Να σταμναγκαθιαστείς ή να μη σταμναγκαθιαστείς?

Για το σταμναγκάθι έχουν ακουστεί πολλά, λένε ότι είναι υπέροχο. Προσωπικά ακόμη δεν το έχω δοκιμάσει, έτσι δεν θα γράψω τπτ για τη γεύση του. Ομως θα ήθελα να το δοκιμάσω. Το έχω δεί να το πουλάνε σε μανάβικα, στην τιμή των 12 ευρώ (περίπου) ανά κιλό.

Χθές μας κάνανε το τραπέζι κάτι φίλοι σε ένα πολίτικο εστιατόριο στη Νέα Σμύρνη. Η κουβέντα πέρασε και απο το συγκεκριμμένο χόρτο. Και έγινε ενα ωραίο debate, οπου επιχειρήματα ετέθησαν πάνω στο λινό τραπεζομάντηλο και μελετήθηκαν.

Η μία παράταξη - οι Σταμναγκαθομάχοι - είπε ότι το σταμναγκάθι τείνει να γίνει σαν το πολυπόθητο Εντελβάϊς του Αστερίξ (Ο Αστερίξ στην Ελβετία- ένα σπάνιο φυτό οι δυνάμεις του οποίου μαγικες για το φίλτρο αντίδοτο του Δρυϊδη. Ο ήρωας της ιστορίας παραλίγο να σκοτωθεί στις Αλπεις, πέρασε απο 40 κύματα για ένα λουλουδάκι, για να σωθεί η ζωή ενός ανθρώπου) να διατίθεται σε μικρές ποσότητες και με υψηλή τιμή.
Με αυτή τη μορφή προωθήθηκε ωραία και καλά με πετυχημένες συνταγές από γνωστούς σέφ και ξαφνικά έγινε ο πιό ποθητός στόχος για τους γευσιλάτρες. Το βασίλειό μου για 1 κιλό σταμναγκάθι. Οσοι το μαγείρευαν καμάρωναν σαν Πριμαντόνες, όσοι το γεύτηκαν γονυπετείς ευχαριστούσαν. Οι σταμναγκαθομάχοι είπαν επίσης ότι βάζοντας την τιμή στα ύψη δεν το κάνει προσιτό για τον καθένα ελπίζοντας έτσι να γίνει είδος μόνο για ελίτ. Η υψηλή τιμή διώχνει τον καταναλωτή γιατί αν είναι να το μαγειρέψει και να δώσει 12 ευρώ το κιλό μόνο για συνοδευτικό, τι θα πληρώσει και για το κυρίως πιάτο? Πόσο βαθύ θα πρέπει να είναι το βαλάντιο της νοικοκυράς? Επίτηδες οι μάγειρες πάνε και βρίσκουν όλα τα περίεργα για να τα συμπεριλάβουν στα μενού, να εντυπωσιάζουν, να τρομοκρατούν τον κόσμο και να κάνουν και τους έξυπνους.

Αυτά ακούστηκαν κατά του συγκεκριμμένου χόρτου.

Η άλλη παράταξη, οι σταμναγκαθολάτρες, σιωπηλά άκουγαν και κούναγαν την κεφαλή τους. Είπαν λοιπόν ότι το σταμναγκάθι ή ότι άλλο στο μέλλον προκύψει είναι απαραίτητο γιατί το να μαγειρεύει ένας σέφ τα ίδια και τα ίδια δεν λέει. Χρειάζεται φαντασία και τέχνη, να πηγαίνουν χεράκι-χεράκι. Παλιά πετάγανε τους γαύρους στις γάτες, τον δέκατο ένατο αιώνα στην Αγγλία οι φτωχοί τρώγανε σολωμό και στρείδια πίνοντας ουϊσκυ, αυτά όμως έχουν πλέον προ πολλού παρέλθει. Τώρα μας βγάζουν μιλφέϊγ ψητής σαρδέλλας και γαύρου και θαυμάζουμε το έργο τους, πληρώνοντάς το ψηλο καπέλλο περήφανοι γι' αυτό. Οταν βγαίνει ο πελάτης έξω αν είναι να του σερβίρουν τα ίδια γεμιστά που του βγάζει η μανούλα του, δεν έχει νόημα να πηγαίνει οπουδήποτε για φαγητό, κάθεται και σπίτι. Η έξοδος για φαγητό οφείλει να σημαίνει και κάτι άλλο, να δίνει μια άλλη γεύση, μία οπτική τέρψη σε αυτόν που πρώτα βλέπει, μετά οσμίζεται και τέλος γεύεται. Να είναι ένα ταξίδι στου αλλού. Και βέβαια στο αλλού χρειάζονται μερικά συστατικά που παραπέμπουν στο διαφορετικό, εν προκειμενω στο σταμναγκάθι, αύριο στο ΧΨ οτιδήποτε προκύψει για να συντελέσει στο όνειρο.
Εσείς τι λέτε?

Επιστροφή στην Εδέμ

ίσως να μην είναι ότι καλύτερο. Γιατί η δική μου Εδέμ-Παράδεισος έχει και θέα και σωστό φαγητό. Η δική τους όμως η Παλαιο-Φαληριώτικη δεν είναι ακριβώς όπως την φανταζόμουνα.

Φαντάσου, το τέλειο μέρος πάνω στο κύμα. Μέσα στην παραλία για την ακρίβεια, πάνω στον αιγιαλό, σε μιά παραλία βραβευμένη για την καθαριότητά της.

Εχεις στήσει μία επιχείρηση, όχι εσύ, ο προ-πάππος σου, τόσο παλιό είναι το όνομα το οποίο συντηρείς ..σαν μύθο όμως. Ξέρεις την ψυχή του ανθρώπου, σε παραδέχομαι, για ένα μύθο δεν ζούμε όλοι?

Ταβέρνα με πολύ πελατεία. Ξένους και Ελληνες, κυρίως όμως τουρίστες που ήρθαν στην Ελλάδα, είτε επαγγελματικά είτε με την οικογένεια. Τι θέλει ο τουρίστας, ΘΑΛΑΤΤΑ, ΘΑΛΑΤΤΑ θέλει και ένα μεζέ ή μιά μπύρα, να χαθεί το βλέμμα του στο μπλέ. Να γνωρίσει την Ελλάδα...και μια χαρά τους τη γνωρίζεις...παίρνοντας τους και τη τσέπη μαζί με τους παράδες. Για αυτά που παραγγέλνει ο κόσμος γιατί χρεώνεις τόσα?

Η ταβέρνα δεν είναι κακιά, έχει πολλά πλεονεκτήματα, έχει πάρκινγκ με παρκαδόρο, πολλούς σερβιτόρους, είναι καθαρή, γρήγορο σέρβις.. και απίθανο μπλέ μπροστά σου. Θαλασσινό τοπίο, αριστερά καράβια στα σκαριά ή ιστιοπλοϊκά να λιάζονται δεμένα στο μώλο, τους λουόμενους απο την άλλη ή αν ο καιρός δεν το επιτρέπει τα πράσινα κύματα της καταιγίδας. Η παραλία θεωρείται "βραβευμένη" δεν ξέρω τον λόγο, τα σκουπίδια την κοσμούν ανάλογα. Τη συγχωρείς όμως γιατί είναι η θάλασσα μπροστά σου στα 3 μέτρα.

Πήγαμε εκεί την περασμένη εβδομάδα με τον υγρό καιρό. Τρία άτομα. Καθόμαστε φέρνει 1 κατάλογο. Τι να του πείς τώρα. Οι δύο θα διαβάζουν και ο τρίτος ή θα στραβολαιμιάσει ή θα του τα πούνε ή θα ξύνει τα αυτιά του ώσπου να πάρει τον ίδιο κατάλογο. Και να πείς ότι δεν έχουν καταλόγους ΒΟΥΝΑ πίσω απο τον πάγκο. Αρα εδώ τίθεται θέμα κοινού νού του σερβιτόρου..που μάλλον δεν έχει!

Για την παραγγελία μετράει εδώ η πείρα. Είπαμε το μαγαζί είναι γνωστό τοις πάσι. Ετσι ο γνώστης παίρνει λίγα και καλά, σαλάτα, τηγανιτά κολοκύθια, τζατζίκι, σαγανάκι, καμμιά αγγουροντομάτα ένα ουζάκι ή μπύρα. Τα τρώς αργά απολαμβάνοντας τα σπουργιτάκια που περιφέρονται θαραλλέα, τους γλάρους και τα κύματα. Γι αυτό άλλωστε δεν ήρθες?

Τα δύσκολα αρχίζουν για το κύριο πιάτο.

"Τι έχετε για κύριο?

"Ψαρικά"

" Α! Ωραία, 2 χοιρινές μπριτζόλες"

Δεν είναι αστείο, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι το κρέας σε ψαροταβέρνα θα ήταν ακριβό, ενώ το ψάρι φθηνώτερο. Στη συγκεκριμμένη συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Αν πάρεις κρέας (όχι πολύ σπουδαίο, αλλά τρώγεται) ο λογαριασμός θα πάει 25 Ε το άτομο μαζί με το κρασί, ενώ αν πάρεις ψάρι πάει στα 65 το άτομο. Και καλά να επιλέξεις ένα ακριβό μέρος να τα δώσεις ( ένα Καστελλόριζο ας πούμε- όπου θα φάς Α! ποιότητα).

Εδώ θα τα δώσεις για σαχλαμάρες π.χ. καλαμαράκια, μαρίδες και φιλέττο ξιφία που μπορεί τα πρώτα να είναι και κατεψυγμένα, οι μαρίδες μεγάλες σαν γόπες και η φέτα ξιφία λεπτή σαν χαρτί, ενώ τα μεγάλα ψάρια μπορεί να σε πάνε και στα 90 ε. Εχει όμως θέα. Α ! Ναί! Θέα.

Πανάκριβη αυτή η θέα μπάρμπα.

Μην ξανα έρθεις, θα μου πεί ο μπάρμπας. Δεν είναι εκεί το θέμα. Είναι όλοι αυτοί οι τουρίστες που καταλαβαίνουν ότι τους γδέρνεις.

Αυτό με συγχίζει.