Γαλλικό γεύμα

Μία γνωστή μας κάλεσε σε γεύμα για

α) γιορτάσει το νέο της σπίτι

β) να μας δείξει το νέο της amore mio που τυγχάνει να είναι chef σε γνωστό γαλλικό εστιατόριο αλλά και καθηγητής σε σχολή μαγείρων.

Φτάσαμε στο σπίτι της εγκαίρως, μας κάθισαν και μας πρόσφεραν ένα ιδιαίτερο aperitif φτιαγμένο απο χυμό αχλαδιού και μαρτίνι, σερβιρισμένο σε ποτήρια σχήματος τουλίπας, μία πολύ λεπτή γεύση που μας άφησε άναυδους.

Πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού, αντί για τα γνωστά τοις πάσι ασημικά είχε μικρές ραβιερίτσες με κουλουράκια, σοκολατάκια, αλμυρά μπαστουνάκια, όλα home-made μας είπε η Λίλα, φτιαγμένα απο τα χεράκια του (ουάου!). Απο ότι μας είπε, όλα τα φτιάχνει εκείνος, απο κουλούρι θεσσαλονίκης, κρουασάν, κουλούρια, φαγητά, ποτά, γλυκά...Ομολογουμένως τον κύτταξα με άλλο μάτι. Που σε βρήκε κούκλε μου ε?

Το μενού

Ο καθένας έλαβε το δικό του τυπωμένο μενού, για όλους ήταν το ίδιο πιάτο αλλά με διαφορετική ζωγραφιά στο φώντο, σε μένα έπεσε το σουρρεαλιστικό τριαντάφυλλο.. μμ τρελλαίνομαι

Κατ' αρχήν εμφανίσθηκε μία πρασόσουπα σε μορφή κρέμας αλλά χωρίς κρέμα γάλακτος..Εσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω πώς την έφτιαξε, τόσο απαλή, τον ρώτησα, μου είπε τούτο..κείνο.. είχα όμως την εντύπωση ότι δεν μου τα είπε όλα.. Το κρασί ήταν "Πέτρινες Πλαγιές 2004" του Παλυβου.

Μετά εμφανίσθηκε ένα τετράγωνο πιάτο με ψητό χταπόδι και ζοχούς. Μου πέσανε οι ασφάλειες. Το χταπόδι το είχε ψήσει στο φούρνο με κρασί μπαλσάμικο για 5 ώρες, τους ζοχούς τους είχε απλά ζεματίσει.. Ο συνδυασμός ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ. Πήρα και δεύτερη μερίδα, ήταν αδύνατο να συγκρατηθώ..Το κρασί ήταν Νεμέα 2003, Αμπελώνες Παλυβου.
Το κυρίως πιάτο ήταν κοτοπουλάκι με λαχανικά a la grecque και σάλτσα μανιτάρια. Ερώτημα, να το φάω ή όχι.. Σαν έργο τέχνης μου φάνηκε. Η απόφαση πάρθηκε στο πίτς φυτίλι.. ας πάρουμε και λίγη Τέχνη.

Για το τέλος μας το φύλαγε. Ηρθε η βασίλισσα του σουρρεαλισμού, Μία κρεμώδης πάστα, η μισή ρόζ, η άλλη άσπρη, η ρόζ είχε γεύση ροδάκινου, η άσπρη βανίλια. Στη μέση τη χαράκωνε ένα μπισκότο απο αμύγδαλο. καί δίπλα σάλτσας απο ροδάκινο.. Δεν ήξερα απο πού να ξεκινήσω, αισθάνθηκα σαν πληρωμένος δολοφόνος που κρατώντας το στιλέττο του έτοιμο να βασανίσει αλλά όχι να αφανίσει το θύμα του με πολλές μικρές πληγές.. Να φάω το μπισκότο πρώτα, μία μαχαιριά στη σύνθεση, ή να πάρω λίγο κρέμα ροδάκινο, δεύτερη πληγή.. δάκρυσα.

Αδύνατο να σκοτώσω..Αλλά το έκανα. Αδύνατο να μην σκοτώσω. Το κρασί ήταν "Ηλίου Τέχνη" Αγιωργίτικο, αμπελώνες Παλυβού.

Στο τέλος καθίσαμε στον καναπέ του σαλονιού για άλλη μιά φορά, χορτασμένοι απο ομορφιά, φαγητό και τύψεις, ήπιαμε καφέ και δοκιμάσαμε τα σπιτικά petit four και κουλουράκια με danish pastry.

Cheers Nicolas! Ε-Γ-Ρ-Α-Ψ-Ε-Σ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!