Η παντοτεινή αγάπη

Σοκολάτα.

Μαύρη και πικρή.

Παιδική ανάμνηση γιαγιάς να φέρνει μία πελώρια για τα παιδικά μου μάτια Σοκολάτα Υγείας Παυλίδη. Δυστυχώς δεν ερχόταν η γιαγιά συχνά αλλά μάλλον ευτυχώς γιατί άμα παρα-συνηθίσεις ένα πράγμα το παίρνεις για δεδομένο και δεν κάνει πλέον εντύπωση.

Αίσθηση πληρότητας όταν αργά και ηδονικά λιώνει στο στόμα. Αίσθηση ευθύνης : αν φάω θα φθάσει ΚΑΙ για αύριο? Αστεία πράγματα. Ποτέ δεν είναι αρκετή η δική σου σοκολάτα. Ανακατεμένες οι αισθήσεις χαράς και λύπης. Το γεμάτο με σοκολάτα στομάχι δεν δέχεται άλλη τροφή και οι γονείς νευριάζουν. Παιδικές υποσχέσεις για ένα μέλλον χωρίς πιέσεις. Ισως.

Στη ζωή μου έχω φάει πολύ σοκολάτα. Είτε αγορασμένη απο το περίπτερο, κατάστημα, εστιατόριο, ζαχαροπλαστείο, είτε τοποθετημένη σε τούρτες και γενικά περίτεχνα σπιτικά γλυκά. Σοκολάτα σκέτη, μαύρη, γάλακτος, άσπρη, με ξηρούς καρπούς (παλιά τουλάχιστον), γεμιστή με φρούτα, ακόμη και με πιπέρι. Πολλών εθνικοτήτων. Μέχρι σήμερα.

Γιατί σήμερα το βράδυ δοκίμασα τη γεύση που ποτέ δεν είχε περάσει το κατώφλι μου. Μέχρι αυτό το λεπτό. Σοκολάτα με γεύση τσαγιού, του αγαπημένου μου Earl Grey - γεύση περγαμόντο. Ηρθε σαν δώρο και σάρωσε. Εμένα.

Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό που δεν την πουλάνε στην Ελλάδα. Κακό γιατί δεν θα την βρίσκω, καλό γιατί η αίσθηση θα μου μείνει σαν την μία και μοναδική.

Σαν τις vintage αγάπες που πέρασαν. Αλλά που ακούμπησαν.