Φιστίκια

Ποιά η διαφορά μεταξύ Ευρωπαϊκών και Αμερικάνικων φιστικιών τύπου Αιγίνης;

Εδώ και κάποια χρόνια ανέπτυξα αλλεργία σε όλων των ειδών τα φιστίκια, είτε είναι αράπικα, είτε κάσιους είτε (τα αγαπημένα μου) Αιγίνης. Ισως γιατί έτρωγα πολλά απο παιδί. Η αλλεργία ήταν σοβαρή, κατέληξα σε ειδικό γιατρό ό οποίος μετά απο διάφορες εξετάσεις μου είπε ότι "ξηροκάρπια τέλος" και μου έδωσε φάρμακα.

Εκτοτε δοκίμαζα πότε-πότε φιστίκια Αιγίνης για να δώ μήπως και μου περάσει η αλλεργία.. είχα δοκιμάσει Ελληνικά, ευρωπαϊκά ακόμη και εισαγώμενα απο το Ιράν και το αποτέλεσμα ήταν μικρής εμβέλειας αλλεργία.

Και μιά μέρα, είδα σε ένα νέο σουπερμάρκετ στον Ασπρόπυργο, φιστίκια Αιγίνης απο τη Καλλιφόρνια. Πήρα λοιπον ένα πακετάκι, για να δοκιμάσω...
Εφαγα κατ' αρχήν 5 φιστικάκια..για δοκιμή...
Τίποτα. Καμμία αλλεργία

Μετά έφαγα μία χούφτα
Τίποτα. Καμμία αλλεργία

Μετά τελείωσα το σακκουλάκι..
Τίποτα. Καμμία αλλεργία

Και αναρωτιέμαι και λέω
"Με τι ψεκάζουν τα ελληνικά ή και Ιρανικά φιστίκια και ο κόσμος παθαίνει; Η πιο απλά, τι "στην ευχή δεν έχουν τα δικά μας φίστίκια που το έχουν τα αμερικάνικα;

Χαμόδρακας

Περιδιαβάζοντας τις ομορφιές της Θεσσαλονίκης..πεινάσαμε.

Που να πάμε..πού να πάμε.. Πάμε στη Καλαμαριά;

Πηγαίνοντας μέσα στη ζέστη, στρίψαμε κάτι δρομάκια και βρεθήκαμε στο Χαμόδρακα..ένα ωραίο σκιερό εστιατόριο με θέα.. Για τη θέα κυριως ήρθαμε

Ε! Και για το φαγητό. Που ήταν άξιο λόγου. Μύδια τηγανιτά και σκουμπρί στα κάρβουνα.. και τσίπουρ βέβαια. Και μιά σαλάτα.

Αυτό που μου άρεσε στο συγκεκριμμένο μέρος ήταν ο κόσμος που ερχόταν. Ντάλα μεσημέρι καθημερινής και ώς τις 15.00 γέμισαν τα τραπεζάκια με καλοντυμένες παχουλές κυρίες που συχνά περπάταγαν με τη βοηθεια μπαστουνιού, με οικογένειες παπούδων και εγγονών, με ηλικιωμένα ζευγαράκια που ήρθαν για μεζέ. Τα παιδάκια έτρεχαν παντού ξέγνοιαστα και οι καλοβαλμένοι συνοδοί τους χαμογελαστά τσιμπούσαν τα μεζεδάκια.

Στην Αθήνα μόνο τρέχουμε και γκρινιάζουμε. Στη Θεσσαλονίκη χαμογελαστά ξέρουν να ζούν.

Eλόδια

Περιδιαβάζοντας την ωραιότατη λίμνη Κερκίνη..πεινάσαμε. Βρήκαμε λοιπόν αυτό το εστιατόριο χαμένο μέσα στις λιμνούλες και στα πουλιά.

Καθίσαμε σε ένα τραπέζι με καθαρό τραπεζομάντηλο και με αυτή τη θέα..

και παραγγείλαμε. Ωσπου να έρθει το φαγητό απολαμβάναμε δροσιά, τραγούδια πουλιών και σμήνη απο λιβελούλες που εκτελούσαν χορούς ερωτικούς..

Το φαγητό ήταν πλούσιο. Κατ' αρχήν πήραμε γριβάδια τηγανιτά που είναι ένα λιμναίο ψάρι χωρίς λέπια, ο κοινός κυπρίνος αλλά μικρότερο σε μέγεθος

Ηταν πολύ γευστικό αν και είχε πολλά ψιλα αγκαθάκια στο δέρμα του. Μαζί με τα γριβάδια πήραμε ωραία τηγανισμένες πατάτες, ψητές πιπεριές και χόρτα. Μετά φάγαμε βουβαλίσιες μπριτζόλες, σκέτο λουκούμι! Καλοψημένες και μαλακιές. Που δεν πρόλαβαν να φωτογραφηθούν γιατί ξέχασε η φωτογράφος τη κάμερα.. είμαστε απασχολημένοι με τη μπριτζόλα..

Την σιγαλιά τη διέκοψε ένα γκρούπ τουριστών απο το ΚΑΠΗ Σερρών που εμφανίσθηκαν απο το πουθενά και το μέχρι τοτε ήσυχο ταβερνάκι γέμισε γέλια, ομιλίες και φασαρία. Τους κάθισαν όλους σε μεγάλα μακρουλά τραπέζια, τους έβαλαν και μουσική (νησιώτικα) και ...και... μετά άλλαξε το ολο σκηνικό.

Κατ' αρχήν ήρθαν οι πάπιες όσο πιο κοντά γίνεται απαιτώντας κάποια μερίδα, ένα μποναμά.

Μετά ήρθε και ο Κινέζος.. και τι δεν είχε η πραμάτειά του..













Ε μετά είπαμε να του δίνουμε. Ο λογαριασμός για 2 μερίδες γριβάδια, 1 πελώρια βουβαλίσια μπριτζόλα, μισό κιλό κρασί χύμα, 2 πατάτες, 1 ψητή πιπεριά και χόρτα = 25 ευρώ σύνολο!!!!

Γιαλισκάρι

Μία παρέα φίλων μας κάλεσαν στη ψαροταβέρνα "Γιαλισκάρι" κοντά στο νεκροταφείο Παλ. Φαλήρου. Ηταν μία μουντή καλοκαιρινή βραδυά, με ένα μαύρο σύννεφο να απειλεί να μας κάνει μούσκεμα οσονούπω, πάνω απο το κεφάλι μας να μας αποτρέπει να πιάσουμε τραπεζάκι έξω.. αλλά να προτιμήσουμε τη μέσα αίθουσα.

Βρεθήκαμε σε ένα μακρουλό χώρο με ωραία στρωμένα τραπέζια, λευκά τραπεζομάντηλα, καθαρά μαχαιροπήρουνα, περιποιητικούς σερβιτόρους και με ενδιαφέρουσα διακόσμηση. Η τελευταία ήταν ράφια που πιάνανε όλο το χώρο του μαγαζιου, ράφια γεμάτα μινιατούρες ΄- ίσως μοντέλλα - ιστιοφόρων, εξάντες, τιμόνια καραβιών, κοράλια αλλά κυρίως μία βαλσαμωμένη αλεπού της θάλασσας, αρκετά μικρή (ευτυχώς) για να πιάνεται αλλά και αρκετά μεγάλη για να σου φάει το χέρι άμα σε πετύχει (φεύ!) μέσα στο νερό

Δεν άντεξα και την τράβηξα φωτογραφία (το σκυλόψαρο δεξιά) με το στόμα της ανοιχτό και τις σειρές κοφτερών δοντιών έτοιμα! Μπρρ!

Εχοντας πείρα απο μέγεθος μερίδας διαφόρων εστιατορίων που πηγαίνουμε..έχοντας και μία κάποια πείνα, παραγγείλαμε γαύρο τηγανιτό, καλαμάκια τηγανιτά, σαρδέλλες στα κάρβουνα, γαρίδες, κουτσομούρες και χταπόδι απο ψαρικά καθώς και χόρτα, παντζάρια, πατάτες και κολοκύθια τηγανιτά, βραστά λαχανικά, κάτι σαγανάκια... Και τη πατήσαμε γιατί στο Γιαλισκάρι οι μερίδες είναι μεγάλες. Εκεί που αλλού θα μας έβγαζαν με το ζόρι 7 ψάρια ανά μερίδα, εδώ ήρθαν κάτι πιατέλλες με βουνό οι γαύροι.. αν το ξέραμε θα παίρναμε λιγώτερα γιατί μετά απο 4 ώρες φαγοπότι..δεν χώραγε τίποτ' αλλο και πήραμε τάπερ για το σπίτι! Η ποιότητα δε του φαγητού, απίστευτη. Οι σαρδέλλες ήταν παχουλές, καλοψημένες και ζουμερές, τα καλαμάρια λιώνανε στο στόμα, τις κουτσομούρες τις φάγαμε στον αέρα, δεν κάναμε το κόπο να τις καθαρίσουμε, το χταπόδι ήταν άπαιχτο, τεράστια η ποσότητά του για 6 άτομα, άλλοι 4 τρώγανε! Ενώ γαύρο δεν τρώω, τον συγκεκριμμένο το τάραξα, ποτέ μου δεν έχω φάει τόσο ωραίο! Οπως και τις γαρίδες τάραξα..παρόλλη τη πιθανή αναφυλαξία..που μπορεί να πάθαινα..(τίποτα δεν έπαθα) έφαγα με τη ψυχή μου!.

Η αίθουσα ήταν μισογεμάτη για Κυριακή βράδυ με βροχή. Γιατί βέβαια έκανε κατακλυσμό, απίστευτα νερά πέσανε! Οι σερβιτόροι ήσαν μόνο 2 αλλά τα καταφέρνανε πολύ καλά. Ούτε λεπτό δεν μείναμε παραπονεμένοι, πέρασαν ξανά και ξανά να δούνε αν θέλουμε κάτι (νερό-ποτά-γιατί για έξτρα φαγητό μάλλον χλωμό), για πότε καθάρισαν το τραπέζι στο τέλος και χωρίς να παραγγείλουμε φέρανε μία πιατέλλα καρπούζι για να φάει ένας λόχος!!

Δεν πληρώσαμε εμείς, είδα όμως τι έδωσε ο φίλος μας στο σερβιτόρο, και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι για αυτά που φάγαμε δεν είναι καθόλου ακριβό!

Ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ και θα ξαναπάμε!

Γαλακτοκομικό quiz

Ακουσα σε ομάδα συζητητών ότι:

Κάτω απο κάθε μπουκάλι γάλα υπάρχουν κάποιοι αριθμοί..ένας απο αυτούς δηλώνει τον αριθμό παστερίωσης του προϊόντος.

Το Νο. 1 = μία φορά παστεριώθηκε, πήγε στην αγορά
Εληξε και επέστρεψε στη γαλακτοκομική μονάδα όπου ξαναπαστεριώθηκε

Το Νο 2 = δύο φορές παστεριώθηκε και ξαναβγήκε στην αγορά
Εληξε και επέστρεψε στη γαλακτοκομική μονάδα όπου ξαναπαστεριώθηκε

Το Νο 3 = τρείς παστεριώθηκε....
μέχρι το Νο. 5= πέντε φορές παστεριώθηκε..

Αν επιστρέψει στη μονάδα..τότε το κάνουνε Μίλκο δλδ σοκολατούχο γάλα!!!!!!

και αν λήξει και το Μίλκο...το κάνουνε


Ελπίζω να βρεθεί κάποιος να με διαψεύσει.. να μην είναι αλήθεια όλα αυτά !

Μαντί

Χθες απολαύσαμε ένα πιάτο Μαντί. Τι είναι το Μαντί όμως ; Ας πάμε στο λεξικό μας για την Ορολογία της Μαγειρικής και να δούμε εδώ τι λέει το αντίστοιχο λήμμα (για να το δείτε κατεβείτε στο τέλος της σελίδας) .
Αφού καταλάβαμε τι είναι και πώς φτιάχνεται...αναστενάζουμε γιατί είμαστε παιδιά της πόλης και δεν έχουμε χρόνο να καθόμαστε να φτιάχνουμε μικρούτσικα ζυμαρικά με το χέρι. Ευτυχώς υπάρχουν και τα μπακάλικα που μας τα προμηθεύουν σε συσκευασίες του μισού κιλού σαν να είναι μακαρόνια. Είχα προ καιρού αγοράσει ένα τέτοιο πακετάκι και είπαμε να το δοκιμάσουμε το σβκ που μας πέρασε. Η συσκευασία ήταν Τουρκικής προέλευσης με τις οδηγίες μαγειρέματος γραμμένες ΚΑΙ στα αγγλικά απο πίσω!!

Υλικά

Λίγο βούτυρο, καυτερές πιπεριές ( εμείς βάλαμε 2-3 τσίλι), φρέσκια μέντα και ντομάτα πελτέ, 1 λίτρο ζωμό κότας ή βοδινού, λίγο (50 γραμμάρια) σκόρδο, αλατι-πιπέρι (εμείς βάλαμε πάπρικα). Προαιρετικά αγγούρι ψιλοκομμένο και μισό κιλό γιαούρτι σακκούλας (ή και total).
Βάζουμε το μισό κιλό μαντί σε μία κατσαρόλα με 1,5 λίτρα νερό (5-6 φλυτζάνια) μαζί με λίγο αλάτι. Αντί για σκέτο νερό μπορείτε να βάλετε ζωμό κότας ή βοδινού και λιγώτερο αλάτι. Μετά ρίχτε και λίγο ντοματοχυμό. Τα μαντί πρέπει να βράσουν και να πιούν το νερό τους. Μόλις το πιούν τα σουρώνετε και τα αφήνετε να κρυώσουν λίγο.

Για τη σάλτσα: Σε ένα αντικολλητικό τηγάνι βάζετε λίγο βούτυρο να κάψει, τις καυτερές πιπεριές, το σκόρδο, τη μέντα και το πελτέ. Αν έχετε ντομάτες για μαγείρεμα βάλτε εκείνες. Μόλις η σάλτσα δέσει είναι έτοιμη.

Στο πιάτο βάζουμε το μαντί με τη ντομάτα και δίπλα ή απο πάνω μία μεγάλη κουταλιά γιαούρτι και φρέσκο αγγουράκι για τη γεύση.

Αν έχετε και ζεστό ψωμί και λίγο κρασάκι... θα χαρείτε ακόμη περισσότερο.

Τα μενού των delivery

Εστιατόρια, πιτσαρίες, σουβλατζίδικα και διάφορα εθνικ ταχυφαγεία έχουν δυνατότητες αποστολής φαγητού στο σπίτι. Πολλοί άνθρωποι δεν μαγειρεύουν ή συχνά αρέσκονται να παραγγέλνουν και απέξω. Ετσι τα λογείς φαγάδικα μας πετάνε τους καταλόγους φαγητών τους κάτω απο τη πόρτα.
Χθές μου πέταξαν ένα για παραδοσιακές γεύσεις απο το Πάπιγκο. Εχω πάει στην Ηπειρο και πάνω κάτω ξέρω τι τρώνε εκεί. Διαβάζοντας όμως τις προσφορές τους ταχυφαγείου, μου ήρθε το αίμα στο κεφάλι!

Μία παραδοσιακή σαλάτα είναι εκείνη με "ρόκα-παρμεζάνα, τοματίνια και ξύδι balsamico", ναί οι γιαγιάδες της Πίνδου παπάρα σε μπαλσαμικό κάνουν το ψωμί τους όταν δεν τρώνε μακαρόνια με παρμεζάνα - αλλο παραδοσιακό τυρί! Η βαζουν edam στη σαλάτα του Σέφ μαζί με τα μαρούλια, αγγούρια, αυγά ημέρας (και όχι Τουρκίας), ζαμπόν κλπ.

Να κατοχυρώσουμε τη παρμεζάνα και το ενταμ σαν τυπικά ηπειρώτικα τυριά γιατί ως γνωστόν η Ηπειρος μόνο τυριά δεν έχει!

Πάμε και στα κρέατα

Μπιφτέκι απο μοσχαρίσιο κιμά ζυμωμένο με "μυστική συνταγή". Α! Καλά! Ολα αυτά τα μυστικά σημαίνουν κάποιο κρέας μαζί με ότι περισσεύει απο τη κουζίνα σε μυρωδικά κλπ. Αντι για τη μυστική συνταγή, χάθηκε να γράψεις με τον Χ τρόπο;

Και ο χοιρινός γύρος delicatessen, τι είναι; Τον έχουν αλέσει 19 φορές απο τη μηχανή του κιμά μαζί με την άλλη μυστική συνταγή του συμπέθερου;

Απο τα μαγειρευτά συμπεριλαμβάνει τη κορωνίδα της Ηπείρου: το παστίτσιο! Εντάξει αν το πάρεις έτσι γιατί όχι και το au gratin, ό,τι θέλεις βάζε..παραδοσιακέ κουζινοτρόμε!

Ο μέσος Ελληνας είναι σαβουροφάγος. Πηγαίνει σε ταβερνεία και εστιατόρια με απίστευτη χαμηλή ποιότητα τροφής (για να μη μιλήσω για σέρβις), τρώει απαίσια μαγειρεμένα φαγητά με πρώτες ύλες κατά πολύ χειρότερες απο αυτές που τρώει σπίτι του και πληρώνει και αδρά, αλλά του αρέσει. Αντίστοιχα τα ντελίβερι που παραγγέλνει για το σπίτι είναι ένα συνοθύλεμα λιπων, αλατιού και θερμίδων προσθέτοντας βάρος χωρίς βιταμίνες και υγεία.

Ομως κάποιος θα έπρεπε να μαζεύει λίγο τις μπούρδες που γράφουν τα ταχυφαγεία στους καταλόγους τους, και δεν εννοώ τις σαχλαμάρες απο ελληνικά στα αγγλικά (π.χ. τα καλαμαράκια γίνονται inkstands (μελανοδοχεία) και τα χόρτα σε weeds (ζιζάνια) που μόνο οι ψαγμένοι καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται και οι άλλοι απλά αηδιάζουν, τα βασικά βρε παιδιά, ακου παραδοσιακή Παρμεζάνα στην Ηπερο! Σε λίγο θα μας βάλετε και μπαρμπούνια που σπαρταράνε στη Κοζάνη!