Κυριακή, Μαρτίου 11, 2007

Το δικό μου ψωμί

Διάβαζα στον γαστρονόμο τα περί ψωμιού σήμερα και θυμήθηκα το αίωνιο πρόβλημα στο παλιό μας σπίτι τότε που ζούσα με τους γονείς μου.

Οταν ήμουνα παιδί θυμάμαι με έστελνε η μητέρα μου στον τοπικό μας φούρνο ν' αγοράσω 3 φρατζόλες ψωμί, 1 περίπου φορα την εβδομάδα. Τριών ειδών ψωμί είχε τότε, άσπρο(πολυτελείας), μαύρο και χωριάτικο. Πήγαινα γρήγορα και γύριζα αργά..με το πάσο μου θα έλεγα χαζεύοντας και τσιμπώντας την αφράτη κόρα της πρώτης φρατζόλας που τυλιγμένη μεν σε χαρτί, μου έκαιγε τα δάχτυλα. Ωσπου να φθάσω στο σπίτι είχα φάει το μισό ψωμί και ενώ άλλα παιδιά στη θέση μου τρώγανε και ένα μπερντάκι ξύλο, η δική μου μητέρα χαιρόταν που κάτι έφαγα γιατί σαν παιδί ήμουνα υπερβολικά λιγόφαγο.
Το ψωμί μετά το έπαιρνε, το τύλιγε σε ένα ύφασμα και το έβαζε κάπου για να διατηρείται. Και όντως διατηρείτο για τουλάχιστο αλλες 4 μέρες και την πέμτη μέρα το κόβαμε με μαχαίρι σε λεπτές φέτες και το κάναμε τόστ ή φρυγανιές. Αυτά για οταν ήμουνα παιδί.
Μεγαλώνοντας διαπίστωσα ότι το ψωμί άλλαζε, όπως και ο κόσμος όλος. Η μητέρα μου με έστελνε για ψωμί συχνότερα, αλλά δεν αγοράζαμε τόσο, μία φρατζόλα ή 1 καρβέλι το πολύ. Συνέχιζε να μου καίει τα δάχτυλα, συνέχισα να το τρώω αλλά δεν διαρκούσε τόσο, ξεραινόταν στη δεύτερη μέρα. Ούτε με το μαχαίρι δεν μπορούσες πλέον να το κόψεις. Το μπαγιάτικο ψωμί κάτι το κάναμε, δεν πεταγόταν φυσικά, θυμάμαι τη γιαγιά μου κάθε που έπεφτε ένα κομμάτι του στο πάτωμα να το σηκώνει, να το φιλάει και να το τρώει με ευλάβεια. Οταν έχεις περάσει εποχές πείνας, τιμάς αυτό που έχεις.

Η μητέρα μου πρώτη και μετά όλοι οι άλλοι άρχισαν να δυσανασχετούν με "το νέο ψωμί" του εμπορίου, που ναι μεν είχε γεμίσει διάφορα ονόματα και ποιότητες "πολύσπορο, οκτάσπορο, ελιόψωμο" κλπ. ποιοτικά όμως ξεραινόταν στις 2 μέρες. Ετσι βρήκαμε έναν έμπορο αλεύρων στην οδό Ζήνωνος, κάπου κοντά στην Πλ. Κάννιγκος. Εκεί πηγαίναμε μαζί και αγοράζαμε ένα πεντόκιλο αλεύρι "απο το χωριό" με το οποίο η μαμά ή και η γιαγιά ζυμώνανε το δικό μας ψωμί. Νόστιμο που διαρκούσε πάλι τουλάχιστον 4 μέρες και την 5η γινόταν τόστ. Το ξέραμε άλλωστε ότι κάθε Σάββατο θα τρώγαμε τόστ με τυρί, ντομάτα, αλλαντικά και λοιπές λιχουδιές.
Συνεχίζουμε να ζυμώνουμε το δικό μας ψωμί, όχι τόσο συχνά όσο άλλοτε (που χρόνος!) αλλά όποτε το κάνουμε το απολαμβάνουμε. Αλλο ψωμί όμως, αυτό του εμπορίου, δεν το τρώμε. Πιό τίμια είναι η φρυγανιά ή το παξιμάδι, απο τα κατασκευάσματα του εμπορίου που ώς το βράδυ έχουν μπαγιατέψει.

Και δεν μου κάθεται καθόλου καλά να σηκωθώ να τρέχω στο κέντρο της Αθήνας ή στη Λυκόβρυση για μία φρατζόλα ψωμί που ίσως να μην ξεραθεί την επομένη. Ξέρω ότι απο κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε, να επιστρέφουμε στο παρελθόν της ποιότητας. Οι κινήσεις που γίνονται είναι καλές. Θέλω όμως το ψωμί της παιδικής μου ηλικίας ΚΑΙ στη δική μου γειτονιά. Να γίνει για όλους και όχι για τους λιγοστούς.

8 σχόλια:

Julia_Dream είπε...

Δίκιο έχεις Μαρίνα. Πλέον οι περισσότεροι φούρνοι κάνουν ψωμί σαν πλαστικό, που όταν το πιέζεις δεν επανέρχεται. Σου δίνω ελπιδοφόρο μήνυμα, ο - νέος - φούρνος στη γειτονιά μου κάνει αληθινό ψωμί! Ελπίζω να διατηρήσει την ποιότητα. Το άσπρο δε μου πολυαρέσει, παίρνω μαύρο με προζύμι φτιαγμένο και κάνω το κόλπο της μαμάς σου, με πετσέτα κ στο φούρνο κ διατηρείται 3-4 μέρες.
Βέβαια, να πω την αλήθεια όταν μου φέρνουν οι δικοί μου (από παραδοσιακούς φούρνους στη διαδρομή για Αθήνα) ένα άσπρο καρβελάκι δε μπορώ να αντισταθώ. Αυτό το ψωμι, νομίζω βάζουν μισό καλαμποκάλευρο είναι από μόνο του φαγητό! Αυτό ομως δε το έχω βρει πουθενά στην Αθήνα...

Butterfly είπε...

Αχ αυτό το ψωμί!!!!Κάθε βδομάδα και από άλλον φούρνο, κάθε μέρα και διαφορετικό, μπας και βρω ένα που να μαρέσει και να μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια.Αλλά μπα!! τίποτα. Μονάχα όταν ζυμώνω εγώ, αλλά κι αυτό πολύ σπάνια....

An-Lu είπε...

Όντως αυξηθκε η ποικιλία και μειώθηκε η ποιότητα...
Νομίζω πως η μόνη λύση είναι να φτιάχνουμε τα δικά μας ψωμιά το Σ-Κ, μιάς και κρατάνε πιό πολύ...

Κωστας είπε...

Εμείς φτάσαμε στο σημείο να μην τρώμε πλέον ψωμί. Οι φίλοι μας, μας κοιτάνε λες και είμαστε ούφο, αλλά τί να κάνουμε; Οταν κάτι δεν τρώγεται, δεν το τρως... θαυμάζω την γενναιότητα όσων καταφέρνουν και τρώνε τα ψωμιά της συμφοράς που μας πασάρουν διάφοροι...

Μια φορά το μήνα (περίπου) πάμε στη μαμά και παίρνουμε το ψωμί που ζυμώνει. Κρατάει περίπου 10 μέρες. Και μοιάζει με ψωμί και όχι με φελιζόλ. Πρέπει άμεσα να μάθουμε να ζυμώνουμε. Δεν υπάρχει άλλη λύση.

Ασχετο: To word verification είναι εξαιρετικά σπαστικό!

kiki είπε...

Άλλο πραμα βρε παιδιά το ζυμωτό απο τα χέρια μας. Ό,τι κι αν είναι, με το πιο χάλια αλεύρι ακόμα-ακόμα, γίνεται διαφορετικό. Στο hungry for life έχω δώσει πολλές συνταγές για ψωμί. Καταπιαστείτε και σηλώστε μανίκια!

kiki είπε...

Σηκώστε* σόρυ

dimitris-r είπε...

Υπάρχει κι άλλη λύση.
Προσφέρομαι να σου στέλνω ψωμί από τον ξυλόφουρνο της γειτονιάς μου με ...courier. Δυο μέρες διαδρομή, δυο μέρες αντοχή επιπλέον και φτάσαμε στην τέταρτη για φρυγάνισμα. Αν και δεν προβλέπω να περισσεύει.
Λοιπόν άλλα μας λείπουν, αλλά από ψωμί, πολυτέλειες!!!

Marina είπε...

Julia-dream, να διευκρινήσω ότι το ψωμί που έχω φάει σε επαρχία δεν έχει σχέση με το Αθηναϊκό..τα φρατζολάκια που κατασπάραξα στη Θεσσαλονίκη και Κομοτηνή ήταν θείο δώρο.. εκεί τουλάχιστον σέβονται τον πελάτη.

butterfly, που καιρός να κάθεται η εργαζόμενη μητέρα να ζυμώνει, σύν ότι άλλο χρειάζεται..Ονειρο θερινής νυχτός

an-lu, κάτι άλλο πρέπει να είναι, μάλλον το κέρδος. Χαλάει το ψωμί γρήγορα άρα θα πάρεις καινούργιο, άρα θα πληρώσεις, άρα ο φούρναρης θα τα πιάνει...τι το ωραιότερο! Χάλι

kώστα, ούτε εμείς τρώμε ψωμί. Θα ήθελα όμως να έτρωγα. Θα ήθελα να μην χρειάζεται να ζυμώσω απο ανάγκη. Οσο για το word verification αναγκάστηκα να το βάλω με γέμισαν spams

oneiromageiremata, Το θέμα είναι το σωστό ψωμί να είναι για όλο τον κόσμο όπως σε άλλες χώρες. Οποιος θέλει να φτιάξει το δικό του το φτιάχνει σαν έξτρα, για δική του χαρά και όχι επειδή ΔΕΝ βρίσκει κάτι καλό.

dimitri-R απο κάπου χρειάζεται να ξεκινήσουμε για να καλύψουμε τις ελλείψεις. Αυτό που ζητώ είναι φούρνος γειτονιάς που σέβεται τους πελάτες και τον εαυτό του.