Κυριακή, Ιουλίου 19, 2009

Eλόδια

Περιδιαβάζοντας την ωραιότατη λίμνη Κερκίνη..πεινάσαμε. Βρήκαμε λοιπόν αυτό το εστιατόριο χαμένο μέσα στις λιμνούλες και στα πουλιά.
Καθίσαμε σε ένα τραπέζι με καθαρό τραπεζομάντηλο και με αυτή τη θέα..
και παραγγείλαμε. Ωσπου να έρθει το φαγητό απολαμβάναμε δροσιά, τραγούδια πουλιών και σμήνη απο λιβελούλες που εκτελούσαν χορούς ερωτικούς..

Το φαγητό ήταν πλούσιο. Κατ' αρχήν πήραμε γριβάδια τηγανιτά που είναι ένα λιμναίο ψάρι χωρίς λέπια, ο κοινός κυπρίνος αλλά μικρότερο σε μέγεθος

Ηταν πολύ γευστικό αν και είχε πολλά ψιλα αγκαθάκια στο δέρμα του. Μαζί με τα γριβάδια πήραμε ωραία τηγανισμένες πατάτες, ψητές πιπεριές και χόρτα. Μετά φάγαμε βουβαλίσιες μπριτζόλες, σκέτο λουκούμι! Καλοψημένες και μαλακιές. Που δεν πρόλαβαν να φωτογραφηθούν γιατί ξέχασε η φωτογράφος τη κάμερα.. είμαστε απασχολημένοι με τη μπριτζόλα..

Την σιγαλιά τη διέκοψε ένα γκρούπ τουριστών απο το ΚΑΠΗ Σερρών που εμφανίσθηκαν απο το πουθενά και το μέχρι τοτε ήσυχο ταβερνάκι γέμισε γέλια, ομιλίες και φασαρία. Τους κάθισαν όλους σε μεγάλα μακρουλά τραπέζια, τους έβαλαν και μουσική (νησιώτικα) και ...και... μετά άλλαξε το ολο σκηνικό.

Κατ' αρχήν ήρθαν οι πάπιες όσο πιο κοντά γίνεται απαιτώντας κάποια μερίδα, ένα μποναμά.


Μετά ήρθε και ο Κινέζος.. και τι δεν είχε η πραμάτειά του..













Ε μετά είπαμε να του δίνουμε. Ο λογαριασμός για 2 μερίδες γριβάδια, 1 πελώρια βουβαλίσια μπριτζόλα, μισό κιλό κρασί χύμα, 2 πατάτες, 1 ψητή πιπεριά και χόρτα = 25 ευρώ σύνολο!!!!

4 σχόλια:

kiki είπε...

25 μόνο;;;; Καλό!

ΣΜΑΡΩ είπε...

Χτες ανακάλυψα το μπλογκ σου και .. ξενύχτησα να το διαβάζω, τόσο ενδιαφέρον και καλογραμμένο!! Μπράβο!! Κι ευχαριστούμε οι Θεσσαλονικείς, για την ιδιαίτερη εκτίμηση στην πόλη μας!

Marina είπε...

Kiki, είναι φαίνεται φτηνή η ζωή στη Θεσσαλονίκη, γευστικώτατα τα εδέσματα και τιμές απίστευτες για τα Αθηναϊκά δεδομένα! Μακάρι να μπορούσα να ζώ μόνιμα στη Β. Ελλάδα.

Marina είπε...

Σμάρω, σε ευχαριστώ πολύ που..ξενύχτησες. Επλίζω τα γραφτά μου να ήταν άξια του κόπου σου. Δεν έχω καμμία σχέση με τη Θεσσαλονίκη, δεν κατάγομαι απο εκεί, ούτε έχω ζήσει εκεί, όμως όταν πηγαίνω γίνεται κάτι σαν deja vu, σαν να τη ξέρω χρόνια, σαν να έχω διαβεί και ζήσει στο κάθε στενό της, στα Λαδάδικα, στην Ανω Πόλη, στις παλιές γειτονιές.. Οι άνθρωποι ζεστοί και χαμογελαστοί, το τσίπουρο σε νεροπότηρο και τα σαλιγκάρια σερβίρονται με τα σωστά εργαλεία.. Εδώ και 10 χρόνια περίπου, αρχές του καλοκαιριού ανεβαίνουμε Β. Ελλάδα, σαν προσκύνημα.