Σάββατο, Φεβρουαρίου 10, 2007

Μικρές απολαύσεις

Είμαι απο τους ανθρώπους που έχουν την τάση να γεύονται τον έρωτα ΕΦΟΣΟΝ περνάει απο το στομάχι. Το δικό μου στομάχι. Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε αυτή η ανωμαλία, γιατί περί αυτού πρόκειται, σε καμμία φίλη μου δεν προέκυψε ως τώρα αυτό..ίσως είμαι πολύ φιλήδονη ή φαγού, διαλέγεις και παίρνεις. Χοντρή πάντως δεν είμαι (με τόσο αερόμπικ..κομμάτι δύσκολο), άρα πώς να το εξηγήσω ότι όσες φορές ενδιαφέρθηκα για έναν άνδρα ο τελευταίος μαγείρευε όνειρο?
Και όχι μόνο.
Σερβίριζε σωστά, είχε και τα κατάλληλα εργαλεία που τα χρησιμοποιούσε ΑΨΟΓΑ (π.χ. σερβίρισμα σαλάτας με πηρούνι-κουτάλι κρατημένα απο το ίδιο χέρι-χωρίς να τα σκορπάει παντού) και στρωσιμο τραπεζιού, διακόσμηση δωματίου για να μη μιλήσω για την αισθητική των πιάτων.
Πώς με έρριχναν όλα αυτά...στο πίτς φυτίλι θα έλεγα. Αλλες τις πάνε σε χορούς και πανηγύρια, σε σουϊτες και σε ταξίδια ενώ εγώ ήμουνα ευτυχής με μία απλή σούπα, μία φροντισμένη μακαρονάδα, ένα ψητόπουλο κοτό. Απο τα χεράκια του αγαπημένου μου.
Ποτέ δεν έχω αγαπήσει άντρα που δεν ξέρει να μαγειρεύει. Περίεργο δεν είναι?


8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κάποτε μου είχε πει ένας «δάσκαλος» πως ότι ψάχνεις βρίσκεις! Σου λέει κάτι αυτό;

Δεν ξέρω για τις φίλες σου, αλλά γενικότερα αρέσει... αν και καμιά μέχρι τώρα δεν με αγάπησε από την μαγειρική μου. (μάλλον αργώ να τους μαγειρέψω ή είμαι επιλεκτικός σε ποιές μαγειρεύω... Τι να πω...)

dimitris-r είπε...

Εγώ πάλι θα πω:
"Ήθελές τα κι έπαθές τα",
κατά που λέμε και στα μέρη μου.

Marina είπε...

Παλιόπαιδα. Ανοίγω την καρδιά μου και με μαλώνετε.
Γιάννη, προφανώς δεν βάζεις αρκετό μεράκι..δεν είναι μόνο οι γεύσεις, αλλά η ατμόσφαιρα, η αισθητική ..ξέρεις τι εννοώ.

Δημήτρη μου Δημήτρη μου θα μου χαλάσεις το σπίτι μου.
Δεν παραπονέθηκα.. αντίθετα.

Ανώνυμος είπε...

Όχι βρε! Αντίθετα. Στο είπα.
Αργώ να τις τραπεζώσω. Με έχουν γνωρίσει καλά μέχρι τότε και το φαγητό είναι το επιστέγασμα...

Juanita La Quejica είπε...

Την πρώτη φορά που ο Δ. με κάλεσε σπίτι του, μου είχε φτιάξει αρακά κοκκινιστό και μπριζόλες τηγανιτές. Τώρα που το σκέφτομαι, μπας και τα είχε ετοιμάσει η πεθερά μου; Τότε το είχα θεωρήσει σπουδαίο που ένας 25άρης μαγείρευε, ίσως γιατί μεγάλωσα σε οικογένεια που το ανδρικό πρότυπο ήταν όταν χρειαζόταν η καλύτερη νοικοκυρά...
Αλλά μέχρι εκεί έμεινε η ιστορία του μαγειρέματος, έκανε την "πώληση", "έκλεισε η δουλειά" και τέρμα. Σπανίως μαγειρεύει, μάλλον γιατί εγώ το ευχαριστιέμαι περισσότερο και σίγουρα γιατί δεν έχει χρόνο.
Νομίζω ότι το σημαντικό είναι να έχει κανείς την διάθεση να τα κάνει όλα, να μην βάζει στεγανά.
Μαρίνα, να τον χαίρεσαι τον προσωπικό σου σεφ! Και να μοιράζεσαι τις συνταγές του μαζί μας!

Marina είπε...

Juanita, κατ' αρχήν ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εκανε προσπάθειες ο καϋμένος ο Δ..άλλοι Έλληνες δεν ξέρουν να κάνουν βραστό αυγό. Ηξερε όμως και τι έπαιρνε, έτσι δεν είναι? Μαγειρεύεις σίγουρα υπέροχα. Για την ιστορία τώρα, ο πρώτος μου σύζυγος, στα 22 του χρόνια μου είχε κάνει το τραπέζι με δικά του κανελόνια (τα ζυμαρικά του τα έκοβε μόνος του χωρίς μηχανή) και boeuf bourgignon για κυρίως. Μετά έβγαλε μηλόπιττα με δικό του παγωτό (χειροποίητο).
Ο Κώστας μου έφτιαξε μία σούπα που ήταν τέτοιας γεύσης που απο τότε την ονόμασα "η σούπα των γενεθλίων". Μου την φτιάχνει 1 φορά το χρόνο ανήμερα στα γενέθλιά μου.

Κωστας είπε...

"Ποτέ δεν έχω αγαπήσει άντρα που δεν ξέρει να μαγειρεύει"
Ούτε εγώ γυναίκα που δεν ήξερε να μαγειρεύει :-)
Αυτό κι αν είναι περίεργο :-P

*Στα σοβαρά τώρα: Περίεργες είναι μάλλον οι φίλες σου!

Marina είπε...

Κώστα, εσείς είσαστε πιο προχωρημένοι..εμένα με έμαθε να μαγειρεύω η πρώην πεθερά μου που ήταν επαγγελματίας στο χώρο. Να μαγειρεύω εραστιτεχνικά εννοώ, φαγητό κάθε μέρα.
Οσο για τις φίλες, μάλλον ζήλια-ψώρα