Cooking for Engineers

Παρακολουθώ αυτό το blog στην Αμερική εδώ και καιρό. Εχει μία εκπληκτική απλότητα στην παρουσίαση των συνταγών με παράλληλη εμμονή στην λεπτομέρεια. Σαν να διαβάζει κανείς οδηγίες συναρμολόγησης η σχέδια κατασκευής ( blueprints) .

Τώρα τελευταία κάνει και ρεστοκριτική και το Link που έχω στον τίτλο, αφορά εστιατόρια με αστέρια Michellin.

Εκανα μία περιήγηση και είδα τις τιμες τους ( βέβαια θα πρέπει κανείς να προσθέσει και το κόστος του αεροπορικού εισητηρίου Αθηνά - Καλιφόρνια-Αθήνα γιά να έχει συγκρίσιμα στοιχεία) αλλά τα βρήκα μάλλον προς το φτηνά γιά τα ελληνικά μέτρα και σταθμά.

Ενταξει η Αμερική έχει φτηνά αυτοκίνητα, είναι μεγάλη αγορά, κάνει μεγάλες εισαγωγές που μειώνουν το μοναδιαίο κόστος. αλλά ένα restaurant πως και βγαίνει φτηνότερο ανά πιάτο σε απόλυτα μεγέθη. Δεν το καταλαβαίνω !!!!!!!!!

Από όπου και να το υπολογίσετε κάπου δεν κολλάει ο λογαριασμός και αν μάλιστα τα ποσά τα αναμορφώστε γιά να αντανακλούν την αγοραστική δύναμη, μπορεί και να είμαστε και 3 φορές ( οχι 30% αλλα 300% ) περισσότερο ακριβοί !!!!!!!!!!!!!!!

Η απάντηση δεν είναι εύκολη και η θεωρία των υπερκερδών από τους αιμοσταγείς ιδιοκτήτες δεν εξηγεί την διαφορα και φοβάμαι ότι το μέγεθος της αγοράς μετράει.

Η προσέγγιση μου είναι εμπειρική. Ισως η Αττική να μην έχει το κρίσιμο μέγεθος γιά εστιατόρια με αστέρια michellin.

Μήπως όμως θα έπρεπε στα μεγέθη μας να ανεβάσουμε το επίπεδο στα χαμηλότερα επίπεδα και να περιμένουμε μέχρι η top αγορά συν τω χρόνω αναπτυχθεί και να στοχεύσει και σε τουρίστες υψηλού επιπεδου σε τιμες που δεν θα τους φαίνονται "τουριστικές" ?

Κάπου κάτι δεν μετράμε καλά, και είναι ουτοπία να περιμένουμε να πηγαίνει ό Αθηναίος να φαέι και να πληρώνει 3 φορές περισσότερο από τον Καλιφορνέζο. Απλά θα πάει λιγότερες φορές με ότι και αν σημαίνει αυτό !!!!!!!!!!!!!!

Δεν έχω απάντηση, και εκφράζω την απορία μου.

Λαχανοντολμάδες με μπακαλιάρο

Είχα παρακολουθήσει τυχαία την παρασκευή των ντολμάδων με μπακαλιάρο από τηνΜυτιληνη, στην εκπομπή του Μαμαλάκη ( Ο τίτλος έχει hyperlink στην συνταγή). Ενα Σάββατο λοιπόν σαν ημίαιμος "γκασμάς", αφου προμηθευτήκαμε λάχανο, ετοιμάσαμε τους ντολμάδες όπως υπαγορεύει η συνταγή. Εγώ δεν χρησιμοποίησα αλμυρό μπακαλιάρο αλλά φιλέτα σε ροδέλες, αλατίζοντας γενναία το μίγμα και γιά ρύζι χρησιμοποίησα arborio, που έδωσε "σώμα" στον ντολμά. Ομολογώ ότι φοβήθηκα λίγο την παρασκευή του ντολμά, αλλά όλα πήγαν κατ' ευχήν. Με εντυπωσίασε η ικανότητα του κύμινου να καταπολεμήσει την μυρωδία του λάχανου (τις μερκαπτάνες υποθέτω). Μου περίσεψε γέμιση που έγινε ριζότο μούρλια, με λίγο σαφράν, γιά χρώμα.

Ρεστοκριτική

Σύμφωνα με αυτό το άρθρο, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για "που" να προτιμήσει να πηγαίνει να τρώει ή τι να περιμένει. Αν αυτά που λέει είναι σωστά, όλες οι κριτικές εστιατορίων που διαβάζουμε στον Τύπο, πιθανά να είναι φτιαχτές, γιατί άμα κάποιος εστιάτωρ σου κάνει το τραπέζι, τι λόγο έχεις να γράψεις κακά λόγια, μαντάμ/μεσιέ στη φυλλάδα σου? Αντίστοιχα αν ο κάθε ρεστοκριτικός περιμένει να τον ξέρουν και να του κάνουν το τραπέζι, γράφει τα χειρότερα όταν οι επιθυμίες του δεν γίνουν αποδεκτές. .

Τα γράφω αυτά γιατί έχω άποψη πρώτο χέρι. Γιατί πέρυσι έγραψα μιά κακή κριτική για ένα εστιατόριο στη Δροσιά-Αττικής. Επειδή όλα ήταν χάλια. Μετά απο λίγο καιρό ο ιδιοκτήτης μου έστειλε e-mail και με απείλησε ότι άν δεν τραβήξω το άρθρο απο το Ιντερνέτ, θα με πάει δικαστήριο. Ρώτησα δικηγόρο και με συνεβούλευσε να το αποσύρω. Και το απέσυρα. Μετά ο ίδιος ιδιοκτήτης με κάλεσε στο εστιατόριό του να μου κάνει το τραπέζι σαν thank you. Σκέφου να ήμουνα καμμιά σούπερ-ντούπερ δημοσιογράφος του τομέα Γαστρονομίας. Θα πάχαινα απο τα "φιλοδωρήματα".