Captures

Απο τι αποτελείται ένα γεύμα?
Απο υλικά, τέχνη, παρουσίαση θα μου που πείτε, μέσα ας βάλουμε τον μάγειρα και τους συνδαιτημόνες που ήρθαν να τιμήσουν μία δημιουργία.
Υπάρχει κάτι άλλο?

Υπάρχουν οι στιγμές, οι εναλασσόμενες στιγμές που καθορίζουν το γεύμα. Οι στιγμές δοκιμής, τέρψις, χαλάρωσης, απόλαυσης, ηδονής αν θέλετε και αποκαθήλωσης. Υπάρχουν συναισθήματα και εντυπώσεις. Υπάρχουν άνθρωποι και συνδαιτημόνες σε αυτό το μυστικό μας δείπνο. Μάρτυρες μίας ευχαρίστησης.

Μερικές φορές πηγαίνουμε απο ψύχραιμοι έως αμήχανοι για να παρεβρεθούμε σε ένα καθιστό δείπνο, τι θα μας βγάλει τώρα, θα μ' αρέσει, πώς θα πάει η κουβέντα, μήπως έχουμε καυγάδες? Γιατί τα γεύματα δεν έχουν πάντα ομαλή εξέλιξη, μπορεί να γίνουμε κουλουβάχατα μεταξύ μας, μου έχει τύχει αυτό εποχές Χριστουγέννων όπου όλοι μαλώσανε με όλους. Και η ομορφιά των έυγευστων πιάτων χάθηκε στη λήθη, αυτό που έμεινε ήταν το μαλλιοτράβηγμα.

Πρίν κάποια χρόνια είχα δεί ΄μία ταινία που ονομάζετο " Η γιορτή της Μπαμπέτ" που η υποθεση ήταν γύρω απο ένα γεύμα. Πώς ένα γεύμα άλλαξε τη ζωή, την ύπαρξη, των συνδαιτημόνων ενός απομακρυσμένου, παγωμένου χωριού κάπου στη βόρεια Σκανδιναβία.

Μία σούπα έχει άπειρες μορφές το ίδιο και μία μακαρονάδα, η ομορφιά όμως και η επιτυχία ενός γεύματος φαίνονται στο μετά.

Ξεκινάει πάντα με προσδοκία και κουταλιά με κουταλιά, καθώς οι αισθήσεις στέκονται παρατεταγμένες έτοιμες να παρουσιάσουν το όπλο τους, οι κουβέντες περιορίζονται στα διαλείμματα μεταξύ των πιάτων, στη πορεία χαλαρώνουμε. Αρχίζουν και κοκκινίζουν τα μαγουλάκια, το κρασί δίνει χρώμα και στις μύτες μας, τα πρώτα γέλια κάνουν δειλά βηματάκια.

Η καλύτερη στιγμή για μένα είναι το τέλος του δείπνου, η ώρα του καφέ. Τα φωτισμένα, χορτάτα πρόσωπα συνομωτικά πίνουν γουλιές. Οι καρδιές έχουν ζεσταθεί, οι μύτες κοκκινίζουν, οι γλώσσες λύνονται, οι άνθρωποι ευφραίνονται που συναντήθηκαν σαν μάρτυρες τέλεσης ενός μυστηρίου. Της απόλαυσης του φαγητού.

Γι αυτές τις στγμές δεν ζούμε όλοι?