Παρασκευή, Φεβρουαρίου 29, 2008

Κατσαρίδες

Πολλές και παντού. Είναι γνωστό οτι όταν οι άνθρωποι γίνουμε σκόνη, οι Μικρές Τερέζες θα επιβιώσουν μιά χαρά. Οπου υπάρχει υγρασία και ψίχουλα ζούν ευτυχισμένες. Εχω κόλλημα με τις κατσαρίδες. Απο τη μιά τις αγαπάω, απο την άλλη τις μισώ. Μερικές τις σκοτώνω, αν όμως είναι τίποτα μεγάλες και φτερωτές, γίνομαι καπνός ουρλιάζοντας.

Πόσο μάλλον αν στοιχειώνουν τους χώρους εστίασης. Κακά τα ψέμματα, σε όλες τις κουζίνες, κελάρια, αποχετεύσεις, ζούν κατσαρίδες. Είναι απλά θέμα υγιεινής, να κάνουν οι ιδιοκτήτες συχνά απεντομώσεις, να κρατάνε τους χώρους καθαρούς κλπ, κλπ.

Δύο πράγματα δεν θα ξεχάσω όσο ζώ.

Ενα εστιατόριο στο Ναύπλιο, απέναντι απο το Αρχαιολογικό Μουσείο, που αν και έτρωγα πολύ ωραία, μου ήρθε μιά φορά να πάω στην τουαλέττα. Για να φτάσω εκεί πέρασα απο τις κουζίνες του όπου διάφοροι μάγειροι έπιαναν τα φαγητά με τα χέρια χωρίς γάντια και τα ακούμπαγαν στα πιάτα των πελατών και μερικες μικρές Τερέζες σουλατσάριζαν στους τοίχους. Μέρα μεσημέρι για όποιον θεωρεί ότι τα εν λόγω έντομα μόνο το βράδυ με το φράκο τους κυκλοφορούν. Το πάτωμα μωσαϊκό έκανε κρίτσι-κρίτσι κάτω απο τα παπούτσια μου. Είχα μεγάλη ανάγκη για τουαλέττα ειδάλλως θα σηκωνόμουνα να φύγω. Ποτέ δεν ξαναπάτησα στο εστιατόριο αυτό. Ας φιγουράρει το όνομά του στους καλυτερους οδηγούς της πόλης. Τέτοια σιχαμάρα, είχα χρόνια να πάθω.
Το δεύτερο περιστατικό ήταν σε μία τραπεζα στη Γλυφάδα. Πρίν γίνει τράπεζα ήταν εστιατόριο, απ ' εκείνα τα ακριβά. Χρειάστηκα λοιπόν μία φορά να κατέβω στο υπόγειο να πάω στην τουαλέττα (μην απορείτε, πίνω πολλά υγρά οπότε όλο για πιπι πάω). Μπαίνω μέσα και ουρλιάζοντας ξαναβγαίνω έντρομη. Κάτι πελώριες κατσαριδάρες ελεύθερα παίζανε κυνηγητό στο πάτωμα.. Απολογητική ήταν η υπάλληλος..
"μόλις ήρθαμε ξέρετε, ήδη έχουμε κάνει 3 απεντομώσεις και δεν λέει να καθαρίσει ο χώρος.. και να σκεφτείτε κυρία, ήταν εδώ η κουζίνα του ΧΧΧ πανάκριβου high-high εστιατορίου εδώ"
Εγινα καπνός βέβαια, καλύτερα να τα κάνω επάνω μου.
Χθές που είχαμε βγεί έξω με τον Κ, πάλι κατσαρίδες είδα να χώνονται σε χαραμάδες πίσω απο τα τραπέζια του εστιατορίου.

Μα πόσο κοστίζει μιά απεντόμωση βρε παιδιά?

Κυριακή, Φεβρουαρίου 10, 2008

Captures

Απο τι αποτελείται ένα γεύμα?
Απο υλικά, τέχνη, παρουσίαση θα μου που πείτε, μέσα ας βάλουμε τον μάγειρα και τους συνδαιτημόνες που ήρθαν να τιμήσουν μία δημιουργία.
Υπάρχει κάτι άλλο?
Υπάρχουν οι στιγμές, οι εναλασσόμενες στιγμές που καθορίζουν το γεύμα. Οι στιγμές δοκιμής, τέρψις, χαλάρωσης, απόλαυσης, ηδονής αν θέλετε και αποκαθήλωσης. Υπάρχουν συναισθήματα και εντυπώσεις. Υπάρχουν άνθρωποι και συνδαιτημόνες σε αυτό το μυστικό μας δείπνο. Μάρτυρες μίας ευχαρίστησης.

Μερικές φορές πηγαίνουμε απο ψύχραιμοι έως αμήχανοι για να παρεβρεθούμε σε ένα καθιστό δείπνο, τι θα μας βγάλει τώρα, θα μ' αρέσει, πώς θα πάει η κουβέντα, μήπως έχουμε καυγάδες? Γιατί τα γεύματα δεν έχουν πάντα ομαλή εξέλιξη, μπορεί να γίνουμε κουλουβάχατα μεταξύ μας, μου έχει τύχει αυτό εποχές Χριστουγέννων όπου όλοι μαλώσανε με όλους. Και η ομορφιά των έυγευστων πιάτων χάθηκε στη λήθη, αυτό που έμεινε ήταν το μαλλιοτράβηγμα.

Πρίν κάποια χρόνια είχα δεί ΄μία ταινία που ονομάζετο " Η γιορτή της Μπαμπέτ" που η υποθεση ήταν γύρω απο ένα γεύμα. Πώς ένα γεύμα άλλαξε τη ζωή, την ύπαρξη, των συνδαιτημόνων ενός απομακρυσμένου, παγωμένου χωριού κάπου στη βόρεια Σκανδιναβία.

Μία σούπα έχει άπειρες μορφές το ίδιο και μία μακαρονάδα, η ομορφιά όμως και η επιτυχία ενός γεύματος φαίνονται στο μετά.

Ξεκινάει πάντα με προσδοκία και κουταλιά με κουταλιά, καθώς οι αισθήσεις στέκονται παρατεταγμένες έτοιμες να παρουσιάσουν το όπλο τους, οι κουβέντες περιορίζονται στα διαλείμματα μεταξύ των πιάτων, στη πορεία χαλαρώνουμε. Αρχίζουν και κοκκινίζουν τα μαγουλάκια, το κρασί δίνει χρώμα και στις μύτες μας, τα πρώτα γέλια κάνουν δειλά βηματάκια.


Η καλύτερη στιγμή για μένα είναι το τέλος του δείπνου, η ώρα του καφέ. Τα φωτισμένα, χορτάτα πρόσωπα συνομωτικά πίνουν γουλιές. Οι καρδιές έχουν ζεσταθεί, οι μύτες κοκκινίζουν, οι γλώσσες λύνονται, οι άνθρωποι ευφραίνονται που συναντήθηκαν σαν μάρτυρες τέλεσης ενός μυστηρίου. Της απόλαυσης του φαγητού.


Γι αυτές τις στγμές δεν ζούμε όλοι?