Τον τελευταίο καιρό μετά τη μετακόμιση της κας Π, ήρθα σε επαφή με τα έτοιμα φαγητά, όχι εκείνα που πουλάνε τα εστιατόρια/πιτσαρίες/ταβέρνες, σε πακέτο αλλά εκείνα των σούπερμάρκετ.
Αναρωτιέμαι αν τώρα έχει πέσει η ποιότητά τους ή πάντα τέτοια χάλια είχαν και δεν το είχα πάρει ποτέ είδηση. Είτε λύσσα στο αλάτι, είτε ξεροψημένα απ' έξω και ωμά με αίμα απο μέσα. Και η τιμή...φωτιά!
Παράδειγμα τα ψητά κοτόπουλα. Απ' εξω ροδοψημένα, φαίνονται πολύ ελκυστικά. Μέχρι να τα πάς σπίτι. Με το που τα κόβεις διαπιστώνεις ότι όλη η νοστιμιά είναι η πέτσα. Η σάρκα έχει τη γεύση του αχυρου, είναι δε σκληρή σαν να μασάς λάστιχο. Αν πάς και πιό μέσα βλέπεις κόκκινο, στην αρχή ροζέ και γύρω απο τα κόκκαλα κόκκινους χόνδρους. Αίμα.
Αυτό το δόλιο το κοτόπουλο ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ έχει μαγειρευτεί και πόσες ακόμη θα μπεί-βγεί στα μικροκύματα ώσπου να πουληθεί?
Οι σαλάτες που κάθε μέρα αραδιάζονται στα ράφια, και καλά αν είναι αεροστεγώς κλεισμένες σε πλαστικές συσκευασίες υπάρχουν όμως και οι ελεύθερες σε στύλ salad bar να ξεραίνονται στον αέρα, έρμαια των εντόμων, γιατί τα μυγόχαρτα πάντα απουσιάζουν.
Και να μην πώ τα λογείς παστίτσια, μουσακάδες που έχουν γίνει ένα γευστικό χάλι απο τις αλλεπάλληλες φορές που μπαινοβγήκαν στους φούρνους, , λύσσα στο αλάτι, ίσως τις πρώτες μέρες να τρώγονται στην πορεία όμως οι κιμάδες να γίνονται σφαίρες, τα μακαρόνια λάστιχα και η μπεσαμέλ πέτσα.
Τα μόνα που κάπως επιβιώνουν είναι τα λαδερά και ίσως μερικά γλυκά.
Ομως μετά την πάροδο κάποιων ημερών το απλό ζελέ γίνεται τσικλόφουσκα και ένα κέικ, μεταλάσσεται σε τρίμμα παρμεζάνας.
Και δεν είναι καθόλου φθηνά, άρα γιατί τέτοια αμέλεια κύριοι σουπερμαρκετeers?
