"Το ταξείδι"

Χθές το απόγευμα που ήταν ηλιόλουστα και ζεστά είπαμε να πάμε για ουζάκι στη μαρίνα Φλοίσβου, στο ουζερί "ταξείδι". Δεν είχε πολύ κοσμο όταν μπήκαμε, άλλη μία παρέα καθόταν στο βάθος..ανεβήκαμε επάνω με το ασανσέρ


και μπήκαμε στο χώρο. Αψογος απο πλευράς θεσης και θέας. Ενας εξυπηρετικότατος σερβιτόρος μας έφερε τον κατάλογο την ώρα που




απολάμβανα τη θέα..όλη η μαρίνα με τα κότερα πιάτο μπροστά μου, στο βάθος η Καστελλα.. Απαλός ο ήλιος, απλά χάϊδευε τα κεφάλια μας, ενώ ερχόταν το ηλιοβασίλεμα με τα πινέλα του, για να βάψει τον ουρανό.

Παραγγείλαμε στην αρχή ένα ουζάκι, γαύρο, φέτα ψητή, βραστά λαχανικά, μύδια τηγανιτά και μία παέλια με λευκό κρασί για αργότερα.

Οταν δοκίμασα τα μύδια μου ήρθε στο νού η Θεσσαλονίκη του Ιουλίου φέτος όπου τα τρώγαμε σχεδόν καθημερινά. Ηταν μεγάλα, ζουμερά απο μέσα και ωραία τηγανισμένα απέξω..του τόπα κιόλας του Κ ..μύρισε Θεσσαλονίκη. Χάρηκα που επιτέλους και η Αθήνα έμαθε να ..έχει σωστά μύδια!

Ωσπου να έρθει η παέλια, είχαμε σχεδόν χορτάσει..την πήραμε μαζί μας για το σπίτι (όπου την έφαγα για μεσημεριανό σήμερα). Αυτό που με ξενισε λίγο στο φαγητό ήταν η παντελής έλλειψη αλατιού. Ηταν ανάλατα όλα, τα ψάρια, η παέλια, τα μύδια, ακόμη και η σαλάτα. Ο μέτρ μου εξήγησε ότι βάζουν το βασικό αλάτι όταν μαγειρεύουν και μετά το αφήνουν στον πελάτη πόσο θέλει εκείνος να προσθέσει. Επειδή, σαν άτομο δεν μου αρέσει το πολύ αλάτι στα φαγητά μου, όσα πιάτα είναι πολυ αλμυρά συνήθως δεν τα τρώω και αν πρέπει να τα φάω, μετά διψάω μέσα στη νύχτα φοβερά και πίνω και 2 μπουκάλια νερό, μου έκανε μεγάλη θετική εντύπωση που την ίδια νύχτα δεν δίψασα. Ούτε βαρυστομαχιάσαμε.

Πληρώσαμε περί τα 85 ευρώ σε ενα περιβάλλον που συνεδύαζε και θέα και καλό φαγητό!. Φεύγοντας πήρα μια χαρτοπετσέτα με τα στοιχεία του μαγαζιού μαζί μου. Ε! Βέβαια! Εχει κατάστημα και στη Καλαμαριά! Επρεπε να το υποψιαστώ...απο τα μύδια!

Πλαστικές σακκούλες

Τις μισώ αφάνταστα. Μισώ που τις χρησιμοποιούν αυτόματα όλοι οι καταστηματάρχες. Μία τσίκλα αγοράζεις..τσούπ σου δίνουν και σακκούλα που θα χώραγε άλλες 50. Με το που ακουμπάει το ένα χέρι την ταμειακή μηχανή η ταμίας, το άλλο χέρι ψάχνει τις σακκούλες.
Είναι η μάστιγα της εποχής μας.

Και μετά την οδηγία της ΕΕ για αντικατάσταση με χάρτινες, τί έγινε; Μήπως μειωθούν οι σακκούλες, μήπως οι πελάτες σταματήσουν να τις ζητάνε, μήπως και φύγουν εντελώς απο τη ζωή μας; Σιγά!

Ξαμολύθηκαν τα γερόντια και αρχίζουν να μαζεύουν-καταχωνιάζουν πλαστικές σακκούλες, "για να έχουμε" όταν μας λείψουν, "οι χάρτινες δεν είναι γερές".

Ενώ τα τρόφιμα μου τα έβαζε πολλά-πολλά μαζί ο ταμίας του τοπικού Σκλαβενίτη σε 1 σακκούλα, τώρα μου τα βάζει ένα-ένα. Πήρες δύο κοτόπουλα; Παίρνεις και 2 σακκούλες, μια ανα κοτόπουλο. Πήρες 2 γιαούρτια; Το ίδιο. Τέτοια η σπατάλη. Και όταν ρωτήσεις γιατί σου λένε.."μας τις ζητάνε οι πελάτες". Οι αλλοι φταίνε.

Το αποκορύφωμα όμως είναι όταν σου στέλνουν μπουκάλια με νερά στο σπίτι. Το κάθε μπουκάλι τυλιγμένο στη σακκούλα του και ανά 3 σε 2 σακκούλες, η μία μέσα στην άλλη "για περισσότερη σιγουριά" λέει ο υπάλληλος. Κανονικά αφού το καροτσάκι με τα τρόφιμα μου το φέρνουν έως επάνω, τα νερά έπρεπε να είναι μέσα ελεύθερα. Η άντε σε καφάσια. Οοοοχχι!

The Plastic bags rule τα στενά μυαλά μας. Η αποκοπή θα είναι πιο πονεμένη απο το να μας έκοβαν το λώρο με τα δόντια!
Ημαρτον πιά!

Καυτή πατάτα

Εδώ και κάποια χρόνια που ασχολούμαι με την κηπουρική, μου αρέσει να έχω τον δικό μου λαχανόκηπο, μικρών δυνατοτήτων γιατί ζω στη πόλη, πλήν όμως υπάρχουν μυρωδικά και μερικά λαχανικά. Πάντα έβαζα πατάτες και κρεμμύδια-σκόρδα, είναι τα απλούστερα και πάντα φύτρωναν. Ετσι κάθε χειμώνα είχαμε αρκετές λευκές, λεπτόφλουδες πατατούλες για φάγωμα, μυρωδάτες και τρυφερές σκέτο ποίημα.

Αυτά μέχρι φέτος τον Αύγουστο. Που έχοντας φυτέψει απο τον Ιούνιο δέκα περίπου πατατιές, περίμενα η συγκομιδή να είναι αρκετή. Δυστυχώς έβγαλα ΜΙΑ μονο πατάτα αντί για 50 που περίμενα. Καμμία πατατιά δεν έκανε πατατούλες. Το έψαξα. Και βρήκα ότι

ΟΙ ΠΑΤΑΤΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΟΥΛΑΝΕ ΣΕ ΣΑΚΟΥΛΑΚΙΑ ΤΑ ΣΟΥΠΕΡΜΑΡΚΕΤ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝΕ ΣΠΟΡΟ. ΦΥΤΡΩΝΟΥΝ ΜΕ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ (όσες δεν σαπίζουν στη πορεία ή αργούν 3 μήνες να βγάλουν φύλλα) ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΝΤΑΙ.

Αυτό είναι πολύ κακό παιδιά. Γιατί οι πατάτες ελευθέρας βοσκής, αυτές που δεν είναι φασκιωμένες σε σακουλάκια, διχτάκια κλπ σκατουλάκια..φυτρώνουν, είτε είναι απο τη Θήβα είτε απο την Τουρκαλβανία, είτε απο τον Αρη. Αυτές που δεν φυτρώνουν είναι της ευρείας κατανάλωσης. Αυτές που μας ταϊζουν!!!!

Γι αυτό σας λέω ΠΡΟΣΟΧΗ τι ψωνίζετε και τι ΤΡΩΤΕ

Με τις λεμονόκουπες

....μας παίρνουν καθημερινά διεθνώς και καλά μας κάνουν. Δεν μπορούμε να αναμετρηθούμε με τον ίδιο τρόπο γιατί..δεν έχουμε λεμόνια. http://www.froutonea.gr/gr/main/isstaste.asp?isscode=41, λέει το άρθρο.

Τα ελληνικά λεμόνια είναι χάλια, δεν έχουν ζουμί, αλλά έχουν πολλά χτυπήματα, καρούμπαλα και κοιλότητες. Για ποτα καλά είναι γιατί έχουν χοντρή φλούδα. Τα λίγα καλά λεμόνια κοστίζουν...4 ευρώ το κιλό και βάλε. Σήμερα στη λαϊκή βρήκα ελληνικά λεμονάκια μιά σταλιά πρός 2.80 το κιλό. Τα πήρα την περασμένη εβδομάδα και την πάτησα, έστυψα 10 λεμονάκια για να βγάλω ένα δάχτυλο ζουμί - αίσχος. Τα ωραία ζουμερά λεμόνια είναι εισαγώμενα απο την ..Αργεντινή. Απο πιο μακρυά δεν μπορούσαν να τα φέρουν; Δύο λεμόνια = δύο δάχτυλα χυμός. Πολύ ωραία φλούδα και χωρίς ελαττώματα. Και η τιμή γύρω στο 1,50 ευρώ.

"Δεν ντρέπεσαι μωρέ να παίρνεις εισαγώμενα λεμόνια"με σκούντηξε μία γυναίκα στη λαϊκή, "ντρέπομαι", της λέω, "αλλά που είναι τα ωραία, φτηνά, ζουμερά ελληνικά λεμόνια για να σπεύσω;" Δεν απάντησε..ακόμη τα ψάχνει

Στο άρθρο που σας σύναψα λένε για εισαγωγή τουρκικών λεμονιών, εν τούτοις δεν τα είδα, ίσως να έχουν τελειώσει, ποιός ξέρει.

Αυτό που ξέρω είναι ό,τι δεν πάμε καλά γεωργικά. Βαριόμαστε να καλλιεργήσουμε, περιμένουμε μόνο επιχορηγήσεις αντί να στρώσουμε τον κώλο μας στο χωράφι, τον στρώνουμε στο καφενείο. Τι θα πεί δεν έχει λεμόνια, η μεσογειακή Ελλάδα;

Στο παλιό μου σπίτι στο Ελληνικό, είχαμε λεμονιές. Ο ιδιοκτήτης, μεγάλος άνθρωπος με καρδιακό νόσημα, τις φρόντιζε και έβγαζαν κάτι υπέροχα ζουμερά λεμονάκια για το φαγητό, για λεμονάδες, για γαρνιτούρα, για ποτά, ακόμη και για γλυκό. Δεν έστρωνε τα πισινά του ο καλλιεργητής στον καφενέ, η προσοχή του στα δένδρα συνεχώς ήτανε γιατί πέρα απο λεμονιές είχε φυστικιές, πορτοκαλιές και λουλούδια.

Αλλά αυτός ήταν λαμάκας ιδιώτης, θα έλεγε ο επαγγελματίας, δεν έπαιρνε ούτε επιχορήγηση απο το κράτος, μη πώ ότι έβαζε και απο τη τσέπη του.

Ντροπή βρέ!

Κατ' άλλα φωνάζουν οι αγρότες, ενώ πετάνε τα ροδάκινα στις χωματερές, τα γάλατα λούζουν σκαλιά και οι ακροδεξιοί υπερασπίζονται Την Ελλάς απο τους κακούς πλήν εργατικούς γείτονες, Τούρκους, Μακεδόνες, Αλβανούς.

Ντροπή, το ξαναλέω

Η "Μαρίδα" της Θεσσαλονίκης

Στη Θεσσαλονίκη φθάσαμε μεσημεράκι Πέμπτης, 3/7 με σκοπό να μείνουμε 3 μέρες. Ξεκουραστήκαμε, ξεπακετάραμε και το βραδάκι βάλαμε πλώρη να βρούμε κάπου να φάμε. Οχι δεν θέλαμε σε τουριστικό μέρος στο καράκεντρο, ούτε μας κέντριζαν τα φωνακλάδικα μέρη της παραλίας. Θέλαμε κάτι άλλο..

Πρίν προχωρήσω να πώ ότι σε θέματα εύρεσης εστιατορίου σε άγνωστο μέρος, πάντα ρωτάμε τη μύτη του Κ. Η οποία υποκλίνεται με ευγένεια και μετά μακραίνει πρός..άγραν σωστής μυρωδιάς. Την οποία ΠΑΝΤΑ βρίσκει. Εικοσι ταβέρνες να έχει ο δρόμος, η μύτη θα διαλέξει την καλύτερη. Δεν ξέρω τη μέθοδό της, ούτε μπορεί η δική μου μύτη να την ακολουθήσει και σε αυτό (η δικιά μου μύτη ειδικεύεται σε μηχανήματα- κάμερες, κομπιούτερ, αυτοκίνητα) , έτσι μένω με το μαράζι.

Η μύτη λοιπόν του Κ μας οδήγησε στη παραλία της Καλαμαριάς, μετά την Κλινική Παναγία-Νοσοκομείο του ΙΚΑ σε ένα ταβερνάκι που όπως μας είπαν αργότερα "καλέ που το βρήκατε αυτό, εκεί μόνο ντόπιοι πάνε". Πήγαμε λίγο πρίν το ηλιοβασίλεμα. Τα τραπεζάκια κοντά στο κύμα, καθίσαμε χαλαρά και ωραία, ηρθε ο σερβιτόρος και παραγγείλαμε τσιπουρο (βεβαίως, βεβαίως) θα ήταν και ιεροσυλία να πίναμε κάτι άλλο.
Μετά παραγγείλαμε σκουμπρί στα κάρβουνα, σαρδέλλες ψητές και 2 μερίδες μύδια τηγανιτά.


Το σκουμπρί ήταν θεϊκό, όπως μας είπαν το καθαρίζουν, το βάζουν στο αλάτι με μυρωδικά και μετά απο κάποιες ώρες το μαγειρεύουν. Στη Πάρο το λένε "γούνα". Τα μύδια ήταν αριστουργηματικά, μαλακά, ζουμερά απο μέσα, τραγανά απο' έξω και μεγάλα. Καμμία σχέση με τα σαμιαμίδια που μας σερβίρουν στην Αθήνα. Πήραμε και κολοκυθάκια τηγανιτά με σκορδαλιά..εντάξει κανείς μας δεν δοκίμασε τη σκορδαλιά, δεν ήθελε βλέπετε να κοιμηθεί στο μπαλκόνι σαν εξόριστος.. Και ο λογαριασμός γύρω στα 40 ευρώ..μία τιμή που στην Αθήνα θα γελάγαμε!

Λαϊκές αγορές

Κοντά στο νέο μου σπίτι κάθε Παρασκευή έχει λαϊκή αγορά. Με τα πόδια πάω, δεν έχει νόημα το αυτοκίνητο για 2 δομικά τετράγωνα. Μου είχε λείψει η υπαίθρια αυτή αγορά όταν ζούσα στο Ελληνικό, η κοντινώτερη ήταν στα 5 χιλιόμετρα απο το σπίτι μου..

Είναι απίθανη η επαφή με τα προϊόντα, τις μυρωδιές, τα ανταρεμένα πρόσωπα των πωλητών, τα χαμόγελα, τα καλαμπούρια που ανταλλάσουν αν έχουν κέφια, οι κυράδες που ψάχνουν και παζαρεύουν, τα χρώματα και οι ποικιλίες.

Μερικοί λένε ότι τα προϊόντα δεν είναι καλά, τα ψεκάζουν, έχουν φυτοφάρμακα, είναι ακριβά, είναι άγευστα, είναι καλλιεργημένα σε χωματερές..συμφωνώ, μπορεί να είναι και έτσι. Ο μπαμπούλας του υγιεινού όμως δεν με φρενάρει απο το να περιμένω τις Παρασκευές με χαρά, για να τρέξω και να χαθώ στη μαγεία της λαϊκής. Ισως να ψωνίσω πράγματα που μου λείπουν, ίσως να μου δημιουργήσει ανάγκες για πράγματα που βλέποντάς τα σκέφτομαι τις συνταγές που θα μαγειρέψω-εκτελέσω (καμμιά φορά οι συνταγές "εκτελούνται" και χωρίς τη βοήθεια της λαιμητόμου).

Δεν είναι όμως μόνο η μαγεία των φρούτων-λαχανικών που δίνει κάτι στις αγορές αυτές. Χθές είδα ένα ηλικιωμένο κύριο μπροστά απο το πάγκο των γυναικείων στηθόδεσμων...να διαλέγει. Κανείς δεν ρωτάει τι το θέλει το σουτιέν, μπορεί η σύζυγός του να μη μπορεί εκείνη να πάει να πάρει. Ο καθένας έχει και μία ιστορία να πεί.

Το τέλος της λαϊκής με βρίσκει να ψάχνω για γλάστρες και λουλούδια. Κάθε μήνα, ακόμη και το καταχείμωνο η φαντασία των χρωμάτων σε μορφή φυτών κάτι έχει να προσφέρει. Για να κάνουμε τη ζωή μας πιο ωραία.

"Ο Καμπούρης"

Την Μεγάλη Παρασκευή βρεθήκαμε με κάποιους φίλους μας στο Ναύπλιο. Αποφασίσαμε να αποφύγουμε τα εστιατόρια της πόλης, γιατί γινόταν ένας μικρός έως πελώριος χαμός απο το κόσμο, και να πάμε στον γνωστό μας "Τσακίρη" στη ΄Νέα Κίο όπου ως τώρα τρώμε όμορφα, απολαμβάνουμε καλό σέρβις, φρέσκο ψάρι και θέα θάλασσα.

Στο τηλέφωνο μας είπε ότι δεν κλείνει τραπέζι Μεγ. Παρασκευή, όποιος έρθει πρώτος"μέρες που είναι τώρα" πιάνει τραπέζι, οι άλλοι περιμένουν, όμως "Ελάτε κύριε Κ μου και κάτι θα σας βρούμε". Και πήγαμε.

Μόνο που γινόταν ο σκοτωμός..και βέβαια ούτε τραπέζι βρήκαμε, ούτε καρέκλα, ούτε σκαμνάκι. Βρήκαμε μόνο ημίτρελλους οδηγούς να έχουν κλείσει τους παρκαρισμένους και να γίνεται μπάχαλο. Φύγαμε κακήν κακώς και νηστικοί. Πήγαμε λοιπόν λίγο παρακάτω,

στη ταβέρνα του "Καμπούρη" που δεν είχαμε ποτέ δοκιμάσει. Ωσπου να καθίσουμε, είχε ήδη στρώσει το τραπέζι μας και αραδιάσει τους Μεγ. Παρασκευάτικους μεζέδες..ό,τι δλδ σερβίριζε για τη μέρα εκείνη, μαζί με ζεστό ψωμί φρέσκο (όχι ξαναζεσταμένο), μπόλικο νερό και το γκαρσόνι να περιμένει να πάρει παραγγελία για τα ποτά μας.
Δεν είχαμε κλείσει τραπέζι στον Καμπούρη, τυχαία βρήκαμε και εκείνο. Η περιποίηση όμως και το χιούμορ του ιδιοκτήτη..δεν περιγράφεται.
Η θέα έξω απο το μαγαζί του..η παραπάνω.
Θα ξαναπάμε να δοκιμάσουμε και το ψάρι του.

Σημαντική η διαφορά με τον "παλιό" μας φιλο τον Τσακίρη που δεν έκανε τον κόπο ούτε να μας κυττάξει..θα μπορούσε να είχε κάνει πολλά πράγματα, να μας πεί απο την αρχή να το ξεχάσουμε, αντί να μας κουβαλήσει εκεί για να εισπράξουμε...την αδιαφορία του. Λίγο τάκτ, δεν βλάπτει παιδιά!

Τσίκλα ΕΛΜΑ - και όμως κάποιοι ενδιαφέρονται

Τρείς μήνες πρίν είχα γράψει ένα κείμενο για την ποιότητα της Τσίκλας ΕΛΜΑ, που ενώ την μάσαγα απο παιδι, σταδιακά διαπίστωσα ότι έχανε τη γεύση της, διαρκούσε λιγώτερο απο τις άλλες φθηνώτερες τσίκλες του εμπορίου, κάτι που με απογοήτευε. Ετσι θα το παράταγα το όλο θέμα σαν "κρίμα αλλά τι να κάνουμε" και θα στρεφόμουνα αλλού. Πάλι όμως δεν μου έκανε καρδιά να το κάνω χωρίς να εκφράσω τό παράπονό μου.

Τρείς μήνες αργότερα διαπίστωσα ότι υπάρχουν και κάποιοι που ενδιαφέρονται σε αυτή τη χώρα, για την ποιότητα και τον αγοραστή. Οτι υπάρχουν άνθρωποι που σέβονται τον εαυτό τους και το αντικείμενό τους και είναι ευαίσθητοι στις ανησυχίες των καταναλωτών, διαθέτουν το χρόνο τους να εξηγούν τις αλλαγές που πρέπει να γίνονται σε ένα παραδοσιακό προϊόν ώστε να το απολαμβάνουμε στην καθημερινή μας ζωή.

Ελαβα αυτό το mail μέσω κάποιου τρίτου ατόμου..μετά απο περιπέτειες, αλλά τελικά ήρθε σε εμένα. Σας το παραθέτω ως έχει:
Ευχαριστούμε για τα σχόλια σας και για τον χρόνο που διαθέσατε να μοιραστείτε μαζί μας το παράπονο σας.

Επιτρέψτε μου να σας παραθέσω τα γεγονότα με κάθε ειλικρίνεια:
Παλιότερα, υπήρχε πράγματι ένας τύπος τσίχλας, με σημαντικό ποσοστό μαστίχας και ζάχαρη (χωρίς μαστιχέλαιο). Είχε διάρκεια σε γεύση μαστίχας, ήταν τελείως διαφορετική από οτιδήποτε άλλο, αλλά:
Ήταν με ζάχαρη και ήταν πάρα πάρα πολύ σκληρή. Ήταν τελείως ακατάλληλη για παιδιά, μετά από καιρό γινόταν πέτρα, και δημιουργούσε τα μύρια προβλήματα στον καταναλωτή.
Αποφασίστηκε τότε (πριν από 10 χρόνια περίπου) να καταργηθεί σιγά σιγά (όχι για λόγους κόστους!!) και να αντικατασταθεί από 2 νέους τύπους έναν με ζάχαρη, έναν χωρίς αλλά σε κάθε περίπτωση μαλακές και φιλικές στον καταναλωτή. Επίσης επενδύθηκε μεγάλο για την εποχή ποσό σε νέα συσκευασία (blister – φαρμακευτική), σε νέα υλικά συσκευασίας κορυφαίας ποιότητας, και φυσικά στις καλύτερες δυνατές πρώτες ύλες. Όλα αυτά ολοκληρώθηκαν στο τέλος του 2000 και είχαν σαν αποτέλεσμα μία εκτίναξη των πωλήσεων της ΕΛΜΑ πανελλαδικά.

Από τότε πολλά συνέβησαν, όχι όμως μείωση του ποσοστού μαστίχας ή μαστιχελαίου στην συνταγή !!

Η τσίχλας μας έχει σαφέστατο πρόβλημα στην διάρκεια της γεύσης όμως αυτό οφείλεται αποκλειστικά στα φυσικά (και μόνο !) αρώματα που περιέχει. Η τσίχλα ΕΛΜΑ είναι η μοναδική με φυσικό μαστιχέλαιο, ίσως το ακριβότερο άρωμα του κόσμου (3.000€/kg), το οποίο δυστυχώς εκτός από πολύ ακριβό είναι και πολύ πτητικό (σαν αιθέριο έλαιο που είναι). Με άλλα λόγια εξατμίζεται εύκολα και γρήγορα.
Οι πάμφθηνες τσίχλες που αναφέρετε ότι διαρκούν γευστικά περισσότερο (αλλά και όλες της αγοράς), έχουν 100% τεχνητά αρώματα, τα οποία δίνουν το περίφημο (για τις τσιχλοβιομηχανίες) longlasting flavor…

Κλείνοντας επιτρέψτε μου να αναφέρω ότι οι τσίχλες ΕΛΜΑ έχουν πολλαπλάσιο 5-10 φορές κόστος παραγωγής από τις υπόλοιπες λόγω του ότι:
Είναι οι μοναδικές της αγοράς που δεν έχουν αντιοξειδωτικά (BHT.BHA), κάτι σαν συντηρητικά
Είναι οι μοναδικές της αγοράς που δεν έχουν τεχνητά γλυκαντικά (ασπαρτάμη, ακετοσουλφάμη)
Είναι οι μοναδικές της αγοράς που δεν έχουν καθόλου τεχνητά αρώματα
Είναι οι μοναδικές της αγοράς που περιέχουν τεράστιο ποσοστό ξυλιτόλης (το υγιεινότερο γλυκαντικό) κορυφαίας ποιότητας

Και όταν λέω «οι μοναδικές» το εννοώ, ακόμα και σε σχέση με τις νέες τσίχλες με μαστίχα που άρχισαν εδώ και 2 χρόνια να κυκλοφορούν από τον ανταγωνισμό.
Ελπίζω να σας διαφώτισα λίγο, είμαι στην διάθεση σας για οτιδήποτε άλλο

Με φιλικούς χαιρετισμούς
Μιλτιάδης Σαραντινίδης
Χημ.Μηχανικός / Εμπορικός Διευθυντής

Περιττό να σας πώ ότι ξαναγύρισα στην τσίκλα ΕΛΜΑ, αγόρασα απο ένα κουτάκι για κάθε τσάντα μου και άμα τελειώνει η γεύση της , απλά βάζω ένα δεύτερο κουφετάκι στο στόμα μου. Σας ευχαριστώ πάντω για το ενδιαφέρον και τον χρόνο σας

Πάμε για καφέ...στη Ζάτουνα;

Είχαμε πάει την περασμένη εβδομάδα μία εκδρομή με φίλους στη Στεμνίτσα. Ο καιρός ήταν ηλιόλουστος και τα κέφια μας τεράστια. Μετά το φαγητό είπαμε να πάμε για καφέ κάπου αλλού, μακριά απο την πεπατημένη και ξεκινήσαμε για τη Ζάτουνα. Η που θα βρίσκαμε κάτι ανοιχτό αυτή εποχή του χρόνου που δεν έχει πολύ κόσμο ή που όχι. Είμασταν τυχεροί. Φτάσαμε στο "ΚΑΦΦΕΝΕΙΟΝ το Κεντρικόν" πάνω στον μεγάλο δρόμο, έκανε αρκετό κρύο με ευχαρίστηση μπήκαμε μέσα και είδαμε αυτό το περιβάλλον..

παντού παλιές αφίσες με διαφημίσεις μιάς άλλης εποχής, καλαπόδια, σιδερένια παπούτσια, παλιά σίδερα σιδερώματος με θήκη για τα κάρβουνα, μασιές, κυάλια, φωτογραφικές μηχανές, διάφορα μικροαντικείμενα, γουδιά, ζυγαριές, ραπτομηχανές, όλα παλιά, στη σειρά αραδιασμένα μαζί με την Βουγιουκλάκη να διαφημίζει τσιγάρα, μπύρες Φίξ, μακαρόνια Μίσκο και πορτρέτα γιαγιάδων με αυστηρές μορφές. Δίπλα τους κρέμονταν, μπρίκια, πειρούνες, κατσαρολικά απο μπακίρι, κοτσίδες απο σκόρδα, βάζα με ελιές και πίκλες και άλλα. Μείναμε άναυδοι να κυττάμε γύρω μας ενώ ο ιδιοκτήτης χαμογελαστά μας έφερε αυτά που παραγγείλαμε, ρακόμελο, καφέδες και δικό του παστέλι (σκέτο ποίημα).. Είμασταν ικανοί να βραδυάσουμε εκει πέρα, τόσο με το θέαμα, όσο και με τη κουβέντα, ήρθε ο ιδιοκτήτης και έκατσε μαζί μας και αισθανθήκαμε σαν να δέσαμε με το τοπίο όλως τυχαίως..

Το καλοκαίρι βγάζει και τραπεζάκια έξω..το ένα δίπλα στο άλλο με θέα το φαράγγι και τη Δημητσάνα αρκετά πιο κάτω. Οχι δεν πρόκειται εδώ να σας πώ για τη Θέα. Γιατί ήταν το πανόραμα χωρίς περιγραφές.
Θα ξαναπάμε μετά το Πάσχα όταν όλα θα είναι ανθισμένα. Υπόσχεση.

Ωδη στο ντολμαδάκι

Το αγαπημένο μου έδεσμα, με ρύζι, σταφίδες και κουκουνάρι. Δυστυχώς είναι μπελαλίδικο στην προετοιμασία και το απολαμβάνω παρασκευασμενο από την μαμά, μόνο κάθε Καθαρή Δευτέρα. Το συνοδεύουμε με ούζο Φραντζέσκο. Ο συνδιασμός του συγκεκριμενου ουζου με τα ντολαμαδάκια είναι μοναδικός. (Για τα δικά μου μετρα και σταθμά). Το μυστικό γιά εμένα στην παρασκευή είναι το μικρό μέγεθος ( μισή μπουκιά, καλό λαδι και το λεπτό αμπελόφυλλο) Τωρα βέβαια αν αναρρωτηθεί κανείς γιά το που βρίσκουμε αμπελόφυλλο τρυφερό τον Φεβρουάριο η αρχές Μαρτίου, ε λοιπόν ή συλλογή και αποθήκευση των αμπελόφυλλων ξεκινάει από τη εποχή που υπαρχουν τρυφερά στις κληματαριές.... Είναι άπαιχτη η μαμά γιά τον κανακάρη της !!!!!!!!!!

Κατσαρίδες

Πολλές και παντού. Είναι γνωστό οτι όταν οι άνθρωποι γίνουμε σκόνη, οι Μικρές Τερέζες θα επιβιώσουν μιά χαρά. Οπου υπάρχει υγρασία και ψίχουλα ζούν ευτυχισμένες. Εχω κόλλημα με τις κατσαρίδες. Απο τη μιά τις αγαπάω, απο την άλλη τις μισώ. Μερικές τις σκοτώνω, αν όμως είναι τίποτα μεγάλες και φτερωτές, γίνομαι καπνός ουρλιάζοντας.

Πόσο μάλλον αν στοιχειώνουν τους χώρους εστίασης. Κακά τα ψέμματα, σε όλες τις κουζίνες, κελάρια, αποχετεύσεις, ζούν κατσαρίδες. Είναι απλά θέμα υγιεινής, να κάνουν οι ιδιοκτήτες συχνά απεντομώσεις, να κρατάνε τους χώρους καθαρούς κλπ, κλπ.

Δύο πράγματα δεν θα ξεχάσω όσο ζώ.

Ενα εστιατόριο στο Ναύπλιο, απέναντι απο το Αρχαιολογικό Μουσείο, που αν και έτρωγα πολύ ωραία, μου ήρθε μιά φορά να πάω στην τουαλέττα. Για να φτάσω εκεί πέρασα απο τις κουζίνες του όπου διάφοροι μάγειροι έπιαναν τα φαγητά με τα χέρια χωρίς γάντια και τα ακούμπαγαν στα πιάτα των πελατών και μερικες μικρές Τερέζες σουλατσάριζαν στους τοίχους. Μέρα μεσημέρι για όποιον θεωρεί ότι τα εν λόγω έντομα μόνο το βράδυ με το φράκο τους κυκλοφορούν. Το πάτωμα μωσαϊκό έκανε κρίτσι-κρίτσι κάτω απο τα παπούτσια μου. Είχα μεγάλη ανάγκη για τουαλέττα ειδάλλως θα σηκωνόμουνα να φύγω. Ποτέ δεν ξαναπάτησα στο εστιατόριο αυτό. Ας φιγουράρει το όνομά του στους καλυτερους οδηγούς της πόλης. Τέτοια σιχαμάρα, είχα χρόνια να πάθω.

Το δεύτερο περιστατικό ήταν σε μία τραπεζα στη Γλυφάδα. Πρίν γίνει τράπεζα ήταν εστιατόριο, απ ' εκείνα τα ακριβά. Χρειάστηκα λοιπόν μία φορά να κατέβω στο υπόγειο να πάω στην τουαλέττα (μην απορείτε, πίνω πολλά υγρά οπότε όλο για πιπι πάω). Μπαίνω μέσα και ουρλιάζοντας ξαναβγαίνω έντρομη. Κάτι πελώριες κατσαριδάρες ελεύθερα παίζανε κυνηγητό στο πάτωμα.. Απολογητική ήταν η υπάλληλος..

"μόλις ήρθαμε ξέρετε, ήδη έχουμε κάνει 3 απεντομώσεις και δεν λέει να καθαρίσει ο χώρος.. και να σκεφτείτε κυρία, ήταν εδώ η κουζίνα του ΧΧΧ πανάκριβου high-high εστιατορίου εδώ"

Εγινα καπνός βέβαια, καλύτερα να τα κάνω επάνω μου.

Χθές που είχαμε βγεί έξω με τον Κ, πάλι κατσαρίδες είδα να χώνονται σε χαραμάδες πίσω απο τα τραπέζια του εστιατορίου.

Μα πόσο κοστίζει μιά απεντόμωση βρε παιδιά?

Captures

Απο τι αποτελείται ένα γεύμα?
Απο υλικά, τέχνη, παρουσίαση θα μου που πείτε, μέσα ας βάλουμε τον μάγειρα και τους συνδαιτημόνες που ήρθαν να τιμήσουν μία δημιουργία.
Υπάρχει κάτι άλλο?

Υπάρχουν οι στιγμές, οι εναλασσόμενες στιγμές που καθορίζουν το γεύμα. Οι στιγμές δοκιμής, τέρψις, χαλάρωσης, απόλαυσης, ηδονής αν θέλετε και αποκαθήλωσης. Υπάρχουν συναισθήματα και εντυπώσεις. Υπάρχουν άνθρωποι και συνδαιτημόνες σε αυτό το μυστικό μας δείπνο. Μάρτυρες μίας ευχαρίστησης.

Μερικές φορές πηγαίνουμε απο ψύχραιμοι έως αμήχανοι για να παρεβρεθούμε σε ένα καθιστό δείπνο, τι θα μας βγάλει τώρα, θα μ' αρέσει, πώς θα πάει η κουβέντα, μήπως έχουμε καυγάδες? Γιατί τα γεύματα δεν έχουν πάντα ομαλή εξέλιξη, μπορεί να γίνουμε κουλουβάχατα μεταξύ μας, μου έχει τύχει αυτό εποχές Χριστουγέννων όπου όλοι μαλώσανε με όλους. Και η ομορφιά των έυγευστων πιάτων χάθηκε στη λήθη, αυτό που έμεινε ήταν το μαλλιοτράβηγμα.

Πρίν κάποια χρόνια είχα δεί ΄μία ταινία που ονομάζετο " Η γιορτή της Μπαμπέτ" που η υποθεση ήταν γύρω απο ένα γεύμα. Πώς ένα γεύμα άλλαξε τη ζωή, την ύπαρξη, των συνδαιτημόνων ενός απομακρυσμένου, παγωμένου χωριού κάπου στη βόρεια Σκανδιναβία.

Μία σούπα έχει άπειρες μορφές το ίδιο και μία μακαρονάδα, η ομορφιά όμως και η επιτυχία ενός γεύματος φαίνονται στο μετά.

Ξεκινάει πάντα με προσδοκία και κουταλιά με κουταλιά, καθώς οι αισθήσεις στέκονται παρατεταγμένες έτοιμες να παρουσιάσουν το όπλο τους, οι κουβέντες περιορίζονται στα διαλείμματα μεταξύ των πιάτων, στη πορεία χαλαρώνουμε. Αρχίζουν και κοκκινίζουν τα μαγουλάκια, το κρασί δίνει χρώμα και στις μύτες μας, τα πρώτα γέλια κάνουν δειλά βηματάκια.

Η καλύτερη στιγμή για μένα είναι το τέλος του δείπνου, η ώρα του καφέ. Τα φωτισμένα, χορτάτα πρόσωπα συνομωτικά πίνουν γουλιές. Οι καρδιές έχουν ζεσταθεί, οι μύτες κοκκινίζουν, οι γλώσσες λύνονται, οι άνθρωποι ευφραίνονται που συναντήθηκαν σαν μάρτυρες τέλεσης ενός μυστηρίου. Της απόλαυσης του φαγητού.

Γι αυτές τις στγμές δεν ζούμε όλοι?

Πατάτες

Το μαγείρεμα για μένα είναι σαν τον πονοκέφαλο της νοικοκυράς. Μία ημικρανία μου έρχεται όχι γιατί δεν ξέρω να μαγειρεύω αλλά για το φόβο του αποτελέσματος. Οι στόχοι μου πολύ υψηλοί, η τεχνική μου γαμ..έτα Απο ιδέες..άλλο τίποτα. Απο προμήθειες..άλλο τίποτα..τη μύτη μου μονίμως την έχω μέσα σε υλικά είτε φαγώσιμα, είτε βοηθητικά. Το αποτέλεσμα όμως είναι εκείνο που μετράει. Οι προθέσεις μου άριστες..πολύ συχνά όμως για άλλα πάω, στην πορεία άυτοσχεδιάζω και το αποτέλεσμα..κάπως έτσι

και καλά να το καταλάβω εγκαίρως..να έχω τον χρόνο να το ξανακάνω. Συχνά όπως χθές δεν το καταλαβαίνω. Το καταλαβαίνουν οι άλλοι στην πορεία..

Χθές λοιπόν αποφάσισα να κάνω τυρόπιττα. Τα υλικά υπέροχα, φύλλο χειροποιητο απο τη Πόλη, τυρί καλό, μυρωδικά απο παρτέρι μου, τι άλλο ήθελα? ΜΥΑΛΑΑΑΑ! Αντί να ακολουθήσω τη συνταγή, αυτοσχεδίασα τρομάρα μου..έβαλα και λουκάνικο μέσα (αγριογούρουνου, άκου πράγματα, χάθηκε το γουρουνάκι?) και το τυρί αντί να βάλω μυτζήθρα, μανούρι ή κάτι όχι πολύ αλμυρό, έβαλα φέτα...που δεν την ξαλμύρισα προηγουμένως.. Παρουσίαση πολύ ωραία, είχε γίνει το φύλλο όνειρο. Μόνο φύλλο τελικά φάγαμε γιατί μέσα ήταν ΛΥΣΣΑ. Ηπιε ο καθένας μας 1 λίτρο νερό και άλλο ένα λίτρο κατά τη διάρκεια της νύχτας!.

Ετσι το θέμα καθημερινού φαγητού..πρόβλημα. Εν μέρει το έχω λύσει. Ακολουθώ αυστηρά τις συνταγές που επιλέγω. Σήμερα θα κάνω κινέζικο. (Τα έθνικ πιάτα είναι εύκολα για μένα, ιδιαίτερα τα Ινδικά-έχω πείρα απο την Αγγλία).

Τις φορές όμως που τη πατάω, έχω βρεί μία λύση που ποτέ ως τώρα δεν μετάνοιωσα. Οταν η συνταγή αποτυγχάνει εμφανίζεται η συμβία με τα πέπλα της..

ή με τα αυτάκια της όρθια

να μπαλωσει κάπως την επανάληψη της ομελέττας. Στο τέλος απο το πολύ κακάρισμα, μη κάνουμε και αυγά..

Φάε θέα

Οταν η θέα απο μπροστά είναι αυτή

και πίσω ετούτες

αν δε και στη μέση σου σερβίρουν ολόφρεσκα τηγανητά λουτσάκια ή μπακαλιαράκια, 1 χωριάτικη και λίγο κρασί, τι άλλο θέλεις πιά?

...................................

Ταβέρνα Τσακίρης, Νέα Κίος, Αργολίδα

Tσίκλα ΕΛΜΑ

Αγαπητή μου Τσίκλα Ελμα

Σου γράφω για πρώτη φορά για να σου εκφράσω, το παράπονό μου για τη κατάσταση της υγείας σου!. Απο τότε που ήμουνα παιδί, ήσουνα η αγαπημένη μου τσίκλα, τότε που κυκλοφορούσες σε άσπρους κρυστάλλους που κόλλαγαν στα δόντια, εγώ σε μάσαγα. Εϊχες την ωραιότερη γεύση και διαρκούσες πάρα πολύ. Επνιγες όλες τις οσμές, τη τσιγαρίλα, ακόμη και τη σκορδίλα. Ησουν το ίνδαλμά μου!

Μετά βγήκες στην παραπάνω μορφή χωρίς ζάχαρη αλλά και σε αυτήν τη μορφή

καθώς και σε κάποια άλλα κουτάκια με γεύσεις πορτοκαλιού κλπ. Ησουν ακριβώτερη απο τις άλλες τσίκλες, αλλά πάντα σε προτιμούσα για την ιδιαιτερότητά σου, να διαρκείς, να καλύπτεις όλες τις γεύσεις του παλιού γεύματος, να ευφραίνεις και να αρωματίζεις. Σε μάσαγα με τις ώρες. Η κάθε τσάντα μου (και εχω πολλές) είχε απο ένα κουτάκι σου.

Τώρα όμως θα αναγκαστώ μετά απο τόσα χρόνια να σε εγκαταλείψω γιατί πρώτη εσύ με έρριξες. Χάλασες αυτή σου την ιδιαιτερότητα. Δεν διαρκείς παρά το πολύ 1 λεπτό, μετά γίνεσαι ένα άοσμο λάστιχο που μόνο για φτύσιμο είναι. Πιο πολύ διαρκούν οι πάμφθηνες τσικλόφουσκες των περιπτέρων.

Στην αρχή σκέφτηκα μήπως έφταιγε το περίπτερο της γειτονιάς, μήπως σε είχε βάλει στον ήλιο όπου έλιωσες και χάλασε η γεύση. Πήρα σβάρνα τα σουπερμάρκετ, Σκλαβενίτη, ΑΒ, Champion, Atlantic, μεγάλα περίπτερα, έφθασα μέχρι το Mastiha Shop της Κριεζώτου, η έρευνα βάστηξε 6 μήνες, τόσο μου πήρε για να διαπιστώσω ότι δεν φταίνε οι πωλητές, η τωρινή σου γεύση δεν έχει καμμία σχέση με εκείνη που είχες πρό 2 ετών. Εκανες οικονομία στη γεύση, βάζεις λιγώτερη μαστίχα στα κουφετάκια και πολύ ζάχαρη..έτσι δεν είναι?

Θα μου πείς ότι το κόστος της ζωής ακρίβηνε, το ίδιο και τα υλικά, λιπάσματα, χαρτί, επεξεργασίες. Αρα επειδή ακριβαίνει η ζωή πρέπει να κόψεις την ποιότητα. Να είσαι και ακριβή στα λάχανα και φτηνή στ' αλεύρια. Λυπάμαι δεν θα σε ακολουθήσω σε αυτή σου την πορεία. Κρίμα.

Εχε γειά

Μαρίνα.