Πέμπτη, Ιανουαρίου 24, 2008

Πατάτες

Το μαγείρεμα για μένα είναι σαν τον πονοκέφαλο της νοικοκυράς. Μία ημικρανία μου έρχεται όχι γιατί δεν ξέρω να μαγειρεύω αλλά για το φόβο του αποτελέσματος. Οι στόχοι μου πολύ υψηλοί, η τεχνική μου γαμ..έτα Απο ιδέες..άλλο τίποτα. Απο προμήθειες..άλλο τίποτα..τη μύτη μου μονίμως την έχω μέσα σε υλικά είτε φαγώσιμα, είτε βοηθητικά. Το αποτέλεσμα όμως είναι εκείνο που μετράει. Οι προθέσεις μου άριστες..πολύ συχνά όμως για άλλα πάω, στην πορεία άυτοσχεδιάζω και το αποτέλεσμα..κάπως έτσι

και καλά να το καταλάβω εγκαίρως..να έχω τον χρόνο να το ξανακάνω. Συχνά όπως χθές δεν το καταλαβαίνω. Το καταλαβαίνουν οι άλλοι στην πορεία..

Χθές λοιπόν αποφάσισα να κάνω τυρόπιττα. Τα υλικά υπέροχα, φύλλο χειροποιητο απο τη Πόλη, τυρί καλό, μυρωδικά απο παρτέρι μου, τι άλλο ήθελα? ΜΥΑΛΑΑΑΑ! Αντί να ακολουθήσω τη συνταγή, αυτοσχεδίασα τρομάρα μου..έβαλα και λουκάνικο μέσα (αγριογούρουνου, άκου πράγματα, χάθηκε το γουρουνάκι?) και το τυρί αντί να βάλω μυτζήθρα, μανούρι ή κάτι όχι πολύ αλμυρό, έβαλα φέτα...που δεν την ξαλμύρισα προηγουμένως.. Παρουσίαση πολύ ωραία, είχε γίνει το φύλλο όνειρο. Μόνο φύλλο τελικά φάγαμε γιατί μέσα ήταν ΛΥΣΣΑ. Ηπιε ο καθένας μας 1 λίτρο νερό και άλλο ένα λίτρο κατά τη διάρκεια της νύχτας!.

Ετσι το θέμα καθημερινού φαγητού..πρόβλημα. Εν μέρει το έχω λύσει. Ακολουθώ αυστηρά τις συνταγές που επιλέγω. Σήμερα θα κάνω κινέζικο. (Τα έθνικ πιάτα είναι εύκολα για μένα, ιδιαίτερα τα Ινδικά-έχω πείρα απο την Αγγλία).

Τις φορές όμως που τη πατάω, έχω βρεί μία λύση που ποτέ ως τώρα δεν μετάνοιωσα. Οταν η συνταγή αποτυγχάνει εμφανίζεται η συμβία με τα πέπλα της..


ή με τα αυτάκια της όρθια

να μπαλωσει κάπως την επανάληψη της ομελέττας. Στο τέλος απο το πολύ κακάρισμα, μη κάνουμε και αυγά..

5 σχόλια:

Baba Au Rum Bar είπε...

χαχα πολύ διασκεδαστικό το μπλόγκ σου! Εγινε από τα αγαπημένα μου!
Αν θέλεις τσέκαρε το δικο μου¨
ww.drink-o-logy.blogspot.com

Crazy Chef είπε...

ωωω τι τιμη το λινκ....οποτεδηποτε θελετε βοηθεια ξερετε....

Marina είπε...

crazy chef, αυτά που φτιάχνεις εσύ είναι για "φάτε μάτια ΄ψάρια", τα βλέπω, τα λιγουρεύομαι και μετά πάω έξω και τα τρώω..τι θα κάνουμε..η κουζίνα ΔΕΝ με θέλει.

Crazy Chef είπε...

η κουζινα σε θελει οσο την θελεις κι εσυ....νομος)))

Ανώνυμος είπε...

Λοιπόν Μαρίνα, πρώτα πρώτα, το blog σου το διαβάζω φανατικά. Η μαγειρική μου αρέσει και εμένα πολύ, και μην απογοητεύσαι, αν δεν σου πετύχουν όλα με την πρώτη.

Και τελικά είναι η όρεξη που μετρά. Λοιπόν ένα μικρό τιπ απο μένα. Οτι κάνεις το δοκιμάζεις. Και ξέρω ότι το κάνεις, αλλά εννοώ ΌΛΑ. Ακόμα και την γέμιση της τυρόπιτας. Προεχτές έκανα meatloaf ένα παραδοσιακό αμερικάνικο φαγητό, κάτι σαν μεγάλο μπιφτέκι ένα πράμα. Λοιπόν πώς θα δείς αν είναι καλό στο αλάτι κλπ; Θα φάω ομό κρέας; Όχι! Πήρα ένα κομμάτι και το τηγάνισα. Είδα ότι ήταν ανάλατο και το διόρθωσα. Αν τώρα εβγαινέ αλμυρό θα έβαζα και άλλο κιμά... κάτι θα έκανα πάντως.

Και το λουκάνικο ακούγεται καλό... Αλλά εγώ θα έκανα μια κρέμα με σιμυγδάλι έτσι για να σπάσει λίγο η έντονη γεύση.

Ένα πράγμα να ξέρεις ότι οι συνταγές υπάρχουυν για να αλλάζουν. Αν όχι τότε θα τρώγαμε ακόμα ομά κρέατα.

Θα κάνο ένα λινκ από την σελίδα μου σε εσένα... Εχείς πολύ καλό blog. Βέβαια εμένα το διαβάζουν αμερικανοι αλλά θα είναι καλή ευκαρία να μάθουν ελληνικά...