Με τις λεμονόκουπες

....μας παίρνουν καθημερινά διεθνώς και καλά μας κάνουν. Δεν μπορούμε να αναμετρηθούμε με τον ίδιο τρόπο γιατί..δεν έχουμε λεμόνια. http://www.froutonea.gr/gr/main/isstaste.asp?isscode=41, λέει το άρθρο.

Τα ελληνικά λεμόνια είναι χάλια, δεν έχουν ζουμί, αλλά έχουν πολλά χτυπήματα, καρούμπαλα και κοιλότητες. Για ποτα καλά είναι γιατί έχουν χοντρή φλούδα. Τα λίγα καλά λεμόνια κοστίζουν...4 ευρώ το κιλό και βάλε. Σήμερα στη λαϊκή βρήκα ελληνικά λεμονάκια μιά σταλιά πρός 2.80 το κιλό. Τα πήρα την περασμένη εβδομάδα και την πάτησα, έστυψα 10 λεμονάκια για να βγάλω ένα δάχτυλο ζουμί - αίσχος. Τα ωραία ζουμερά λεμόνια είναι εισαγώμενα απο την ..Αργεντινή. Απο πιο μακρυά δεν μπορούσαν να τα φέρουν; Δύο λεμόνια = δύο δάχτυλα χυμός. Πολύ ωραία φλούδα και χωρίς ελαττώματα. Και η τιμή γύρω στο 1,50 ευρώ.

"Δεν ντρέπεσαι μωρέ να παίρνεις εισαγώμενα λεμόνια"με σκούντηξε μία γυναίκα στη λαϊκή, "ντρέπομαι", της λέω, "αλλά που είναι τα ωραία, φτηνά, ζουμερά ελληνικά λεμόνια για να σπεύσω;" Δεν απάντησε..ακόμη τα ψάχνει

Στο άρθρο που σας σύναψα λένε για εισαγωγή τουρκικών λεμονιών, εν τούτοις δεν τα είδα, ίσως να έχουν τελειώσει, ποιός ξέρει.

Αυτό που ξέρω είναι ό,τι δεν πάμε καλά γεωργικά. Βαριόμαστε να καλλιεργήσουμε, περιμένουμε μόνο επιχορηγήσεις αντί να στρώσουμε τον κώλο μας στο χωράφι, τον στρώνουμε στο καφενείο. Τι θα πεί δεν έχει λεμόνια, η μεσογειακή Ελλάδα;

Στο παλιό μου σπίτι στο Ελληνικό, είχαμε λεμονιές. Ο ιδιοκτήτης, μεγάλος άνθρωπος με καρδιακό νόσημα, τις φρόντιζε και έβγαζαν κάτι υπέροχα ζουμερά λεμονάκια για το φαγητό, για λεμονάδες, για γαρνιτούρα, για ποτά, ακόμη και για γλυκό. Δεν έστρωνε τα πισινά του ο καλλιεργητής στον καφενέ, η προσοχή του στα δένδρα συνεχώς ήτανε γιατί πέρα απο λεμονιές είχε φυστικιές, πορτοκαλιές και λουλούδια.

Αλλά αυτός ήταν λαμάκας ιδιώτης, θα έλεγε ο επαγγελματίας, δεν έπαιρνε ούτε επιχορήγηση απο το κράτος, μη πώ ότι έβαζε και απο τη τσέπη του.

Ντροπή βρέ!

Κατ' άλλα φωνάζουν οι αγρότες, ενώ πετάνε τα ροδάκινα στις χωματερές, τα γάλατα λούζουν σκαλιά και οι ακροδεξιοί υπερασπίζονται Την Ελλάς απο τους κακούς πλήν εργατικούς γείτονες, Τούρκους, Μακεδόνες, Αλβανούς.

Ντροπή, το ξαναλέω

Η "Μαρίδα" της Θεσσαλονίκης

Στη Θεσσαλονίκη φθάσαμε μεσημεράκι Πέμπτης, 3/7 με σκοπό να μείνουμε 3 μέρες. Ξεκουραστήκαμε, ξεπακετάραμε και το βραδάκι βάλαμε πλώρη να βρούμε κάπου να φάμε. Οχι δεν θέλαμε σε τουριστικό μέρος στο καράκεντρο, ούτε μας κέντριζαν τα φωνακλάδικα μέρη της παραλίας. Θέλαμε κάτι άλλο..

Πρίν προχωρήσω να πώ ότι σε θέματα εύρεσης εστιατορίου σε άγνωστο μέρος, πάντα ρωτάμε τη μύτη του Κ. Η οποία υποκλίνεται με ευγένεια και μετά μακραίνει πρός..άγραν σωστής μυρωδιάς. Την οποία ΠΑΝΤΑ βρίσκει. Εικοσι ταβέρνες να έχει ο δρόμος, η μύτη θα διαλέξει την καλύτερη. Δεν ξέρω τη μέθοδό της, ούτε μπορεί η δική μου μύτη να την ακολουθήσει και σε αυτό (η δικιά μου μύτη ειδικεύεται σε μηχανήματα- κάμερες, κομπιούτερ, αυτοκίνητα) , έτσι μένω με το μαράζι.

Η μύτη λοιπόν του Κ μας οδήγησε στη παραλία της Καλαμαριάς, μετά την Κλινική Παναγία-Νοσοκομείο του ΙΚΑ σε ένα ταβερνάκι που όπως μας είπαν αργότερα "καλέ που το βρήκατε αυτό, εκεί μόνο ντόπιοι πάνε". Πήγαμε λίγο πρίν το ηλιοβασίλεμα. Τα τραπεζάκια κοντά στο κύμα, καθίσαμε χαλαρά και ωραία, ηρθε ο σερβιτόρος και παραγγείλαμε τσιπουρο (βεβαίως, βεβαίως) θα ήταν και ιεροσυλία να πίναμε κάτι άλλο.
Μετά παραγγείλαμε σκουμπρί στα κάρβουνα, σαρδέλλες ψητές και 2 μερίδες μύδια τηγανιτά.


Το σκουμπρί ήταν θεϊκό, όπως μας είπαν το καθαρίζουν, το βάζουν στο αλάτι με μυρωδικά και μετά απο κάποιες ώρες το μαγειρεύουν. Στη Πάρο το λένε "γούνα". Τα μύδια ήταν αριστουργηματικά, μαλακά, ζουμερά απο μέσα, τραγανά απο' έξω και μεγάλα. Καμμία σχέση με τα σαμιαμίδια που μας σερβίρουν στην Αθήνα. Πήραμε και κολοκυθάκια τηγανιτά με σκορδαλιά..εντάξει κανείς μας δεν δοκίμασε τη σκορδαλιά, δεν ήθελε βλέπετε να κοιμηθεί στο μπαλκόνι σαν εξόριστος.. Και ο λογαριασμός γύρω στα 40 ευρώ..μία τιμή που στην Αθήνα θα γελάγαμε!