Το δικό μου ψωμί

Διάβαζα στον γαστρονόμο τα περί ψωμιού σήμερα και θυμήθηκα το αίωνιο πρόβλημα στο παλιό μας σπίτι τότε που ζούσα με τους γονείς μου.

Οταν ήμουνα παιδί θυμάμαι με έστελνε η μητέρα μου στον τοπικό μας φούρνο ν' αγοράσω 3 φρατζόλες ψωμί, 1 περίπου φορα την εβδομάδα. Τριών ειδών ψωμί είχε τότε, άσπρο(πολυτελείας), μαύρο και χωριάτικο. Πήγαινα γρήγορα και γύριζα αργά..με το πάσο μου θα έλεγα χαζεύοντας και τσιμπώντας την αφράτη κόρα της πρώτης φρατζόλας που τυλιγμένη μεν σε χαρτί, μου έκαιγε τα δάχτυλα. Ωσπου να φθάσω στο σπίτι είχα φάει το μισό ψωμί και ενώ άλλα παιδιά στη θέση μου τρώγανε και ένα μπερντάκι ξύλο, η δική μου μητέρα χαιρόταν που κάτι έφαγα γιατί σαν παιδί ήμουνα υπερβολικά λιγόφαγο.

Το ψωμί μετά το έπαιρνε, το τύλιγε σε ένα ύφασμα και το έβαζε κάπου για να διατηρείται. Και όντως διατηρείτο για τουλάχιστο αλλες 4 μέρες και την πέμτη μέρα το κόβαμε με μαχαίρι σε λεπτές φέτες και το κάναμε τόστ ή φρυγανιές. Αυτά για οταν ήμουνα παιδί.

Μεγαλώνοντας διαπίστωσα ότι το ψωμί άλλαζε, όπως και ο κόσμος όλος. Η μητέρα μου με έστελνε για ψωμί συχνότερα, αλλά δεν αγοράζαμε τόσο, μία φρατζόλα ή 1 καρβέλι το πολύ. Συνέχιζε να μου καίει τα δάχτυλα, συνέχισα να το τρώω αλλά δεν διαρκούσε τόσο, ξεραινόταν στη δεύτερη μέρα. Ούτε με το μαχαίρι δεν μπορούσες πλέον να το κόψεις. Το μπαγιάτικο ψωμί κάτι το κάναμε, δεν πεταγόταν φυσικά, θυμάμαι τη γιαγιά μου κάθε που έπεφτε ένα κομμάτι του στο πάτωμα να το σηκώνει, να το φιλάει και να το τρώει με ευλάβεια. Οταν έχεις περάσει εποχές πείνας, τιμάς αυτό που έχεις.

Η μητέρα μου πρώτη και μετά όλοι οι άλλοι άρχισαν να δυσανασχετούν με "το νέο ψωμί" του εμπορίου, που ναι μεν είχε γεμίσει διάφορα ονόματα και ποιότητες "πολύσπορο, οκτάσπορο, ελιόψωμο" κλπ. ποιοτικά όμως ξεραινόταν στις 2 μέρες. Ετσι βρήκαμε έναν έμπορο αλεύρων στην οδό Ζήνωνος, κάπου κοντά στην Πλ. Κάννιγκος. Εκεί πηγαίναμε μαζί και αγοράζαμε ένα πεντόκιλο αλεύρι "απο το χωριό" με το οποίο η μαμά ή και η γιαγιά ζυμώνανε το δικό μας ψωμί. Νόστιμο που διαρκούσε πάλι τουλάχιστον 4 μέρες και την 5η γινόταν τόστ. Το ξέραμε άλλωστε ότι κάθε Σάββατο θα τρώγαμε τόστ με τυρί, ντομάτα, αλλαντικά και λοιπές λιχουδιές.

Συνεχίζουμε να ζυμώνουμε το δικό μας ψωμί, όχι τόσο συχνά όσο άλλοτε (που χρόνος!) αλλά όποτε το κάνουμε το απολαμβάνουμε. Αλλο ψωμί όμως, αυτό του εμπορίου, δεν το τρώμε. Πιό τίμια είναι η φρυγανιά ή το παξιμάδι, απο τα κατασκευάσματα του εμπορίου που ώς το βράδυ έχουν μπαγιατέψει.

Και δεν μου κάθεται καθόλου καλά να σηκωθώ να τρέχω στο κέντρο της Αθήνας ή στη Λυκόβρυση για μία φρατζόλα ψωμί που ίσως να μην ξεραθεί την επομένη. Ξέρω ότι απο κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε, να επιστρέφουμε στο παρελθόν της ποιότητας. Οι κινήσεις που γίνονται είναι καλές. Θέλω όμως το ψωμί της παιδικής μου ηλικίας ΚΑΙ στη δική μου γειτονιά. Να γίνει για όλους και όχι για τους λιγοστούς.