"Λίγο φύλλο κρούστας, παρακαλώ"

Οταν ακούω αυτή την έκφραση δεν μπορώ παρά να ξεχάσω την πραγματικότητα και να παρασυρθώ σε αναμνήσεις, όντας κοριτσάκι του Δημοτικού με έστελνε η μητέρα μου να αγοράσω φύλλο για τυρόπιττα απο τον τοπικό παρασκευαστή. Τότε παλιά ζούσαμε στην Πατησίων σε δικό μας σπίτι, τότε που η περιοχή είχε ωραίες μονοκατοικίες πνιγμένες στο πράσινο, αναρριχώμενες τριανταφυλιές και ρολογιές κατέβαιναν τους φράχτες ή στόλιζαν τα μπαλκόνια, τα βράδυα που γυρίζαμε απο το σινεμά πνιγόμασταν στις μυρωδιές, αιγόκλημα, νυχτολούλουδο, γιασεμί. Αλλες εποχές που τις παίρναμε για δεδομένες τότε, ενώ τώρα τις αναζητούμε.

Οπως και να έχει, θυμάμαι τότε που κατέβαινα το δρόμο του σπιτιού μας προσέχοντας μη φάω καμμιά μπαλιά απο τις μαρίδες των παιδιών που παίζανε στο δρόμο, πέρναγα άνετα την Πατησίων κάθετα, στεκόμουνα στο φανάρι για τα μάτια, τα αυτοκίνητα λιγοστά και έφθανα σε ένα ερημόσπιτο. Επάνω εγκαταλελειμένο, το ισόγειο όμως είχε εργοστάσιο φύλλου όπου διάφοροι αλευρωμένοι με μακριές ποδιές και σκούφιες ετοίμαζαν όλων των ειδών τα φύλλα, για τυρόπιττα, για κατημέρι, για μπακλαβά, για καταϊφι. Ευλαβικά στεκόμουνα μπροστά στον πάγκο και περίμενα τον υπάλληλο να πάρει την παραγγελία μου, να φέρει μερικά μεγάλα σεντόνια φύλλου, να τα κάνει χαλαρό ρολό και να τα τυλίξει με ένα είδος λεπτού χαρτιού. Μετά τα ακουμπούσε στη ζυγαριά και έλεγε την τιμή του, σαν ετυμηγορία. Φεύγοντας μου έδινε και μία καραμέλα που μύριζε φύλλο. Γλυκιές τραγανιστές αναμνήσεις.

Το Σάββατο που μας πέρασε βρέθηκα σε ένα ντελικατέσσεν όπου μία κυρία ζήταγε φύλλο. Ναί, σε εκείνο το κατάστημα πουλάνε ΚΑΙ χειροποίητο φύλλο κρούστας τυλιγμένο σε λευκό απορροφητικό χαρτί. Δεν άντεξα στον πειρασμό και πήρα ένα πακέτο. Ο πωλητής με προειδοποίησε, κουνώντας μου το δάχτυλο, ότι πρέπει να το φάμε γρήγορα, το πολύ σε 4 ημέρες γιατί δεν θα διατηρηθεί. Και αυτό κάναμε. Ο Κ. ετοίμασε μία πίτα. Με το συγκεκριμμένο φύλλο.

Και βέβαια όλοι βοηθήσαμε.