Αγγουράκια και τουρσάκια

Κάθε που πάω στο κέντρο της Αθήνας αισθάνομαι σαν την αλεπού που στοχεύει κοτέτσι. Τα όνειρα και οι προσδοκίες απύθμενες, τα σάλια αρχίζουν και τρέχουν.. μαζέψτε με

Σοφοκλέους, Βαρβάκειος, Γερανίου, Αρμοδίου και Αριστογείτονος.

Περπατώ εις τους δρόμους πολύ προσεκτικά, τα πεζοδρόμια είναι γλιστερά, γεμάτα παγίδες, άσε που δεν χωράμε όλοι και το σπρωξίδι αναπόφευκτο, άσε που μπορεί να πατήσω και κανένα σκουπίδι/σάπιο κοψίδι και να σωριαστώ.. μπλιάχχ.

Οπως οι περισσότεροι προτιμώ το οδόστρωμα και άσε τους οδηγούς να με αγριοκυττάνε και να μουρμουράνε βρισίδι.. μωρέ τι μας λέτε!

Περπατώ εις την πόλη ψάχνοντας για αγγουράκια τουρσί. Διάβασα ότι υπάρχει στην οδό Αρμοδίου ένας Ρώσος μπακάλης που πουλάει τα ωραιότερα τουρσάκια της Αθήνας.

Εδώ πρέπει να πώ ότι έχουμε ένα κάποιο πάθος με τα αγγουράκια.. με τις πίκλες βρε παιδιά, ηρεμείστε, δεν είναι κείμενο του Penthouse αυτό.

Λοιπόν, τουρσί απο τουρσί διαφέρει, άλλα είναι πιπεράτα, άλλα ξυνά, άλλα γλυκά, άλλα μεγάλα και ψωμωμένα άλλα καχεκτικά και καίνε τη γλώσσα. Τα εβραίϊκα είναι μεγαλύτερα, τα περσικά καίνε τη γλώσσα, τα ρώσικα είναι πιο γλυκά απο τα τούρκικα..

Ο κόπος μου ανταμείφθηκε. Βρήκα το ρώσικο μπακάλικο. Το μαγαζί του ήταν άδειο, όλη η πραμάτεια ήταν στο πεζοδρόμιο τοποθετημένη προσεκτικά πάνω σε όρθιες βιβλιοθήκες (!!!!!!!), στα ράφια τους, σαν να ήταν βιβλία. Απειρα τα βάζα, με τουρσιά καρόττα, λάχανα, ραπάνια, κρεμμύδια, ρεπάνια, κουνουπίδια, τοματάκια και αγγουράκια!

Το μικρότερο ήταν των 3 κιλών. Πάμφθηνα. Πήρα και λίγο ρώσικο ψωμί.. είναι πιό παχύ απο τη πίτα για κεμπάμπ. Οι ρώσοι κάνουν μιά τομή σαν τσέπη, ρίχνουν τυρί μέσα και μετά πετάνε το ψωμί στο τηγάνι..λιώνει το τυρί και μετά είναι ΚΟΛΑΣΗ

Πάλι δίαιτα θα κάνουμε σήμερα!

Ακουσα ότι

Τα εστιατόρια καθώς και οι σέφ,

οι σούπερ-ντούπερ προσωπικότητες της κουζίνας καθώς και οι διάφορες ταβέρνες, κλάμπς κλπ,

εναποθέτουν τη φήμη τους όχι στην τέχνη τους στην δημιουργία εδεσμάτων και ατμόσφαιρας αλλά στο χρήμα.

Αυτοί οι αστέρες πληρώνουν ΠΟΛΛΑ στους κριτικούς των διαφόρων περιοδικών που ανάλογα στο ΠΟΣΑ θα μαζέψουν (είτε οι ίδιοι, είτε το περιοδικό) θα γράψουν καλά λόγια για έναν σέφ ή θα θάψουν έναν σέφ.

Θα γράψουν τα καλύτερα για ένα εστιατόριο/κλάμπ οτιδήποτε ή θα το πετάξουν στα ερέβη ΩΣΠΟΥ να πέσει το ψιλό και μετά άλλο άρθρο, περί βελτίωσης του χώρου, αλλαγή προσωπικού..κλπ.

Αυτό κι αν είναι χάλι.

Η Σπηλιά της Αργολίδας

Ταβέρνα "Η Σπηλιά" στην περιοχή Κεφαλάρι Αργους. Κοσμική ταβέρνα θεωρείτε απο τους ντόπιους, διάφοροι πολιτικοί την χρησιμοποιούν. Ανοιχτή χειμώνα καλοκαίρι. Το εσωτερικό της τον χειμώνα είναι χαμηλοτάβανο απο μπετόν φτιαγμένο σαν σπηλιά με βαθουλώματα, ρωγμές κλπ.. Οποιος έχει κλειστοφοβία ας την αποφύγει. Το καλοκαίρι όμως έχει μεγάλη αυλή πίσω με άνετα καλοστρωμένα τραπέζια και πολύ καλό φαγητό.

Την προτιμούμε τα καλοκαίρια κυρίως, για το ωραιότατο κοτόπουλό της, το κατσικάκι της που είναι λου-κού-μι και το τυροπιτάρι (φωτογραφία) που δεν παίζεται.

Στα γλυκά υστερεί λίγο, μόνο παγωτά έχει και αυτά τίποτα σπουδαία.. Το χειμώνα βγάζει τοπικό γιαούρτι με μέλι και καρύδια, φανταστική η ποιότητα του γιαουρτιού, παλιά ήταν έτσι αυτό της σακκούλας, τώρα τέτοιο γιαούρτι μόνο στην περιοχή τρώω.

Αν βρεθείτε στην περιοχή σας τη συνιστώ.

Tartare

Γαλλικό εστιατόριο στη Γλυφάδα. Πηγαίνουμε συνήθως εκεί αρχές καλοκαιριού, όταν οι νύχτες είναι ακόμη δροσερές.

Το περιβάλλον εντυπωσιακό, το μενού απλό αλλά και περίπλοκο, έχει εύκολα πραγματάκια για τους μη μυημένους και άλλα φοβερά πιάτα για τους λάτρεις. Το προσωπικό περιποιητικό και ευγενικό. Η κράτηση ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ.


Το νούμερο 1 είναι ...το κρέας. Ο ωμός κιμάς Tartare, απλά δεν παίζεται. Ζουμερός, με το σωστό αλατάκι, ούτε πικάντικος, ούτε αδιάφορος. Ολα του τα κρέατα είναι σωστά ψημένα, εδώ δεν υπάρχουν τα γνωστά καλοψημένα, χωρίς αίμα, το αιματάκι είναι fact αν δεν είσαι καννίβαλος, μην διαλέγεις Γαλλικό εστιατόριο. Επίσης έχουν και το σωστό πάχος. Το ελληνικό κόντρα είναι λεπτό, ενώ το κόντρα γαλλικής κοπής διπλό σε πάχος. Αυτό έχει αντίκτυπο στη γεύση.

Το νο. 2 είναι οι τηγανιτές πατάτες τις οποίες εδώ δεν τις παραγγέλνεις, εξυπακούονται και έρχονται απο μόνες τους μαζί με το κρέας.. πατάτες όνειρο, καυτές και χειροποίητες..

Το νούμερο 3 είναι το σουφλέ. Αργεί να έρθει, σωστή πριμαντόνα, ΄΄οταν όμως εμφανίζεται κάνεις υπόκλιση. Υποτίθεται ότι είναι για 2 άτομα..σιγά..όποιος προλάβει είναι..το τέλειο πρώτο πιάτο.

Πέρα απο αυτά δοκιμάσαμε
τυρί Camembert με βατόμουρα
Ραβιόλια με φουά γκρά
Entrecote με ροκφόρ

και πολύ καλή λίστα κρασιών

και παγωτά.

Και η τιμή γύρω στα 50 ευρώ το άτομο.

Φεστιβάλ μπύρας

γίνεται στο Σ.Ε.Φ. απο κάτω, έχουν στήσει τέντες με όλες τις μπύρες εκτός Αθηναϊκής Ζυθοποιίας, πήγαμε και παρόλλες τις αντιξοότητες ήταν ωραία..

Είχε πολύ κόσμο και πέρα απο την κλασσική Βαυαρέζικη ορχήστρα είχε χορό της κοιλιάς, τον Ζουγανέλη, κάποιες παραδοσιακές Ινδές να κοψομεσιάζονται κλπ. Μέτριο πρόγραμμα.

Οι μπύρες όμως υπέροχες..άπειρες όσες δεν ξέρω. Και τα σουβλάκια θεϊκά..

Ο χώρος είχε τέντες με πωλητήρια απο διάφορες χώρες, Πακιστάν, Αργεντινή, Μαλαισία και στο βάθος ένα λούνα πάρκ.. not bad

Αυτό που ήταν πολύ κακό ήταν ο χώρος που έτσι και δεν φορούσες ίσια παπούτσια θα έσπαζες τα πόδια σου απο το χαλίκι και το χώμα.. Καμμία προσοχή στον περιβάλλοντα χώρο.. Πίσω απο τις σκηνές είχαν στήσει κάτι κακόμοιρες χημικές τουαλέττες μόνο που για να τις φθάσεις πέρναγες απο 1000 κύματα , σωλήνες ομβρίων παντού, λάσπες, βούρκο απο κάτι βρωμερά απόνερα και πολλές τρύπες πρόχειρα σκεπασμένες με τάβλες..

Δεν ξέρω σε ποιόν Δήμο ανήκει ο χώρος, όποιος όμως και να είναι δεν έχει βάλει ούτε ένα λιθαράκι απλής συντήρησης.

Κρίμα βρε παιδιά..