντέψαμε, λιαστήκαμε και καταλήξαμε να τρώμε κοντά τους.
Παρασκευή ηλιόλουστο μεσημέρι διάλεξα ένα γνωστό μου cafe-restaurant με θέα απειροσύνη μπλέ απόχρωσης.
Το μαγαζί ήταν γνωστό για την ποιότητα του φαγητού του, παλιά υπήρχε και στην Γλυφάδα, έκλεισε όμως και άνοιξε άλλο πιο κοντά στο κύμα, στο Φλοίσβο.

Μπαίνουμε στο εστιατόριο καθόμαστε στα αναπαυτικά καναπεδάκια, έρχεται ο σερβιτόρος με τους καταλόγους στα ελληνικά αλλά και στα αγγλικά (σε σωστά αγγλικά, καμμία σχέση με κάτι άλλες εποχές, σε πιό τουριστικά μέρη, όπου καλείτο ο ξένος να καταλάβει ότι οι λέξεις "inkstands and oily" σήμαιναν καλαμαράκια και λαδερά), παίρνει την παραγγελία για τα ποτά και φεύγει. Ολα ωραία και χαλαρά. Ενα πραγματικά ΥΠΕΡΟΧΟ μέρος. Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες της θέας.
Διαλέγω απο τον κατάλογο ψάρια αφρού εποχής, η Σ μία σαλάτα με πλευρώτους και λαχανικά και ο Ι. μαστέλο Χίου σαλάτα με ρόκα.
Ρωτάω τον σερβιτόρο
"τι ψάρια αφρού έχετε?", πιστεύοντας ότι μάλλον γαύρος θα είναι είναι,
"θα ρωτήσω στην κουζίνα και θα σας πώ"μου λέει και φεύγει.
ύστερα απο λίγο ξανάρχεται και λέει
"Την πατήσατε χοντρά, δεν έχει σήμερα αυτό το πιάτο η κουζίνα".
Τι να του πείς τώρα?
Επιλέγω να αγνοήσω τις βλακώδεις παρατηρήσεις ή το προσωπικό του χιούμορ και του ζητάω να φέρει καλαμαράκια με λεμόνι.
Οταν ήρθαν τα φαγητά βγήκε η ψηφιακή που ανέλαβε καθήκον αποθανάτισης του δικού μας πιάτου.
Και μετά ήρθε η μετάλλαξη. Του σερβιτόρου. Που χοροπήδαγε χαμογελαστός γύρω μας μήπως θέλουμε κάτι και αν όλα ήταν καλά.
Πρίν την εμφάνιση της κάμερας ήταν σοβαρός γιατί οι φίλοι μου και εγώ δεν είμασταν κουστουμαρισμένοι και δεν φορούσα τα στιλέττο μου. Απρέπεια. Πώς και έρχεσαι εδώ με το τζήν σου κυρά μου, φέρνοντας τουρίστες? Δεν βλέπεις που πάς?
Μετά την κάμερα όλως τυχαίως τράβηξα επάνω μου τα φώτα της ράμπας.. και τι έγινε που ήμουνα κάζουαλ..είναι και της μόδας. Ολο χαμόγελα ερχόταν κάθε τόσο και ρώταγε αν όλα είναι εντάξει.

............................................

Δεν θα σχολιάσω την ποιότητα του φαγητού που φάγαμε γιατί ήταν πολύ υψηλή. Αυτό που θα πώ είναι πώς η εμφάνιση μίας ψηφιακής φωτογραφικής μηχανής σε ένα εστιατόριο, έχει γίνει αιτία να αλλάζουν ριζικά οι συμπεριφορές.

Η πώς η κάμερα μεταλλάσεται στο μαντρόσκυλο της γειτονιάς, ο φόβος και ο τρόμος του επιχειρηματία.

Δηλαδή κύριοι επιχειρηματίες, πρέπει να βρίσκεσθε μονίμως υπό την απειλή της δημοσιοποίησης για να βελτιώσετε τις υπηρεσίες? ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ.

Ερμειον

Στο Ερμείον έχω πάει πολλές φορές. Μετά απο ένα επαγγελματικό ραντεβού στην Αθήνα, κατεβαίνω τη Μητροπόλεως και 9/10 φορές εκεί καταλήγω για να τσιμπήσω κάτι. Ελληνική κουζίνα για όλα τα γούστα και τα μεσημέρια σχεδόν γεμάτο απο εργαζόμενους κυρίως.

Η χειμερινή αίθουσα πελώρια και αναρωτιόμουνα κιόλας πώς και την κάνανε τόσο μεγάλη, μετά έτυχε να πάω ένα Σάββατο και κατάλαβα.. ουρές κόσμου να περιμένουν μήπως αδειάσει κανένα τραπέζι. Ο μάγειρας ξέρει τη δουλειά του καθώς και οι σερβιτόροι.

Το καλοκαίρι όμως έχει άλλη χάρη. Ο κήπος μεταφέρει τον επισκεπτη στο αλλού, ένα άλλο μέρος όλο σκιές και δροσιά. Τα τραπέζια όχι ιδιαίτερα κοντά το ένα στο άλλο συμπληρώνουν την εικόνα. Ενα μειονέκτημα ίσως να είναι οι στρατιές των τουριστών που καταλαμβάνουν όλους τους εξωτερικούς χώρους όχι μόνο για να πιούν μιά ξερή μπύρα αλλά και να φάνε χωριάτικες, φάβες, ντολμαδάκια, γεμιστά κλπ ελληνικά φαγητά.
Προσωπικά καθόλου δεν με χαλάνε οι τουρίστες, μαζί τους ξαποσταίνω στη σκιά και απολαμβάνω το κρασάκι μου.

Το γεγονός ότι πολύ κοντά του υπάρχουν 2 χώροι στάθμευσης το κάνει προσιτό και βραδυνές ώρες με παρέα.
Αν περάσετε απο εκεί να πάτε.

Ο θάνατος του Ελληνικού κοτόπουλου

Χθές έκανα περιήγηση σε μία καινούργια για εμάς περιοχή των Ν. προαστείων μαζί με την κα Π. Είδαμε τοπία, θάλασσες και μπήκαμε και σε καταστήματα της περιοχής, σε ένα χασάπικο (να λείπουν τα ειρωνικά μειδιάματα εδώ, όπως ξέρετε, πλέον, μ' αρέσουν οι χασαποδουλειές), απ' όπου αγόρασα ένα κοτόπουλο, ελληνικής εκτροφής όπως με διαβεβαίωσε ο ευγενέστατος υπάλληλος.

Οταν γυρίσαμε έβαλα το κοτόπουλο να το κάνω ψητό να το φάμε το απόγευμα με τον Κ. Η διαδικασία απλή, πλύσιμο, πασάλειμμα με μυρωδικά, αλάτι, πιπέρι και μουστάρδα μπόλικη (πικάντικη colmans), ενώ το εσωτερικό του το γέμισα με κομμένο πορτοκάλι. Το έχω ξανακάνει πολλές φορές και το αποτέλεσμα είναι πάντοτε εξαίσιο. Το έψησα πάνω στη σχάρα με τα υγρά να πεφτουν στο ταψί απο κάτω. Παράλληλα έκανα ψητές γλυκοπατάτες.

(Διευκρίνηση : Ο Κ τρώει τρελλαίνεται για κοτόπουλο, παιδικό απωθημένο είναι γιατί η μαμά του ποτέ δεν τους το μαγείρευε επειδή σε εκείνη δεν άρεσε. Και εγώ το τρώω, αλλά προσέχω τι να παίρνω, τα καλύτερα κοτόπουλα τα έχω φάει όταν μου πέσανε νεκρά στο κατώφλι μου σκοτωμένα απο τη Liselotte, ένα Γκέκας-γιούρα που είχα παλιά, μου έφερνε κάτι απίθανες κότες ελευθέρας βοσκής, ζουμερές και γευστικώτατες μια που δεν την πήγαινε κανείς κυνήγι..είχε πάρει το θέμα στα δικά της (χέρια) πόδια).

Οταν όμως βάλαμε το κομμένο κοτόπουλο στο πιάτο μας, απογοητευτήκαμε. Απέξω είχε γεύση, το κρέας του όμως ήταν σαν χαρτί, τι γεύση έχει το χαρτί? Τίποτα. Είτε τρώγαμε αγγούρι, είτε κολοκύθι, είτε κοτόπουλο το ίδιο θα ήταν. Αυτό δεν συμβαίνει όμως όταν αγοράζω κοτόπουλα κατεψυγμένα απο αλυσίδες σουπερμάρκετ. Τα τελευταία έχουν εξαίσια γεύση, μέσα-έξω.

Τι φταίει λοιπόν με το ελληνικό κοτόπουλο? Τι στο διάλο του δίνουν και τρώει ή τι βλέπει όταν είναι εν ζωή για να καταστρέφεται τόσο το κρέας του?

Μήπως πρέπει οι εκτροφείς να αναθεωρήσουν?

Boeuf Bourguignon με ...ψάρι

Οποία μετάλλαξη θα σκεφτεί κανείς. Υπάρχει τέτοιο πράγμα που σερβίρεται? Ω! Ναί!
Ιστορία
Κάποτε παλιά ο Κ και οι γονείς του είχαν ταξιδέψει με αυτοκίνητο στο εξωτερικό. Οπου στεκόντουσαν για φαγητό, η πεθερά δοκίμαζε γεύσεις, τις κατέγραφε στο μπλοκάκι της με σκοπό όταν επιστρέψει η οικογένεια οίκαδε να τις φτιάξει. Δεν είναι τίποτα δύσκολο όσον αφορά τη μαγειρική για εκείνη, έτσι κι αλλιώς θαυμάσια μαγειρεύει.
Το πρώτο πράγμα που έφτιαξε ήταν boeuf bourguignon, ακολουθώντας τη συνταγή κατά γράμμα. Ολοι ενθουσιάστηκαν, δεν έμεινε σταγόνα απο το εξαιρετικό αυτό φαγητό. Και βέβαια της το ξαναζήτησαν να το φτιάξει. Και το ξανάφτιαξε μόνο που μετά την πρώτη φορά άρχισε να "πειράζει" τη συνταγή, πότε έβαζε το ένα δικό της συστατικό, πότε το άλλο.
Ετσι ξημέρωσε η αποφράδα ημέρα εκείνη που ..ξανασερβίρησε το εν λόγω φαγητό με κάποιες τροποποιήσεις (βεβαίως, βεβαίως) και για κακή της τύχη μας είχε καλέσει να φάμε μαζί.
Φέρνει λοιπόν τη σουπιέρα στο τραπέζι και θριαμβευτικά σερβίρει..Βάζουμε το κουτάλι στο στόμα και διαπιστώνουμε ότι είχε μέσα κομμάτια απο ...ψάρι.

Ετσι έγινε ο εξής διάλογος
Κ :"Ρε μάνα, τι έβαλες μέσα το φαγητό?"
Πεθ.: "Τίποτα γιέ μου, ακολούθησα τη συνταγή"
Κ: "ποιά συνταγή ρε μάνα, έχει ψάρι μέσα"
Πέθ: "Αααα! Αυτό? Λίγο έβαλα, μου έστειλε έναν υπέροχο ροφό απο το νησί η Χ.., πώς να μην στον μαγειρέψω..?
Κ: "Καλά, με δουλεύεις? Εγώ είχα κάνει κεφάλι για στιφάδο με μοσχάρι και εσύ μου έβγαλες ΨΑΡΟΣΟΥΠΑ?"

Πεθ.: "Μα πώς τα ισοπεδώνεις όλα έτσι. Δεν είναι ψαρόσουπα, για δύο κομματάκια ροφού που έβαλα, τα άλλα ήταν της συνταγής, τα μυρωδικά, η εκτέλεση.. κλπ, κλπ.."

μπλά, μπλα.. και άκρη δεν εβγαινε. Είπε ο Κ, να πετάξει αεροπλανάκι το πιάτο στο δρόμο (απο τον 6ο) αλλά όταν η άλλη πλευρά παραδέχθηκε την ήττα της, το έφαγε το μασκαρεμένο ψαράκι- που ήταν και ολόφρεσκο.

............................

Τα εγραψα αυτά για να ομολογήσω ότι και εγώ έχω την τάση να αλλάζω τις συνταγές.

Τις πρώτες δύο φορές τις εκτελώ κατά γράμμα, τις υπόλοιπες απλά τις εκτελώ. Με ό,τι θυμάμαι.

Σήμερα με τη βροχούλα πήδηξα την συνταγή για ινδικό φαγητό απο το Ποντισερύ του Αθήναιου..εντάξει καλό ήταν. Ευτυχώς τρωγότανε..

Αμαρτία εξομολογουμένη, αμαρτία συχωρεμένη?

Homo Estiatorius Hellenicus

Πώς εξελίσσονται τα εστιατόρια στην Ελλάδα? Πώς ικανοποιούν τις απαιτήσεις του κοινού και αντίστοιχα τι προβάλλουν με τις υπηρεσίες που προσφέρουν ? Πώς πετυχαίνουν όλα τα παραπάνω και με ποιό κόστος? Σε ποιούς τελικά απευθύνονται?

Αυτό το τελευταίο δεν φαίνεται να είναι ξεκάθαρο στους κύκλους της εστίασης. Θα μπορούσε να πεί κανείς ότι απευθύνονται σε όλους που ενδιαφέρονται να φάνε εκτός σπιτιού. Στους παλιούς αλλά και στους νέους, που είναι το μέλλον. "Το μέλλον" όμως αυτό θέτει τους δικούς του κανόνες.

Οι νέες γενιές είναι πιο σοφιστικέ απο τις περασμένες, ιδιαίτερα εκείνη που βίωσε πολέμους και καταστροφές, γιατί έχουν μεγαλώσει πιο εύκολα και έχουν γίνει πιο απαιτητικές σε θέματα φαγητού, θέλουν κάτι παραπάνω απο μία μπύρα Fix ή μία ρετσίνα απο τα μεσόγεια.

Ετσι ενώ τρώνε τα πάντα, θέλουν όταν βγαίνουν έξω, κυρίως καλύτερες υπηρεσίες, θέλουν χαμογελαστούς περιποιητητές, διαφορετικότητα στο φαγητό απο αυτήν που γεύονται σπίτι τους ή τουλάχιστον τα σουτζουκάκια της μαμάς τους, αισθητικά να φαίνονται διαφορετικά.

Λογικά οι εστιάτορες θέλουν να συμβαδίζουν με τα γούστα των πελατών . Επενδύουν στην επιχείρηση τους, σε κουζίνες, υλικά, σε άτομα ευγενή και εκπαιδευμένα, π.χ. αποφοίτους σχολών τουριστικών επαγγελμάτων, αντί να προσλαμβάνουν τον οποιονδήποτε για να ανακατεύει τα υλικά στις κατσαρόλες, αποβλέποντας πάντα στην επιτυχία και την καταξίωση.

Δυστυχώς δεν γίνεται πάντα έτσι.

Είχε τύχει Μεγάλη Παρασκευή να πάμε σε παραθαλάσσιο εστιατόριο για φαγητό ΑΦΟΥ είχαμε κάνει κράτηση. Επειδή πήγαμε μεσημέρι, ήταν άδειο μέν αλλά πυρετωδώς το προσωπικό ετοίμαζε τραπέζια για το βραδυ. Μας έδειξαν το τραπέζι μας - δίπλα στην τουαλέττα - και όταν παραπονεθήκαμε ήρθε ο μαίτρ και μας είπε οτι

"βαριούνται τα παιδιά "να χαλάνε" τα ήδη φτιαγμένα τραπέζια" και

"μιά χαρά θα είσαστε και εδώ".

Ο Κ. θύμωσε και σηκωθήκαμε και φύγαμε. Μετά απο λιγο καιρό μάθαμε ότι μία καλή μας φίλη έπαθε σαλμονέλλα τρώγοντας οστρακοειδή στο ίδιο εστιατόριο. Οταν τους πήρε τηλέφωνο όχι μόνο δεν ασχολήθηκαν με το πρόβλημα που προέκυψε αλλά αναιδέστατα ο σερβιτόρος είπε. κλείνοντας την κουβέντα

"να μην ξανάρθετε αν δεν σας αρέσουμε, δεν μας λείπουν οι πελάτες".

...........................................

Σε μία προ Ιντερνέτ εποχή το παραπάνω γεγονός το έλεγες στην παρέα σου και στον ευρύτερο κύκλο σου, είτε φιλικό είτε επαγγελματικό και το πράγμα τελείωνε έτσι. Στην τωρινή εποχή του ελεύθερου γραπτού λόγου τα γράφεις στα blogs χωρίς ίχνος δεοντολογίας όχι όμως και κακόπιστα, πράγμα που σου δίνει μεγάλη δυνατότητα αλλά και ευθύνες. Μετά απο δύο χρόνια που έχεις ξεχάσει το όλο σκηνικό, σούρχεται μία απανταχούσα, μιά κεραμίδα μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, διαβάζεις το τότε κείμενο, το χαρακτηρίζεις με τα τωρινά σου μάτια "αληθές πλήν άκομψο" και εξαφανίζεις το άρθρο. Αυτό δεν συνεπάγεται με "τέλος καλό, όλα καλά" αλλά συνεχίζεται το κήρυγμα-νουθεσία χώνοντας και μία πρόταση "περί ελευθερίας του γραπτού λόγου" μη θεωρηθούν και χουντικοί και μετά γίνεται πρόταση για ένα τραπέζι προσφορά της εταιρείας, ώστε να μπουκώσει έτσι το στόμα του blogger για πάντα.

Και ερωτώ.

Εχοντας επενδύσει στο εστιατόριο του χρήματα και τέχνη, γιατί ο επιχειρηματίας δίνει τόσο λίγη προσοχή στις υπηρεσίες? Γιατί το προσωπικό του κρίνει τους πελάτες σύμφωνα με τη γνώμη ενός ή δύο απαίδευτων σερβιτόρων? Τι είδους πελάτες θέλει να έχει ο νεοέλλην εστιάτωρ? Τι είδους κόσμο-άτομα θέλει να προσελκύει ώστε να "ανεβάζει" το επίπεδο της εταιρείας του?

Θυμάμαι υπήρχε (ίσως να υπάρχει ακόμη) ένα εστιατόριο στην ευρύτερη Αθήνα που απο την αρχή σου έλεγε οτι "δεν γίνονται δεκτά τα παιδιά". Η δήλωση είχε νευριάσει πολλούς, όσοι όμως είχαν παιδιά την καταλάβαιναν. Η ιδιοκτήτρια ήθελε να προσφέρει ένα "αλλο" περιβάλλον στους γονείς που νυχθημερόν ζώντας με τα βλαστάρια ήθελαν με τη σειρά τους "να ξεφύγουν" έστω για μερικές ώρες. Στο εξωτερικό εξάλλου, τα περισσότερα εστιατόρια δεν δέχονται μικρά παιδιά.

Ερχεται ξανά ο Εστιάτορας και αποφασίζει ποιοί είναι οι "καλοί πελάτες που θέλουμε" και που αντίστοιχα τοποθετούμε "πρώτο τραπέζι πίστα" (και ο παρκαδόρος βάζει τα μεγάλα κυβικά μπροστά-μπροστά) και ποιοί είναι λιγώτερο καλοί ή και απαράδεκτοι για την "επιχείρησης".

Ατομα με ειδικές δεξιότητες χαλάνε "την πρόσοψη" των κομπλεξικών νεοελλήνων επιχειρηματιών. Οι περιποιητητές "τα χάνουν" και μουτρώνουν. Μερικοί τους βάζουν να κάτσουν "κάπου που να μην φαίνονται" φοβούμενοι ότι θα χαλάσουν "το ιμάζ" , ενώ άλλοι με τον τρόπο τους, τους δείχνουν ότι το μέρος που επέλεξαν δεν είναι "γι' αυτούς", κάπου αλλού θα ήταν καλύτερα.

Επίσης οι ηλικιωμένοι δεν είναι πάντα αποδεκτοί, "που την τρέχεις τη γιαγιά" είναι μία υποτίθεται "φιλική παρατήρηση" που σημαίνει "πάρτην απο εδώ, ο χώρος έχει χαρακτηρισθεί "νεανικός" μου χαλάει τη μούρη του μαγαζιού " για να μην προχωρήσω

στους αλλοδαπούς και τους έγχρωμους που τυχαίνει να διώκονται απο μαγαζιά, να "τρώνε πόρτα".

Μετά απο την ταπείνωση που έφαγε η Ελλάδα με την επίσκεψη Πούτιν, σε θέμα εστίασης και τις λογείς συμπεριφορές που ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή, δεν είναι να απορεί κανείς που τα blogs αποτελούν μία επανάσταση γραπτού λόγου πρός εκείνους που ναί μεν θέλουν να ανθούν οικονομικά καταβάλλοντας όμως την ελάχιστη προσπάθεια και δη όλους εκείνους που δεν ακολουθούν το ρεύμα της εποχής.

Το δικό μου ψωμί

Διάβαζα στον γαστρονόμο τα περί ψωμιού σήμερα και θυμήθηκα το αίωνιο πρόβλημα στο παλιό μας σπίτι τότε που ζούσα με τους γονείς μου.

Οταν ήμουνα παιδί θυμάμαι με έστελνε η μητέρα μου στον τοπικό μας φούρνο ν' αγοράσω 3 φρατζόλες ψωμί, 1 περίπου φορα την εβδομάδα. Τριών ειδών ψωμί είχε τότε, άσπρο(πολυτελείας), μαύρο και χωριάτικο. Πήγαινα γρήγορα και γύριζα αργά..με το πάσο μου θα έλεγα χαζεύοντας και τσιμπώντας την αφράτη κόρα της πρώτης φρατζόλας που τυλιγμένη μεν σε χαρτί, μου έκαιγε τα δάχτυλα. Ωσπου να φθάσω στο σπίτι είχα φάει το μισό ψωμί και ενώ άλλα παιδιά στη θέση μου τρώγανε και ένα μπερντάκι ξύλο, η δική μου μητέρα χαιρόταν που κάτι έφαγα γιατί σαν παιδί ήμουνα υπερβολικά λιγόφαγο.

Το ψωμί μετά το έπαιρνε, το τύλιγε σε ένα ύφασμα και το έβαζε κάπου για να διατηρείται. Και όντως διατηρείτο για τουλάχιστο αλλες 4 μέρες και την πέμτη μέρα το κόβαμε με μαχαίρι σε λεπτές φέτες και το κάναμε τόστ ή φρυγανιές. Αυτά για οταν ήμουνα παιδί.

Μεγαλώνοντας διαπίστωσα ότι το ψωμί άλλαζε, όπως και ο κόσμος όλος. Η μητέρα μου με έστελνε για ψωμί συχνότερα, αλλά δεν αγοράζαμε τόσο, μία φρατζόλα ή 1 καρβέλι το πολύ. Συνέχιζε να μου καίει τα δάχτυλα, συνέχισα να το τρώω αλλά δεν διαρκούσε τόσο, ξεραινόταν στη δεύτερη μέρα. Ούτε με το μαχαίρι δεν μπορούσες πλέον να το κόψεις. Το μπαγιάτικο ψωμί κάτι το κάναμε, δεν πεταγόταν φυσικά, θυμάμαι τη γιαγιά μου κάθε που έπεφτε ένα κομμάτι του στο πάτωμα να το σηκώνει, να το φιλάει και να το τρώει με ευλάβεια. Οταν έχεις περάσει εποχές πείνας, τιμάς αυτό που έχεις.

Η μητέρα μου πρώτη και μετά όλοι οι άλλοι άρχισαν να δυσανασχετούν με "το νέο ψωμί" του εμπορίου, που ναι μεν είχε γεμίσει διάφορα ονόματα και ποιότητες "πολύσπορο, οκτάσπορο, ελιόψωμο" κλπ. ποιοτικά όμως ξεραινόταν στις 2 μέρες. Ετσι βρήκαμε έναν έμπορο αλεύρων στην οδό Ζήνωνος, κάπου κοντά στην Πλ. Κάννιγκος. Εκεί πηγαίναμε μαζί και αγοράζαμε ένα πεντόκιλο αλεύρι "απο το χωριό" με το οποίο η μαμά ή και η γιαγιά ζυμώνανε το δικό μας ψωμί. Νόστιμο που διαρκούσε πάλι τουλάχιστον 4 μέρες και την 5η γινόταν τόστ. Το ξέραμε άλλωστε ότι κάθε Σάββατο θα τρώγαμε τόστ με τυρί, ντομάτα, αλλαντικά και λοιπές λιχουδιές.

Συνεχίζουμε να ζυμώνουμε το δικό μας ψωμί, όχι τόσο συχνά όσο άλλοτε (που χρόνος!) αλλά όποτε το κάνουμε το απολαμβάνουμε. Αλλο ψωμί όμως, αυτό του εμπορίου, δεν το τρώμε. Πιό τίμια είναι η φρυγανιά ή το παξιμάδι, απο τα κατασκευάσματα του εμπορίου που ώς το βράδυ έχουν μπαγιατέψει.

Και δεν μου κάθεται καθόλου καλά να σηκωθώ να τρέχω στο κέντρο της Αθήνας ή στη Λυκόβρυση για μία φρατζόλα ψωμί που ίσως να μην ξεραθεί την επομένη. Ξέρω ότι απο κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε, να επιστρέφουμε στο παρελθόν της ποιότητας. Οι κινήσεις που γίνονται είναι καλές. Θέλω όμως το ψωμί της παιδικής μου ηλικίας ΚΑΙ στη δική μου γειτονιά. Να γίνει για όλους και όχι για τους λιγοστούς.

Hell's kitchen

Το βρήκα χθές τυχαία στην οδό Κλεισθένους (έτσι νομίζω τουλάχιστον οτι λέγανε τον δρόμο), πίσω απο το Δημαρχείο Αθηνών. Σε ένα πολυσύχναστο δρόμο που όμως ήταν ήρεμος. Μπήκα μέσα για έναν καφέ. Κάθισα και σήκωσα τα μάτια μου και είδα ...αυτό τον τοίχο. ζωγραφιά πάνω σε άσπρη λαδομπογιά. Με μετέφερε αμέσως αλλού, σε άλλες γαίες, σε άλλους κόσμους που ζούν σε πολυκατοικίες που μοιάζουν με μποτίλιες, με τσουκάλια όλων των χρωμάτων ακόμη και με πιάτα.

Η σερβιτόρα έφερε τον καφέ και εγώ εκεί καθόμουνα να κυττάω τον πίνακα της ζωής, έτσι πήρε και παραγγελία για μιά σαλάτα και μετά καφέ. Και άλλο καφέ. Και άλλο.

Μέχρι να εμπεδώσω ότι πέρα απο το τώρα είναι και το άλλο. Η αντιπέρα όχθη.

Αυτη η πραγματικότητα ιδωμένη απο τα μάτια ενός ξωτικού, μιάς νεράϊδας, ένας απόηχος ζωής.

Για να βάλουμε και λίγη τζάζ.

Cakes

Τεστάκι για να δούμε που βρισκόμαστε, τι είδους παστούλα είμαστε ώστε να προσπαθήσουμε (λέμε τώρα) να την αποφύγουμε ή να δεχθούμε τι είμαστε και να ζήσουμε μαζί της..

You Are a Chocolate Cake

Fun, comforting, and friendly. You are a true classic, and while you're not super cutting edge, you're high quality. People love your company - and have even been known to get addicted to you.

What Kind of Cake Are You?

Εκδήλωση της Fauchon

Η FOOD SOCIETY
Fauchon, Ghezzi, Crociani, Bisol, Acquerello et al οργανώνει εκδήλωση στο ξενοδοχείο
Ochre & Brown.

Τεσσερις εβδομάδες, ξεκινώντας κάθε Πέμπτη του Μαρτίου και για όλη την εβδομάδα, τέσσερα μενού αφιερωμένα στη γαστρονομική απόλαυση.

Δημιουργικές συνταγές και προϊόντα εξαιρετικής γεύσης, συνδυάζονται αρμονικά σε τέσσερα περίτεχνα μενού στα οποία εναλλάσσεται η καλύτερη ποιότητα βακαλάου από τις ακτές της Ισλανδίας και τα νησιά Fǽr-Ǿer, με μάγουλα χοιρινού από την Τοσκάνη, με κοκοράκια από το κτήμα μας και ψητά ορτύκια, συνοδεύοντας μας σε ένα υπέροχο γαστρονομικό ταξίδι.

Συνοδοί μας ο περίφημος οίκος γαστρονομικής πολυτέλειας Fauchon, σπουδαίοι παραγωγοί από την Ιταλία και η Food Society υπέρμαχοι της πραγματικής γεύσης και της βιοποικιλιότητας, μας βοηθούν να ανακαλύψουμε κρυμμένα γευστικά μονοπάτια.

Τα μενού συντροφεύουν μεγάλα κρασιά από το Barolo και το Montepulciano, ένα εξαιρετικό Vinsanto, ίσως το καλύτερο βιολογικό ρύζι στον κόσμο, polenta από αλεύρι του σπάνιου λευκού καλαμποκιού από τη Veneto, πραγματική μαύρη τρούφα και δυο μοναδικά είδη μονοποικιλιακού καφέ.

Για κρατήσεις επικοινωνήστε
Ochre & Brown, Λεωκορίου 7, Ψυρρή
τηλ. 210 3312940
Parking: Λεπενιώτου & Λεωκορίου
www.ochreandbrown.com


Menu I
08/03/07-14-03/07


Amuse-bouche
***
Ριζότο από βιολογικό Carnaroli Acquerello
με κουνέλι κονφί
***
Πέστροφα με όρσο, λαχανικά γλασέ και σάλτσα πούδρας μανιταριών
***
Σορμπέ τσίπουρου
***
Χοιρινό «κατσαρόλας» με λαζάνια μανιταριών Iris από farina biancoperla Jada
και σάλτσα «Αματρίτσια» από μάγουλα χοιρινού Giannarelli
***
Μηλόπιτα με παγωτό βανίλια και κουλί καραμέλας
***
Καφές Giordano με φοντάν τρούφας


Τιμή ανά άτομο: 40 Ευρώ


Menu ΙΙ
15/03/07-21/03/07


Amuse-bouche
***
Ριζότο από Vialone Nano Jada με άγριες αγκινάρες και κηπευτικά
***
Αντρεκότ γαλέου με χόρτα, σάλτσα γλυκού σκόρδου και κόλιανδρο
***
Σορμπέ μαστίχας
***
Κοκοράκι ποελέ με νιόκι Ρωμαίν farina biancoperla Jada και σάλτσα φασκόμηλο
***
Τάρτα σοκολάτας με παγωτό σύκο και κρέμα βανίλιας
***
Καφές Giordano με φοντάν τρούφας



Τιμή ανά άτομο: 40 Ευρώ


Menu ΙΙΙ
22/03/07-28/03/07

Amuse-bouche
***
Ριζότο από Vialone Nano Jada με γόνο θράψαλο και κοκάρι γλασέ
***
Φιλέτο χελιού με όσπρια γιαχνί και εστραγκόν
***
Σορμπέ εσπεριδοειδών
***
Βοδινά γλυκάδια με πολέντα από farina biancoperla Jada στους χυμούς τους
***
Παρφέ γλασέ με φυστίκι και φρούτα του δάσους
***
Καφές Giordano με φοντάν τρούφας


Τιμή ανά άτομο: 40 Ευρώ


Menu ΙV
29/03/07-04/04/07

Amuse-bouche
***
Ριζότο από βιολογικό Carnaroli Acquerello με pressé ουρά βοδινού και τρούφα Savini
***
Βακαλάος Ghezzi με πατάτες “Boulangère” και αφρό τομάτας
***
Σορμπέ πράσινου τσαγιού Fauchon
***
Ψητό ορτίκι γεμιστό με φουά γκρά Fauchon,
πατάτα “Dauphinoise” και σάλτσα Robert
***
Προφιτερόλ με κρέμα λευκής σοκολάτας
***
Καφές Giordano με φοντάν τρούφας


Τιμή ανά άτομο: 60 Ευρώ

Δωράκι

Με πήρε χθές μιά φίλη μου τηλέφωνο και μιλάγαμε για τούτο και για κείνο. Μεταξύ των άλλων μιλήσαμε για το τι πήραμε στις εκπτώσεις.. μόνο για αυτό δεν τόλμησα να πώ. Οτι δηλαδή πήρα ένα κουζινομάχαιρο. Αυτό γιατί το προηγούμενο που είχα μετά απο χρήση 17 ετών είχε αρχίσει να χάνει τον αρχικό του σφρίγος..παρέμενε μεν δυνατό, αλλά είχε γεράσει.
Ο cgp με κοροϊδεύει, όταν όμως είναι να κόψει κάτι, με φωνάζει. Εχω σταθερό χέρι βλέπεις.
Σαν ξυραφάκι είναι το χρυσό μου. Σκίζει το κύμα σαν καρχαρίσιο φτερό.
Και τόλεγε η συχωρεμένη η μανούλα μου.."αυτή η κόρη μου χαραμίσθηκε. Δεν έγινε ούτε χειρουργός αλλά ούτε και χασάπης".

Περί μαχαιριών, χρήσεις και κατα-χρήσεις, κυττάξτε στην e-kouzina

.......................

Οι φωτογραφίες κοπής είναι απο το Ιντερνέτ.

Η παντοτεινή αγάπη

Σοκολάτα.

Μαύρη και πικρή.

Παιδική ανάμνηση γιαγιάς να φέρνει μία πελώρια για τα παιδικά μου μάτια Σοκολάτα Υγείας Παυλίδη. Δυστυχώς δεν ερχόταν η γιαγιά συχνά αλλά μάλλον ευτυχώς γιατί άμα παρα-συνηθίσεις ένα πράγμα το παίρνεις για δεδομένο και δεν κάνει πλέον εντύπωση.

Αίσθηση πληρότητας όταν αργά και ηδονικά λιώνει στο στόμα. Αίσθηση ευθύνης : αν φάω θα φθάσει ΚΑΙ για αύριο? Αστεία πράγματα. Ποτέ δεν είναι αρκετή η δική σου σοκολάτα. Ανακατεμένες οι αισθήσεις χαράς και λύπης. Το γεμάτο με σοκολάτα στομάχι δεν δέχεται άλλη τροφή και οι γονείς νευριάζουν. Παιδικές υποσχέσεις για ένα μέλλον χωρίς πιέσεις. Ισως.

Στη ζωή μου έχω φάει πολύ σοκολάτα. Είτε αγορασμένη απο το περίπτερο, κατάστημα, εστιατόριο, ζαχαροπλαστείο, είτε τοποθετημένη σε τούρτες και γενικά περίτεχνα σπιτικά γλυκά. Σοκολάτα σκέτη, μαύρη, γάλακτος, άσπρη, με ξηρούς καρπούς (παλιά τουλάχιστον), γεμιστή με φρούτα, ακόμη και με πιπέρι. Πολλών εθνικοτήτων. Μέχρι σήμερα.

Γιατί σήμερα το βράδυ δοκίμασα τη γεύση που ποτέ δεν είχε περάσει το κατώφλι μου. Μέχρι αυτό το λεπτό. Σοκολάτα με γεύση τσαγιού, του αγαπημένου μου Earl Grey - γεύση περγαμόντο. Ηρθε σαν δώρο και σάρωσε. Εμένα.

Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό που δεν την πουλάνε στην Ελλάδα. Κακό γιατί δεν θα την βρίσκω, καλό γιατί η αίσθηση θα μου μείνει σαν την μία και μοναδική.

Σαν τις vintage αγάπες που πέρασαν. Αλλά που ακούμπησαν.

Τα κακά παιδιά

Στον χώρο του φαγητού, όπως και στον χώρο της εργασίας υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι. Με διαφορετικές γεύσεις και απαιτήσεις για το τι είναι ωραίο και τι δεν τρώγεται.

Ο καθένας με τον ουρανίσκο του. Οπως υπάρχουν και λογιών-λογιών εστιατόρια, ταβέρνες, μαγέρικα. Για κάθε βαλάντιο και γούστο.

Επειδή μ' αρέσει να δοκιμάζω γεύσεις ο Κ και εγώ έχουμε πάει σε χώρους εστίασης σε πολλά μέρη, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Αλλοι μας άρεσαν, άλλοι μας ενθουσίασαν, άλλοι άρεσαν στον έναν και ο άλλος ακόμη τρέχει και άλλοι δεν μας άρεσαν.

Στο μπλόγκ αυτό σε γενικές γραμμές γράφω για αυτά που μου αρέσουν. Για τα άλλα που πήγαμε και οι γεύσεις δεν ταίριαζαν με εμάς, δεν γράφω. Σε πολλά δίνουμε μία δεύτερη και τρίτη ευκαιρία, ίσως να ήταν η στιγμή και το φαγητό δεν προέκυψε σύμφωνο με τις προσδοκίες μας. Ισως να ήταν και η κακιά μέρα του μάγειρα.

Σε άλλα πάλι όταν οι γεύσεις και ο λογαριασμός ήταν χάλια, παίρνουμε μιά σκούπα και τα πετάμε έξω απο τη γκάμα της μνήμης μας.

Δεν έχει νόημα όμως να γράψω ένα κατεβατό για τα κεφτεδάκια που δεν μου άρεσαν, που τα ονόμασε ο Χ σέφ "Honolulu treasure" τα χρέωσε με 50 φέσια και μόλις τα βάλαμε στο στόμα μας απεδείχθησαν κακοτηγανισμένοι κεφτέδες σε τσαγκό λάδι. Αυτό με χαλάει.

Προτιμώ να μην ασχολούμαι μαζί του.

Και βέβαια δεν θέλω να γράφω γι αυτά. Complete oblivion

Μικρές απολαύσεις

Είμαι απο τους ανθρώπους που έχουν την τάση να γεύονται τον έρωτα ΕΦΟΣΟΝ περνάει απο το στομάχι. Το δικό μου στομάχι. Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε αυτή η ανωμαλία, γιατί περί αυτού πρόκειται, σε καμμία φίλη μου δεν προέκυψε ως τώρα αυτό..ίσως είμαι πολύ φιλήδονη ή φαγού, διαλέγεις και παίρνεις. Χοντρή πάντως δεν είμαι (με τόσο αερόμπικ..κομμάτι δύσκολο), άρα πώς να το εξηγήσω ότι όσες φορές ενδιαφέρθηκα για έναν άνδρα ο τελευταίος μαγείρευε όνειρο?

Και όχι μόνο.

Σερβίριζε σωστά, είχε και τα κατάλληλα εργαλεία που τα χρησιμοποιούσε ΑΨΟΓΑ (π.χ. σερβίρισμα σαλάτας με πηρούνι-κουτάλι κρατημένα απο το ίδιο χέρι-χωρίς να τα σκορπάει παντού) και στρωσιμο τραπεζιού, διακόσμηση δωματίου για να μη μιλήσω για την αισθητική των πιάτων.

Πώς με έρριχναν όλα αυτά...στο πίτς φυτίλι θα έλεγα. Αλλες τις πάνε σε χορούς και πανηγύρια, σε σουϊτες και σε ταξίδια ενώ εγώ ήμουνα ευτυχής με μία απλή σούπα, μία φροντισμένη μακαρονάδα, ένα ψητόπουλο κοτό. Απο τα χεράκια του αγαπημένου μου.

Ποτέ δεν έχω αγαπήσει άντρα που δεν ξέρει να μαγειρεύει. Περίεργο δεν είναι?

Golden Phoenix

Πήγαμε σε κινέζικο στο Ελληνικό, σχεδόν πάνω στη λεωφόρο Βουλιαγμένης. Η διακόσμηση της αίθουσας τυπικό κινέζικο κίτς το οποίο όμως σε πάει κάπου αλλού, σε έναν διαφορετικό κόσμο. Μαύροι τοίχοι καλυμμένοι με υποτιθέμενη λάκα και κάδρα απο πλαστικούς δράκοντες, γεφυράκι με ποταμάκι - λιμνούλα απο κάτω, χρυσόψαρα βολοδέρνουν σε μία γυάλα, το ταβάνι με κόκκινους κέρβερους και ανοιχτές βεντάλιες απο πλαστικοποιημένο ύφασμα και κρυμμένα λαμπάκια..όποιος δεν το έχει δεί αξίζει να πάει μόνο γι αυτό. Πήγαμε 4 άτομα και φάγαμε θαυμάσια. Εντάξει γελάσαμε και λίγο με αυτά που βλέπαμε..αλλά ήταν όλα υπέροχα. Το σέρβις άψογο. Οι περιποιητητές ήταν Ελληνες, χαμογελαστοί και χαλαροί. Υπήρχαν και κάτι κινέζοι που δεν μίλαγαν τη γλώσσα ακόμη αλλά καταλάβαιναν γιατί έφερναν σωστά ότι ζητούσαμε.

Με το που κάτσαμε στο τραπέζι ένα γεμάτο μπώλ με prawn crackers μας περίμενε μαζί με ένα κουπάκι με sweet & sour sauce. Παραγγείλλαμε για πρώτα won ton με τυρί, springrolls, μία σαλάτα με λαχανικά και tofu . Οταν ήρθαν τα ορεκτικά με μάγεψε η διακόσμηση απο πατάτα σε μορφή τριαντάφυλλου και το αγγούρι λουλουδι. Ηταν όλα τραγανά και φρεσκοτηγανισμένα..(καμμία σχέση με τα αντίστοιχα που είχαμε φάει πέρυσι το φθινόπωρο στο Κοna Kai)

Για κύρια πήραμε πάπια πεκίνου (που συνοδεύεται με πιάτο κομμένων πράσινων κρεμμυδιών, αγγουριού, μία hoizin sauce (διακρίνεται αριστερά), κινέζικα νούντλς με γαρίδες


κοτόπουλο με φυστύκια κάσιους, mou shou χοιρινό.Η πάπια ήταν κομμένη σε ψιλά κομματάκια, ήταν λίγο ξερή ομολογουμένως. Την τύλιξα σε μία απο τις πιτούλες του ατμού, μαζί με τα λαχανικά και την σάλτσα, και την έφαγα με το χέρι. Υποφερτή.



και μοσχάρι μονγκολίας που συνοδευόταν με μία φωλιά απο τηγανιτή πιτούλα που μέσα είχε διάφορα λαχανικά. Ενα οπτικό όνειρο. Φυσικά φάγαμε το φαγητό αργά και απολαυστικά με κινέζικα ξυλάκια. Η Α. που δεν ήξερε έμαθε με τον κακό τρόπο, είχε πλάκα όμως. Μαζί με το φαγητό ήπιαμε ένα λευκό κρασί Γεροβασιλείου. Στο τέλος πήραμε 4 γλυκάκια και 4 καφέδες.
Τρώγαμε επί 5 ώρες!!!!!!

Πληρώσαμε 160 ευρώ μαζί με το φιλοδώρημα.


(Αν θέλετε να δείτε φωτογραφίες του εστιατορίου κάντε"κλίκ" στον τίτλο)

Tα μανιτάρια των Γρεβενών

οργανώθηκε γευστική εκδήλωση στο ξενοδοχείο Ochre & Brown χθές και βέβαια πήγαμε. Είχαμε μείνει νηστικοί όλη μέρα και δεν απογοητευτήκαμε. Το γεύμα ετοιμάσθηκε απο τα χεράκια του Ν.Μ. chef του εν λόγω ξενοδοχείου.
Δοκιμάσαμε ποικιλίες μανιταριών που όχι μόνο δεν τις είχαμε ποτέ ως τώρα φάει αλλά αγνοούσαμε ότι καλλιεργούνται και στην Ελλάδα . Συνοδεύονταν απο οικολογικά κρασιά, γουρουνόπουλο βιολογικής εκτροφής και μονοποικιλιακό τσίπουρο.
Το πρώτο πιάτο ήταν σνίτσελ μανιταριών ποικιλίας "Μακρολεπιότα η ψηλή" (φωτό απο κάτω) . Τα παρουσίασαν σε μπωλάκι συνοδευόμενα με τσίπουρο. Τα ποτηράκια του τσίπουρου ιδιαίτερα, ήταν οβάλ αν μπορεί κανείς να διανοηθεί τέτοιο σχήμα σε ποτήρι, εν τούτοις εντυπωσιάστικα. (Θέλω να αγοράσω τέτοια ποτηράκια και εγώ)

Ακολούθησε μία βελουδένια στην γεύση κρέμα μανιταριών ποικιλίας Βωλίτη

Μετά ήρθε μία μανιταρόπιτα ποικιλίας "Βασιλικό" με χειροποίητο φύλλο ζύμης και ντομάτα. Απίθανη γεύση. Το κομμάτι αυτό της άγριας πέστροφας απο τον ποταμό Αώο ήταν ξαπλωμένη πάνω σε ξυνό τραχανά που μέσα του είχε κομμάτια μανιταριών, μικρά οβάλ κρεμμυδάκια και στρογγυλά καροτάκια
Μέχρι εδώ μας γέμιζαν τα ποτήρια με ένα λευκό κρασί Απο το Κτήμα Ζέρβα, στα Γρεβενά.

Επίσης υπήρχε δίσκος ψωμιού, σε μπριοσάκια το καθένα διαφορετικού σχήματος και γεύσης. Προσπάθησα να συγκρατηθώ και να μη φάω όλο το δίσκο γιατί σκέφτηκα ότι άμα χορτάσω με ψωμί θα είναι κρίμα για τα υπόλοιπα.

Μετά το ψάρι ήρθε ένα απαλό σορμπέ τσίπουρου. Θα ήθελα έξω να έκανε κρύο αντί για την ανοιξιάτικη βραδυά. Ετσι το τσίπουρο θα μας προσέφερε μία αγαπημένη ζέστη..Δεν πειράζει, ίσως μία άλλη φορά που θα εδεήσει ο καιρός να μας λυπηθεί.
Αλλο κλίμα. Αλλαξαν τα ποτήρια για να υποδεχθούν το κόκκινο, Κτήμα Χασπερίδη, Νησί Γρεβενών. Ηρθε η πριμαντόνα της βραδυάς , γουρουνόπουλο με Αμανίτη του Καίσαρα, κουφέτο κυδωνιού και αμύγδαλα. Σιωπηλά έκανα τον σταυρό μου, οι Αμανίτες είναι και δηλητηριώδη μανιτάρια...ευτυχώς για να είμαι σήμερα εδώ και να γράφω αποδεικνύει κάτι... Η γεύση του γουρουνιού έντονη. Κάποιοι απο την παρέα είπαν μήπως έχει συκώτι μέσα, θα έπαιρνα όρκο ότι καπου ήταν κρυμμένο το συκώτι...δεν ήταν όμως συκώτι, ο κύριος αμανίτης με το ιδιαίτερο άρωμά του ήταν. Εδώ ή που το λατρεύεις το πιάτο ή που δεν το τρώς. Η του ύψους ή του βάθους.
Μετά απο την επέλαση του αμανίτη, αισθάνθηκα ότι δεν θα μπορέσω να φαω τπτ άλλο, είχα αρχίσει να σκάω. Αλλά πού! Ηρθε το πιάτο των τυριών, δεν το έβγαλα φωτογραφία ούτε που πρόλαβα. Μανούρι, φετα κομμένη σε κυβάκια και απο πάνω τριμμένα μανιτάρια.. Φέρανε κι άλλο ψωμί. Δεν με λυπάται κανένας θεέ μου. Τρελλαίνομαι για ψωμί ζυμωτό. Ακολούθησε ένα κομμάτι καρυδόπιτα, ένα ραβανί και στο μπωλάκι παγωτό μανιτάρι!!!! Το είπε παρφέ πούδρας μανιταριών ποικιλίας βωλίτη και βασιλικό. Μου θύμισε σπιτικό παγωτό σοκολάτα, κάτι που έφτιαχνε παλιά η μαμά μου, τόσο απαλό σαν χάδι.
Στο τέλος φέρανε καφέ, εμείς πήραμε εσπρέσσο μαζί με αυτό το πιάτο, που είχε στα ποτήρια γλυκό κουταλιού μανιτάρι ποικιλίας Κανθαρίσκος ο φαγώσιμος. Τα ταρτάκια είχαν άσπρη κρέμα μανιταριού, σχεδόν ρευστή ποικιλίας βασιλικό και τα σουδάκια γέμιση απο την ίδια ποικιλία.

Φάγαμε ΥΠΕΡΟΧΑ.

Ηταν η παρέα εξαίσια, συμβαίνει καμμιά φορά σε εκδηλώσεις να καθόμαστε δίπλα σε αγνώστους και μέσα σε λίγη ώρα να αισθανόμαστε ότι δειπνήσαμε μαζί με φίλους που τους ξέραμε χρόνια. Ετσι γίνονται οι φιλίες, θαρρώ.

Ευχαριστούμε πάρα πολύ για όλα.