Κυριακή, Φεβρουαρίου 10, 2008

Captures

Απο τι αποτελείται ένα γεύμα?
Απο υλικά, τέχνη, παρουσίαση θα μου που πείτε, μέσα ας βάλουμε τον μάγειρα και τους συνδαιτημόνες που ήρθαν να τιμήσουν μία δημιουργία.
Υπάρχει κάτι άλλο?
Υπάρχουν οι στιγμές, οι εναλασσόμενες στιγμές που καθορίζουν το γεύμα. Οι στιγμές δοκιμής, τέρψις, χαλάρωσης, απόλαυσης, ηδονής αν θέλετε και αποκαθήλωσης. Υπάρχουν συναισθήματα και εντυπώσεις. Υπάρχουν άνθρωποι και συνδαιτημόνες σε αυτό το μυστικό μας δείπνο. Μάρτυρες μίας ευχαρίστησης.

Μερικές φορές πηγαίνουμε απο ψύχραιμοι έως αμήχανοι για να παρεβρεθούμε σε ένα καθιστό δείπνο, τι θα μας βγάλει τώρα, θα μ' αρέσει, πώς θα πάει η κουβέντα, μήπως έχουμε καυγάδες? Γιατί τα γεύματα δεν έχουν πάντα ομαλή εξέλιξη, μπορεί να γίνουμε κουλουβάχατα μεταξύ μας, μου έχει τύχει αυτό εποχές Χριστουγέννων όπου όλοι μαλώσανε με όλους. Και η ομορφιά των έυγευστων πιάτων χάθηκε στη λήθη, αυτό που έμεινε ήταν το μαλλιοτράβηγμα.

Πρίν κάποια χρόνια είχα δεί ΄μία ταινία που ονομάζετο " Η γιορτή της Μπαμπέτ" που η υποθεση ήταν γύρω απο ένα γεύμα. Πώς ένα γεύμα άλλαξε τη ζωή, την ύπαρξη, των συνδαιτημόνων ενός απομακρυσμένου, παγωμένου χωριού κάπου στη βόρεια Σκανδιναβία.

Μία σούπα έχει άπειρες μορφές το ίδιο και μία μακαρονάδα, η ομορφιά όμως και η επιτυχία ενός γεύματος φαίνονται στο μετά.

Ξεκινάει πάντα με προσδοκία και κουταλιά με κουταλιά, καθώς οι αισθήσεις στέκονται παρατεταγμένες έτοιμες να παρουσιάσουν το όπλο τους, οι κουβέντες περιορίζονται στα διαλείμματα μεταξύ των πιάτων, στη πορεία χαλαρώνουμε. Αρχίζουν και κοκκινίζουν τα μαγουλάκια, το κρασί δίνει χρώμα και στις μύτες μας, τα πρώτα γέλια κάνουν δειλά βηματάκια.


Η καλύτερη στιγμή για μένα είναι το τέλος του δείπνου, η ώρα του καφέ. Τα φωτισμένα, χορτάτα πρόσωπα συνομωτικά πίνουν γουλιές. Οι καρδιές έχουν ζεσταθεί, οι μύτες κοκκινίζουν, οι γλώσσες λύνονται, οι άνθρωποι ευφραίνονται που συναντήθηκαν σαν μάρτυρες τέλεσης ενός μυστηρίου. Της απόλαυσης του φαγητού.


Γι αυτές τις στγμές δεν ζούμε όλοι?

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν το ξέρω το βιβλίο και δεν εχώ δει την ταινία, αλλά από οτι διαβάζω μου θυμίζει λίγο την Πολίτικη Κουζίνα (Touch of Spice). Εκεί κάθε στιγμή της ζωής, σχετίζεται με κάποιο πιάτο η κάποιο μπαχαρικό...

Λένέ ότι η ζωή είναι σαν την σοκολάτα. Χωρίς την πίκρα η γλύκα δεν θα σήμαινε τίποτα.

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ και επαυξάνω! Τίποτα καλύτερο από ένα καλό γεύμα, με κάποιο μυστικό τρόπο φέρνει τους συνδαιτημόνες πιο κοντά.
Και αυτό, πράγματι, περιγράφει και η Γιορτή της Μπαμπέτ, μια από τις αγαπημένες μου ταινίες!

Marina είπε...

Γιώργο, το βιβλιο είναι της Karen Blixen alias Isak Dinesen, για πληροφορίες κύττα και εδώhttp://books.google.com/books?id=ivCUEaXWKn8C&pg=PA19&ots=4AUPGurFzU&dq=Babette%27s+feast&ei=nIu2R_7YJ46UzAS_iLzOBQ&hl=el&sig=oZep84JJVAPkG_0MpxM_F1EdYTM

Perrouda, μας είχαν καλέσει σε ένα τραπέζι. Πέρα απο το φαγητό κατάφεραν και πέτυχαν αυτό το στύλ με τη Μπαμπέτ. Γι' αυτό το έγραψα, πόση εντύπωση μου έκανε.

trofology είπε...

για παντα το φαγιτο θα ειναι τροπος επικοινωνιας...στην περιοδο του μεσοπολεμου και συγκεκριμενα τοτε που οι βρωμο τουρκοι εδιωξαν τους μεγαλους ελληνες της Πολης πισω στην Ελλαδα...φαγητο και δειπνο σημαινε αναφορα στα καθημερινα γεγονοτα,ιεροτελεστια για το που θα κατσει ο καθενας ποτε σχολιασμος για τον τροπο παρασκευης του φαγητου...επτασφραγιστο μυστικο η καθε συνταγη!Λοιπον ασ εκθιασουμε αυτη τη μεγαλη σχολη της Πολης της δικης μας πολης που μας εμαθαν πολλα για το φαγητο!Μας εμαθαν να εκτιμουμε την ωρα του φαγητου αλλα και το φαγητο το ιδιο!