Κοντά στο νέο μου σπίτι κάθε Παρασκευή έχει λαϊκή αγορά. Με τα πόδια πάω, δεν έχει νόημα το αυτοκίνητο για 2 δομικά τετράγωνα. Μου είχε λείψει η υπαίθρια αυτή αγορά όταν ζούσα στο Ελληνικό, η κοντινώτερη ήταν στα 5 χιλιόμετρα απο το σπίτι μου..
Είναι απίθανη η επαφή με τα προϊόντα, τις μυρωδιές, τα ανταρεμένα πρόσωπα των πωλητών, τα χαμόγελα, τα καλαμπούρια που ανταλλάσουν αν έχουν κέφια, οι κυράδες που ψάχνουν και παζαρεύουν, τα χρώματα και οι ποικιλίες.
Μερικοί λένε ότι τα προϊόντα δεν είναι καλά, τα ψεκάζουν, έχουν φυτοφάρμακα, είναι ακριβά, είναι άγευστα, είναι καλλιεργημένα σε χωματερές..συμφωνώ, μπορεί να είναι και έτσι. Ο μπαμπούλας του υγιεινού όμως δεν με φρενάρει απο το να περιμένω τις Παρασκευές με χαρά, για να τρέξω και να χαθώ στη μαγεία της λαϊκής. Ισως να ψωνίσω πράγματα που μου λείπουν, ίσως να μου δημιουργήσει ανάγκες για πράγματα που βλέποντάς τα σκέφτομαι τις συνταγές που θα μαγειρέψω-εκτελέσω (καμμιά φορά οι συνταγές "εκτελούνται" και χωρίς τη βοήθεια της λαιμητόμου).
Δεν είναι όμως μόνο η μαγεία των φρούτων-λαχανικών που δίνει κάτι στις αγορές αυτές. Χθές είδα ένα ηλικιωμένο κύριο μπροστά απο το πάγκο των γυναικείων στηθόδεσμων...να διαλέγει. Κανείς δεν ρωτάει τι το θέλει το σουτιέν, μπορεί η σύζυγός του να μη μπορεί εκείνη να πάει να πάρει. Ο καθένας έχει και μία ιστορία να πεί.
Το τέλος της λαϊκής με βρίσκει να ψάχνω για γλάστρες και λουλούδια. Κάθε μήνα, ακόμη και το καταχείμωνο η φαντασία των χρωμάτων σε μορφή φυτών κάτι έχει να προσφέρει. Για να κάνουμε τη ζωή μας πιο ωραία.
