Camera impact

Λίγες μέρες πρίν τη Μεγάλη Εβδομάδα φιλοξενούσαμε φίλους μας απο την Αγγλία για λίγες μέρες. Είχαν έρθει να μας δούν και να πιάσουν και λίγο..........θάλασσα. Ετσι σε πολλές θάλασσες πήγαμε, αγναντέψαμε, λιαστήκαμε και καταλήξαμε να τρώμε κοντά τους.
Παρασκευή ηλιόλουστο μεσημέρι διάλεξα ένα γνωστό μου cafe-restaurant με θέα απειροσύνη μπλέ απόχρωσης.
Το μαγαζί ήταν γνωστό για την ποιότητα του φαγητού του, παλιά υπήρχε και στην Γλυφάδα, έκλεισε όμως και άνοιξε άλλο πιο κοντά στο κύμα, στο Φλοίσβο.

Μπαίνουμε στο εστιατόριο καθόμαστε στα αναπαυτικά καναπεδάκια, έρχεται ο σερβιτόρος με τους καταλόγους στα ελληνικά αλλά και στα αγγλικά (σε σωστά αγγλικά, καμμία σχέση με κάτι άλλες εποχές, σε πιό τουριστικά μέρη, όπου καλείτο ο ξένος να καταλάβει ότι οι λέξεις "inkstands and oily" σήμαιναν καλαμαράκια και λαδερά), παίρνει την παραγγελία για τα ποτά και φεύγει. Ολα ωραία και χαλαρά. Ενα πραγματικά ΥΠΕΡΟΧΟ μέρος. Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες της θέας.
Διαλέγω απο τον κατάλογο ψάρια αφρού εποχής, η Σ μία σαλάτα με πλευρώτους και λαχανικά και ο Ι. μαστέλο Χίου σαλάτα με ρόκα.
Ρωτάω τον σερβιτόρο
"τι ψάρια αφρού έχετε?", πιστεύοντας ότι μάλλον γαύρος θα είναι είναι,
"θα ρωτήσω στην κουζίνα και θα σας πώ"μου λέει και φεύγει.
ύστερα απο λίγο ξανάρχεται και λέει
"Την πατήσατε χοντρά, δεν έχει σήμερα αυτό το πιάτο η κουζίνα".
Τι να του πείς τώρα?
Επιλέγω να αγνοήσω τις βλακώδεις παρατηρήσεις ή το προσωπικό του χιούμορ και του ζητάω να φέρει καλαμαράκια με λεμόνι.
Οταν ήρθαν τα φαγητά βγήκε η ψηφιακή που ανέλαβε καθήκον αποθανάτισης του δικού μας πιάτου.
Και μετά ήρθε η μετάλλαξη. Του σερβιτόρου. Που χοροπήδαγε χαμογελαστός γύρω μας μήπως θέλουμε κάτι και αν όλα ήταν καλά.
Πρίν την εμφάνιση της κάμερας ήταν σοβαρός γιατί οι φίλοι μου και εγώ δεν είμασταν κουστουμαρισμένοι και δεν φορούσα τα στιλέττο μου. Απρέπεια. Πώς και έρχεσαι εδώ με το τζήν σου κυρά μου, φέρνοντας τουρίστες? Δεν βλέπεις που πάς?
Μετά την κάμερα όλως τυχαίως τράβηξα επάνω μου τα φώτα της ράμπας.. και τι έγινε που ήμουνα κάζουαλ..είναι και της μόδας. Ολο χαμόγελα ερχόταν κάθε τόσο και ρώταγε αν όλα είναι εντάξει.

............................................

Δεν θα σχολιάσω την ποιότητα του φαγητού που φάγαμε γιατί ήταν πολύ υψηλή. Αυτό που θα πώ είναι πώς η εμφάνιση μίας ψηφιακής φωτογραφικής μηχανής σε ένα εστιατόριο, έχει γίνει αιτία να αλλάζουν ριζικά οι συμπεριφορές.

Η πώς η κάμερα μεταλλάσεται στο μαντρόσκυλο της γειτονιάς, ο φόβος και ο τρόμος του επιχειρηματία.

Δηλαδή κύριοι επιχειρηματίες, πρέπει να βρίσκεσθε μονίμως υπό την απειλή της δημοσιοποίησης για να βελτιώσετε τις υπηρεσίες? ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ.