Πατάτες

Το μαγείρεμα για μένα είναι σαν τον πονοκέφαλο της νοικοκυράς. Μία ημικρανία μου έρχεται όχι γιατί δεν ξέρω να μαγειρεύω αλλά για το φόβο του αποτελέσματος. Οι στόχοι μου πολύ υψηλοί, η τεχνική μου γαμ..έτα Απο ιδέες..άλλο τίποτα. Απο προμήθειες..άλλο τίποτα..τη μύτη μου μονίμως την έχω μέσα σε υλικά είτε φαγώσιμα, είτε βοηθητικά. Το αποτέλεσμα όμως είναι εκείνο που μετράει. Οι προθέσεις μου άριστες..πολύ συχνά όμως για άλλα πάω, στην πορεία άυτοσχεδιάζω και το αποτέλεσμα..κάπως έτσι

και καλά να το καταλάβω εγκαίρως..να έχω τον χρόνο να το ξανακάνω. Συχνά όπως χθές δεν το καταλαβαίνω. Το καταλαβαίνουν οι άλλοι στην πορεία..

Χθές λοιπόν αποφάσισα να κάνω τυρόπιττα. Τα υλικά υπέροχα, φύλλο χειροποιητο απο τη Πόλη, τυρί καλό, μυρωδικά απο παρτέρι μου, τι άλλο ήθελα? ΜΥΑΛΑΑΑΑ! Αντί να ακολουθήσω τη συνταγή, αυτοσχεδίασα τρομάρα μου..έβαλα και λουκάνικο μέσα (αγριογούρουνου, άκου πράγματα, χάθηκε το γουρουνάκι?) και το τυρί αντί να βάλω μυτζήθρα, μανούρι ή κάτι όχι πολύ αλμυρό, έβαλα φέτα...που δεν την ξαλμύρισα προηγουμένως.. Παρουσίαση πολύ ωραία, είχε γίνει το φύλλο όνειρο. Μόνο φύλλο τελικά φάγαμε γιατί μέσα ήταν ΛΥΣΣΑ. Ηπιε ο καθένας μας 1 λίτρο νερό και άλλο ένα λίτρο κατά τη διάρκεια της νύχτας!.

Ετσι το θέμα καθημερινού φαγητού..πρόβλημα. Εν μέρει το έχω λύσει. Ακολουθώ αυστηρά τις συνταγές που επιλέγω. Σήμερα θα κάνω κινέζικο. (Τα έθνικ πιάτα είναι εύκολα για μένα, ιδιαίτερα τα Ινδικά-έχω πείρα απο την Αγγλία).

Τις φορές όμως που τη πατάω, έχω βρεί μία λύση που ποτέ ως τώρα δεν μετάνοιωσα. Οταν η συνταγή αποτυγχάνει εμφανίζεται η συμβία με τα πέπλα της..

ή με τα αυτάκια της όρθια

να μπαλωσει κάπως την επανάληψη της ομελέττας. Στο τέλος απο το πολύ κακάρισμα, μη κάνουμε και αυγά..